30 juni 2008

TEVKURD hafiza kurdan ya netewî xurt dike

TEVKURD-ê, Komeleya Ehmedê Xanî, CIWANKURD, Weşana Ray û çend rewşenbîr û siyasetmedarên kurd biryar dabûn ku do(29/6) li ser Serîhildana Netewî ya gorbuhuştê Şêx Seîd li Diyarbekrê panelekê çêkin.

Lê panel ji alî walîyê Diyarbekrê va hate qedexekirin.

Piştî qedexekirina panelê, serok û berpirsiyarên wan komele û rêxistinan jî di nav de grubeke qelebalix li ber Salona Şano ya Şaredarîya Amedê 2 saeten rûniştin û helwesta waliyê Diyarbekrê protesto kirin.

Grûb dû ra çû ber Mizgefta Mezin û Serokê Serhîldana 1925-an Şêx Seîdê nemir û hevalên wî bi çalakiyeke manîdar bibîranîn.

Berdevkê TEVKURD-ê Îbrahîm Guçlu di axaftina xwe da got, “Duyemîn Dadgeha Sulhê ya Amedê bi baheneya ku bi dawetnameyên panelê qanûn hatine binpêkirin û Wîlayeta Amedê jî bi baheneya ku wê ev panel ziyanê bide aşîtîya civakî, biryara qedexekirina vê panelê dane.”

Wek tê dîtin dewleta tirk-îslam ya cebberût destûrê nade xebatên kurdan yên demokratîk, kulturî û dîrokî jî.

Îro li Tirkiyê di konferans, panel û minaqeşeyên di telewîzyonan da ji kemalîzmê bigre heta bigihê darbeyên leşkerî, têkiliyên dîn û siyasetê, bi kurtî li ser hertiştî tê peyivandin; bêyî mijarên li ser kurd û Kurdistanê, li ser sebebên bindestiya kurdan û îşxala welatê wan qedexe li ser tu tiştî û tu mijarê tuneye.

Rejîma kemalîst nahêle kurd dîroka xwe rast fêr bibin û xwe nas bikin. Ji ber ku vê rejîma kemalîst û nîjadperest ji bo înkar û îmhaya kurdan heta nuha hertişt belovacî kirye, dîrokek sexte, li ser derewan ava kiriye û xistiye serê gelek kurdan jî.

Gelek kurd îro ne xwe û ne jî dîroka xwe nas dikin, bûne wek mirovên bê meju, bê şiûra netewî, bê dîrok, bê ziman û bê kok. Bi dev dibêjin “em kurd in” lê bi ruh, bi mejû, bi kirin û hedefên xwe yên siyasî tu ferqeke wan ji tirkekî nîjadperest tuneye.

Ji ber ku rejîma kemalîst ya faşîst serê wan şuştiye û ew ji kurdayetî û menfaetên netewî dûr xistine. Bûne dost û hevalbendên dijminê xwe û ew jî bi dijmin ra nahêlin ku gelê wan rizgar bibe.

Lê îro çend rewşenbîrên kurd yên zana, cesûr û canfîda daketine qada siyasetê û bi mêraniyeke mezin hewil didin ku kurd xwe û dîroka xwe nas bikin, li pêşeng, rêber û qehremanên xwe yên canê xwe fedayî welatê xwe kirine xwedî derkevin, xebat û serpêhatiyên wan bizanibin, yanî xwe û dîroka xwe nas bikin. Cî û warên ku dijmin ev qehrema û pêşengenên tevgera netewî lê bidarda kirine nas bikin.

A ji bo ku ev xebata van rewşenbîrên kurd, kurdan bi bindestiyan wan dihesîne, şiûrekî netewî dide wan, dewlet û hukûmeta tirk ya dîktator gelkî aciz dike, çimkî naxwazin kurd şiyar bibin û xwe nas bikin.

Ev 80 sal in ku ev dewleta kemalîst ya zalim û faşîst wek kabûsekî ketiye ser dilê miletê kurd û nahêle kurd bîna xwe bigirin, bi darê zorê, bi hîle û bertîlan kurd ji ber hev da xistine û bi vî hawî jî kanîbûne di nava kurdan da gelek kesên hevalbend, hevkar û xulaman ji xwe ra peyda bikin.

Bêguman gelê kurd tu carî dev ji xebat û têkoşîna xwe ya netewî berneda, li hember dewleta tirk û hevkarên wan yên kurd jî hertim li ber xwe da û têkoşîneke bêhempa meşand.

Îro herçiqas li Kurdistanê tevgereke pir xurt heye, bi sedhezaran kurd di nava xebateke siyasî da ne jî, lê kes nizane ku çi dixwazin?

Dibêjin “em serokê xwe dixwazin.”

“Jiyan bê serok nabe.”

“Êdî bes e.”

Û gelek şîarên wiha vala û bêmane meriv bêhêvî dike. Ev hêza ku him di warê leşkerî û him jî di warê legal da bi vê fedekarî û xebata xwe ya bêhemba dikane dinyayê bihejîne mixabin hatiye pûçkirin, serok û rêberên wê newêrin navê welatê xwe jî hildin.

DTP, tevger û serîhildana kurdan ya netewî ketiye destê çend kesên kemalîst yîn wek Ayna, Kişanak û Tuglukê ku bi hertiştên xwe biyaniyên tevgera kurd in. Ne kurdî dizanin, ne jî dîrok û edebiyata kurdî nas dikin, bi ziman, kultur û dîtinîn xwe yên kemalîst kurdan asîmîle dikin, ji ziman , kultyur û dîroka wan dûr dixin.

Hemû şer û xebata kurdan ya mişt fedakarî bi "Serok" û siheta wî ve hatiye girêdan.

Xelasiya "Serok" ketiye pêşiya xelasiya welêt.

Miletek bê welat, bê ziman dibe lê bê "Serok" nabe.

"Serokê" xwe dixwaze lê welatê xwe naxweze.

Û "Serok" jî di destê dijmin da êsîr e.

Di demeke wiha da hin rewşenbîrên kurd derdikevin û bi rengekî pir vekirî navê hertiştî rast lê dikin, ji dagîrkerên tirk ra dibêjin “hûn hêzên dagîrker in, we welatê me bi darê zorê îşxal kiriye” û em dixwazin welatê xwe rizgar bikin, em jî wek her miletî serxwebûna xwedixwazin.

Di vê demê da hebûna van rewşenbîrên kurd ji bo hemû kurdan, îmkaneke pir baş e, hin tabûyan hildiweşînin, rê li ber hin tiştan vedikin, cesaretê didin gel û siyasetmedarên hêzên din jî.

Loma jî divê meriv piştgriyê bide xebatên wan yên bi vî rengî û hewil bide ku ev dîtin , ev xet di nava kurdan da xurttir bibe.

Ji ber van xebatên TEVKURD-ê û rêxistinên din divê meriv van rêxistin û birêvebirên wan pîroz û teqîdir bike.

Tevgerên wek TEVKURD-ê di tarîtiyê da wek çira û findê ne, meriv pê ber xwe û riya xwe dibîne. Divê meriv wan ji dest xwe bernede.

Divê meriv qedrê wan baş bizanibe. Rêvebirên TEVKURD-ê, bi xebatên xwe yên wek bîranîna Serîhildana Şêx Seîdê nemir, hafiza kurdan ya valabûyî dadigrin, dîroka wan fêrî wan dikin, şiûrê miletbûnê dixin meju û dilê kurdan.

Miletê ku hafiza wî ya dîrokê tunebe, nikane dost û dujminê xwe jî baş ji hev bigerîne.

29 juni 2008

Bijî Îspanya!

Xeyala 44 salan ya îspaniyan nîhayet îşev li Wîyanayê bi rast geriya û Îspanya bû şampiyonê Ewrûpayê.

Vîva Îspanya!

Îspanyayê şampiyonî heq kiribû. Mêrikan ji destpêkê heta şeva ku kûpa zêr girtin û bûn şampiyonê Ewrûpayê hemû maçên xwe qezenc kirin û futboleke xweş, oefensîv û pir bi qalîte lîstin.

Camêran him di ofensîva xwe da û him jî di parastina xwe da muhteşem bûn.

Me li fînaleke pir xweş û bi heyacan temaşe kir. Ji bo vê futbola xweş ez Îspanyayê ji dil û can pîroz dikim.

Meriv dikane bibêje ku Îspanyayê di vê tûrnuwayê da ziyafeteke futbolê ya lîstikeke bêtirs, cesûr û bi qalîte pêşkêşî cîhanê û hemû futbolhizan kir.

Îspanya nuha dikane bi serbilindiyeke mezin şampiyoniya xwe pîroz bike. Ev serkeftin heqê wan bû û loma jî hemû cîhan jî bi wan ra vê serkeftina wan pîroz dike.

Qehremanê vê serkeftinê navê wî Fernando Torres e. Torres îşev jî futboleke pir delal û pir bi qalîte lîst, hertim hakimê topê bû û tim jî tehlûke peyda dikir.

Bêguman Îspaniyan dikanîbûn çend golên din jî biavêtana, lê nebû. Heger meriv 15-20 deqîqeyên pêşî û çend deqîqeyên ji destpêka heftiyema duduyan bide aliyekî, alman li hember îspaniyan bêşans bûn.

Heta dawiya maçê almanan tenê şûtekî hinekî bi tahlûke avêtin ji qelaya Îspanya da. Qelebanê Îspanya Îker Casîllas tu carî neket tehlûkeyekê û tu xelasiyên girîng nekir.

Lê Îspaniyan bi kêmanî 7-8 şût avêtin ji qaleyê da ya Lehman xelas kir ya jî qale negirt.

Erê almanan jî li gor maçên xwe yên berê xweştir lîstin, bêtir êrîşkar bûn, pir golaan geriyan lê pir hindik şansê golavêtinê bidest xistin.

Parastin, pasdan û topkontrolkirina îspaniyan pir baş bû, top bi biranî di nigên wan da bû. Di pasdan û kontrolkirina topê da pir ji xwe bawer bûn, hemû pasên wan ciyê xwe didîtin û alman jî tim wek tajiyê li pey xezalê bûn.

Lê wek dihat texmînkirin fînalek xweş hat lîstin, nema dirêjkirin û penaltiyan. Herdu taximan jî dixwstin maçê di 90 deqîqeyî da qezenc bikin. Lê herî zêde jî bêguman îspanîyan dixwestin. Mêrikan heta deqîqeya dawî jî li li qeleya Almanya li golan geriyan.

Hemû lîstikvanên îspaniyan jî xweş lîstin. Lê barê herî giran li ser milê Torres bû û wî jî karê xwe bêkêmasî kir.

Bêguman taximê qûpa heq kiribû qezenz kir, ev tiştekî rast û xweş e. Lê golê almanan xwar jî ji ber şaşiya Lehman bû. Lehman ya divê zûtir biçûya topê ya jî hewqasî ji qaleyê dûr neketa.

Lehman di maça li hember tirkan da jî ev şaşî kir û loma jî du golên belaseb xwar, heger ne ji çewtiyên wî bûya almanan ew herdu gol jî nedixwarin.

Di dawiyê da meriv dikane bibêje ku di Kûpaya Ewrûpa ya 2008-an da taximê layiqî kûpayê qezenc kir.

Îspaniyan wek tirkan bi şans û tesadufan, bi golên di saniyeyên dawî da kûpa negirtin, camêran bi lîstika xwe ya xweş û ofensîv bûn şampiyonê Ewrûpayê û kûpa zêr birin welatê xwe.

Kûpa li Îspanyayê pîroz û helal be!

28 juni 2008

Kurdekî ruhkole êrîşî Bejan Matûrê kir

Sê roj berê(25/6-08) di rojnameya Zamanê da nivîskar û şaira kurd Bejan Matûr, nivîseke bi navê “Kurd çawa li maçên milî temaşe dikin?” nivîsî.

Matûr, di nivîsa xwe da qala bîranîneke xwe ya derbarê şêl û hestên kurdên Tirkiyê dike û dibêje, di sala 2002-an da li Roterdamê li qahwexaneyekê li maça nîvfînalê ya di nabêna Tirkiyê û Brezîlyayê da dihat lîstin temaşe dikir.

Dibêje, kesên asyayî, efrîkayî, ereb û tirkan piştgiriya Tirkiyê dikirin, lê kurdên ji Tirkiyê nedikirin, dixwestin Brezîya qezenc bike.

Matûr, ji vê bîranîn û bûyerê hereket dike û dibêje, di maçên Tirkiyê yên milî da kurd dibin du beş, piştgiriya Tirkiyê nakin, her çiqas dixwazin bikin jî lê nikanin bikin, ji ber ku li hember Tirkiyê hestên wan tevlihev e, ji dêlî piştgirya Tirkiyê, piştgiriya taximên raqibên Tirkiyê dikin.

Û ev tevliheviya hestên li hemberî Tirkiyê, ew bi xwe jî gelek caran jiya ye. Û li ser sebebên van hestên kurdên Tirkiyê hin tiştan dibêje.

Ez hîn difikîrim ku tiştekî li ser vê nivîsa Bejan Matûrê binivîsim, min do hew dît ku kurdekî bi navê Huseyîn Bayçol di eynî rojnameyê da(Zaman 27/6-08)wek qelemşorekî tirkên hêzên îslamîst xwe bi hêrs li Matûrê rakişandiye û gotiye, tiştên Matûrê gotine ne rast in, kurd ji tirkan bêtir bi serketina Tirkiyê kêfxweş dibin.

Li gor Bayçol, herçiqas hebûna kurdên Matûr qal dike “li Tirkiyê û li dîasporayê” rastiyek be jî lê kesên wiha difikirin “grûbeke pir mrjînal e û ew jî di hemû civatan da heye.”

Bayçol, bi vê biçûkdîtina xwe jî nayê serî, ji bo kurdên Ewrûpayê yên ku wek wî ruhê xwe nefirtotine tirkan bi qerf û pozbilindî dibêje, “kurdîstên reddiyecî yên li paytextên Ewrûpayê lûmpenên bermayiyên çep in, lê ne heqîqeta tabloyê ne.”

Gelek xusûsiyet û qerekterên kûçik yên tevlihev hene. Ji van xusûsiyet û qerekteran yek jî girêdana bi xwediyê xwe ra ye.

Xwediyê kûçik merivekî çiqasî xerab, çiqasî zalim, çaqasî zulumkar be jî kûçik dîsa jî pê va girêdayî ye, jê qut nabe, ji bin emrê wî dernakeve û bêwefayî û îxanetê jî tu carî pê ra nake.

Xwediyê wî her roj lêxe, zulmê lê bike, tî û birçî bihêle jî êrîşê nabe ser, li hember ranabe û îsyan nake.

Hinek însan jî xwediyê qerekterên wiha ne, xwediyên wan, dijmin çiqasî zalim bin jî ew dev ji wan bernadin û dîsa jî jê hez dikin.

Ji bo her kurdê ku hema hebekî bi însaf, bi ûjdan, bi xîret û heysiyet ne mimkûn e ku li hember vê zilma tirkan îsyan neke û di ser da jî tew wek nîjadperestekî tirk dilxwaz û xêrxwazê wan be.

Sebebekî herî biçûk jî tuneye ku dilê kurdan ji tirkan ra bixwaze û bi serkeftina wan dilşa bibin.

Li Tirkiyê wek milet tu mafekî kurdan tuneye, ji ziman bigre heta bi al û navê welatê wan, elîfbeya wan, navê zarokên wan, navê gundên wan hertişt li kurdan qedexeye.

Heta bikaranîn û lixwekirna hin rengan jî li kurdan qedexe ye.
Kurd nikanin bi zimanê xwe bixwînin û perwerde bibin, rojname, radyo û telewîzyonên wan tunene.

Welhasil hertiştê ku miletekî dike milet li kurdan qedexe ye. Ji ber ku dewleta tirk dixwaze miletê kurd ji ruyê dinyayê rake.

Dewleta tirk ne li Tirkyê tenê, nahêle kurd li beşekî Kurdistanê yê din jî bibin xwedî maf û dewlet.

Ji bo ku kurd li her dera cîhanê tim bindist bin û nebin xwedî tu maf, çi ji destê dewleta tik tê dike.

Ez dirêj nekim, dema yek ji meriv hez neke, her roj li meriv xe, zulmê li meriv bike meriv jî jê hez nake.

Tiştê herî normal û însanî ev e.

Lê ji bo Bayçol, zulma tirk li kurdan dikin qet ne girîng e, tirk çi bikin jî divê kurd wek wî tim ji tirkan hez bikin û şûrê wan bikşînin.

Bayçol dibêje, “piraniya kesên nivîsa Matûrê xwendine dizanin ku di maçên milî da kurd jî bi qasî tirkan bi heyecan in.Heta bi golên tên avêtin ji tirkan bêtir kêfxweş, bi yên tên xwarin jî xemgîn dibin.”

Ev îddîa dereweke ji serê Bayçol jî mezintir e, yek kurdê bi namûs û xîret jî wek tirkekî kêfxweş nabe. Lê bêguman kurdên wek Bayçol jî pir in.

Kesên wiha ne tenê dev ji kurdayetiya xwe berdane û bi qewmê xwe ra îxanet kirine, ji însaniyetê jî dûr ketine.

Heger ne wiha be, meriv çawa dikane mala xwe bi ala dewleteke hewqas barbar bixemilîne?Bayçol dibêje piştî ku Matûrê ji xwe hereket kiriye ya baş ew e ku ew jî ji xwe hereket bike û dû ra jî gotiye:

“Dema ez li bende maça Almanyayê bûm, ala tirk bi sînga min ve û bi wê suala ku weke etîketekê li pişta min li kolanên Wîyanayê digeriyam. Xanima min ku ew jî weke min ji heft bavên xwe da kurd e çarhawêlî malê bi alên tirk xemilandibû û diya min jî wer ji wan ra dua dikir.”
Tu ne ji heft bavên xwe, ji heftêûheft bavên xwe jî kurd bî ji bo kurdan tu feyde û qîmeteke wê tuneye, ji ber ku tu ji bo dewleteke ku navê ”Welat” li gelê te qedexe kiriye, zarokekî heft salî ji ber ku navê wî Welat e bera Tirkiyê nadin, gû bi birayên te didin xwarin dişewete.

Kurdbûna te ji kurdan ra qet feydeya wê tuneye, ji ber ku tu ne ala kurd, ala tirk bi sînga xwe ve dikî, mala xwe bi ala tirkan dixemilînî.

Tu di nava kurdan rola ”Hespa Truvayê” dibînî, tu deriyên bedenên kurdan ji hundur da ji dijmin ra vedikî.

Tu kurmê darê yî, ji hundur da dirizînî.

Û bêguman dema meriv xwe ji kurdayetiyê bişo û ruhê xwe yê netewî bifroşe milet û dewleteke zalim û xwînxwar hestên merivê wiha be, merivê bi serketina dijminê xwe jî şa bibe.

Di dîrokê da nimûneyên wiha pir in.

Ji ber ku dema meriv xwe ji hestên xwe yên netewî bişo û totik jî vala be bêguman tu zulm û neheqî pozê meriv naşewitîne.

Bejan Matûr, di dawiya nivîsa xwe da dibêje, dema taximê tirk yê milî serkeftin bidest xist divê ji xwe bipirsin, ”Gelo me çi bi kurdên xwe kir? Me çi kir ku di maçên milî da jî piştgiriya taximê xwe nakin?”Huseyîn Bayçol, bi şîdet li hember vê dîtina Matûrê derdikeve û wiha dibêje:

“Ne mimkûn e ku meriv hebûna kesên li Araftayê qebûl neke,-Arafta, ciyekî di nabêna Cinnet û Dojehê da ye- lê gelemperîkirina ku kurd ji alî kesên rojavayî-yanî tirkan- ve mecbûrî çûna turîbînên hember dibin bi îfadeyeke herî vekirî yaftayeke, neheqiyeke."

Diyar e ku carê meriv ruhê xwe firot dijmin, êdî sînor ji bêûjdaniyê ra namîne.

Hey bêûjdan û bêxîret!, ma tu nabînî ku li serê kuçe û kolanan keç û xortên kurdan ji bo ku kurd in, ji bo ku bi hevdu ra bi kurdî peyivîne, ji bo ku li straneke kurdî guhdarî kirine herroj tên lînckirin!

Dewlet(leşker û AKP), ji bo helandina zimanê kurdî û wendakirina kurdan raporê li ser raporê belav dike. Nahêlin kurd bi azadî li straneke xwe guhdarî bikin.

Ma ev hemû ne diminatiya bi kurdan ra ye?

Dema kurd nikanibin bi zimanê xwe bi hev ra bipeyivin, li muzîka xwe guhdarî bikin, çima ewê herin li "turîbîna" tirkan rûnin?

Lê sînorê bêxîretî û bêûjdaniyê tuneye.

Divê kurd li hember Bayçol û kesên wek wî bêdeng nemînin, bi taybetî jî kesên bi tirkî dinivîsin divê bi xurtî bersîva Bayçol bidin, ji bo ku careke din kesên ruhê xwe firotine dijmin hewqasî bi hêsanî newêribin êrîşî kurdan bikin.


26 juni 2008

Îspaniyan rûs pelixandin

Îşev kompîtora min bêbextî bi min ra kir, piştî maça Îspanya û Rûsan bêxwediyê nexebitî.
Ez dîn bûm, lê ji ber ku min berê yek di haletekî wiha da yek şikandibû, loma jî min zêde bela xwe tê neda.

Min kir nekir, got “kafirê kuştî” ez naxebitim.

Mesele, îro lawikê min yê biçûk vekiriye û tê da li pirtûkxaneyê geriya. Axir feqîro ew jî nizane çi kiriye, lê venedibû û ji min kod û hin tiştên din dixwest. Ez nizanim min çawa kir, lê wek kuçê koran here li çpkê keve, min hew carê daît ku xebitî. Lê saet jî nuha 23.30-ye.

Bi gotineke herî kin, îspaniyan li hember rûsan futboleke muhteşem lîstin û rûs pelixandin. Taximekî wiha mikemel bi rastî jî layiqî kûpaya zêr e, ez hêvî dikim ku îspanî zora almanan bibin û bibin şampiyonê Ewrûpayê.

Çimkî îspaniyan bi lîstika xwe xweş, cesûr û ya hucûmê şampiyonî heq kirine. Almanan bi tu hawî şampiyonî heq nekirine.

Lê ev futbol e, hertim taximê herî xweş dilîze qezenc nake.

Di çapemeniya tirk da olana maça do hîn berdewam e. Min îşev bi lez hinekî bala xwe da malper û rojnameyên tirkan. Gotineke heye, dibêjin ji devê da ketiye, ji hop hopê namîne, ya tirkan jî bû ev mesele. Hemû rojname û malperên wan pesnê lîstikvanên xwe didin, dibêjin em û ne tu kesî din, “me dilê dinyayê fetih kir, herkes qala lîstioka me dike, me lîst lê almanan qezenc kir.”

Lê argumentên wan yê herî mezin , dibêjin, seqet û kesên nikanîbûn bilîstana
pir bûn û almanan bi şans qezenc kirin.

Bêguman evana nikanin bibin sebebên cidî. Çimkî wan jî di hesê maçên dawî da bi şans qezenc kirin. Seqetên xelkê jî hebûn.

Ya din taximekî cidî divê hesabê van tiştan hemûyan bike, divê 22 lîstikvanên wan jî ji hev ne kêmtir bin.

Dema ew di 5 saniyeyên dawî da gol avêtin û zora xelkê birin xweş bû, ew nîşana meziniyaî lîstikvaniya wan bû, lê dema xelk eynî tiştî dike dibe şans.
Tirk miletekî ecêb e, dema qezenc dikirin jî pesnê xwe didan û nuha wenda kirine jî pesnê xwe didin.

Lê almanan do bi şev nehîştin “tirkên dîn” li Baselê careke din bikenin, ew girî kirin û çandin malên wan.

Ev çend hefte bûn bêhemdî ji wan ra li hev dihat û dilşa dibûn, lê wa ye dîsa det bi girî kirine. Tirk wiha ne , ya pir dikenin û herkesî nerehet dikin û ya jî digrîn gunehê meriv bi wan tê. Yanî orte tuneye.

Tiştekî pir xerîb e, dîrok yekcarnan gelkî adil e, zalim û kesên ne layiq baş ceza dike. Almanan 10 gol jî bavîtana bi qasî wî golê deqîqeya 90-î ne xweş bû. Wî golî di dilê tirkan da birînek kûr vekir.

Lê heq kiribûn, çimkî yê wan çar caran wiha bû.

Tê gotin ku Enternasyonala Sosyalîst di civîna xwe ya 23-emîn da ku ewê di nabêna 30-ê hezîranê û 2-ê temûzê da li Atînayê were çêkirin da CHP-ya tirkiyê (Partiya Gel a Komarî) ji endametiyê bavîje.

Sosyalîst Enternasyonalê demakê berê di beyaneke xwe da gotibû ku CHP ne partiyeke sosyal demokrat e, ew partiyeke nîjadperest e û li gor nirx û ideolojiya Sosyalîst Enternasyonalê hereket nake.

Malpera CNN-turkê dibêje, dibe ku Serokê Giştî yê CHP-ê Denîz Baykal ji ber ku dizane ewê werin avêtin neçe civînê.

Denîz Baykal, Cîgirê Serokê Giştî ya wê Enternasyonala Sosyalîst e.

Esas li Tirkiyê ne tenê CHP, ji ber mesela kurd hemû partî û rêxistinên din jî ji îdeolojî û nirxên xwe dûr ketine û bûne nîjadperest û faşîst. Loma jî li Tirkiyê tenê hin şexs hene ku demokrat in. Lê yek partiyeke tirk jî ne wek partiyên din yên cîhanê ye, pir hindik hemû jî faşîst in.

25 juni 2008

Almanan nehîştin tirk zêde dîn bibin

Almanan li Baselê li saha Stat St. Jakob Park-ê bi zor û di deqîqeya 90-î da tekerê otoboza tirkan teqandin û ew kor poşman paş da şandin mal.

Ez bawer dikim di heqê tirkan da ev netîce baştir e, qezenckirina li hember almanan jî ji bo wan pir zêde dibû.

Wek milet ewê xwe aeqet bikirana.

Tirk pir nêzî fînalê bûbûn û tu nemabû ku zora almanan bibin jî. Heger îcar jî şansê wan wek carên berê alîkariya wan bikira ewê zora almanan bibirana û bimana fînalê.

Lê xwedê kir ku îcar şans û “mûcîzeyan” ji wan bêtir alîkariya almanan kir û loma jî ew biser ketin.

Lê wek taxim alman futboleke xweş nelîstin, tirkan ji wan baştir lîstin. Lê dema şan jî alîkariya meriv neke, meriv xweş jî bilîze meriv dikane wenda bike. Tiştê îşev hat serê tirkan ev e.

Mesela kurd jî baş li ber xwe didin, baş şer dikin û syaseteke pir baş jî dimeşînin lê ji ber kur "şansê" wan tuneye, ne Xwedê û ne jî xwediyên dinyayê alîkariya wan dike loma jî dikin nakin nikanin bi dewleteke serbixwe. Lê roja ku şansê wan jî serî hilde bêguman ewê jî qezenc bikin.

Bi rastî jî heta deqîqeya dawiyê çi destê tirkan hat mêrikan kirin û ev cara pêşîye ku futboleke gelkî xweş lîstin, lê ji ber ku şans û tesadufan û bi gotina Abullah Gul “Xwedê” jî îcar wek carên berê alîkariyan wan nekir loma jî benzîna wan tê nekir.

Ez bi xwe gelkî kêfxweş im ku “Xwedê” îcar jî alîkariya tirkan nekir, ji ber ku wek civat, wek dewlet û wek milet ne layiqî alîkariya “Xwedê” ne, ji ber ku çiqas zilm, xerabî û nerindiyên Xwedê qedexe kiriye hemûyan dikin.

Hin rojnameyên tirkan manşet avêtine, gotiye, “em têk çûn lê em nepilixîn, me bi heysiyeta xwe wenda kir”, ev jî teseliyeke. Helbet bipelixiyana baştir bû, lê ew hêz li ba almanan tunebû.

Qey îşev ev jî cîlweya dîrokê bû, heta nuha ji maça pêşî ya li hember Norweçê bigre heta bi maça li hember Xirwatan, tirkan di hemû maçan da ya di deqîqeya dawî da ya jî di yên dirêjkirinê da gol avêtin û qeznc kirin.

Lê îcar dora raqibê wan bû, almanan jî di deqîqeya 90-î da golek avêtin û maç 3-2 qezenc kirin.

Bi baweriya min ya herî xweş ev bû. Dibê tirk jî his bikin ku wendakirina di deqîqeya dawî da çiqasî ne xweş û zor e.


Li ser bextê Netkurdê û M.Ş Oncu be, li gor ku Netkurd dinivîse, dibêje almanan berî maçê gotine ku ewê “Kûpayeke ji kibaba donerê” diyarî tirkan bikin.

Bi rastî jî alman miletekî xwediyê gotina xwe ye, mêrikan gotinan xwe anîn cî û tirkên “donercî” dîsa şandin ser karê wan yê kibabfiroşiyê.

Piştî her serkeftinekê hin rojnameyên tirkan bi pûntoyên mezin manşet diavêtin û digotin:

“Tirkên dîn!”

Min nuha bala xwe dayê, îcar jî gotine:

“Dînîtî heta vira!”

Alman miletekî zana ye, dizanin dînan zû biaqil bikin...

Mala almanan ava ku nehîştin tirk zêde dîn û har bibin...

24 juni 2008

Hesabê mal û bajêr li hev derneket

Em îro mîvanê cîranê min Mamoste bûn.

Camêr ev du roj in sirf ji bo xatirê me diçe masiyan.

Di netîcê da qey ji şansê me ra, bawer bikin teyşetek masî girtibû.

De îcar wî û xanima xwe bi hostayî û marîfeteke wer di rûn da sor kirin ku jê nayê gotin, bawer bikin me "telî xwe pê ra xwar."

Ê piştî xwarina masiyan jî nedibû hema em bibêjin de bi xatirê we û me berê xwe bida malê. Bêyî me, du hevalên din jî mîvan bûn.

Me ji berêvkê da masiyê xwe xwar, bîra xwe vexwar û sohbeta xwe jî kir.
Di şevbêrkên wiha da bixwaze nexwaze meriv defterên kevn vedeke û dest bi sohbetên nostaljîk dike.

Me jî wer kir, gotinê gotin vekir û em man heta set 23-ê şevê.

Min li ba xwe wer hesab kiribû ku emê hinekî zû rabin û ezê pê ra bigihînim ku çend xîçan di tirkan wer kim. Lê hesabê mal û bajêr li hev dernekt, em dereng man.

Ji ber vê yekê jî ez pê ra nagihînim ku îşev tiştekî din binivîsim. Divê ez zû rakevim ji bo sibe maça Tirkiyê û Almanya heye, divê ez li ser xwe bibim û bi dîqet li maşê temaşe bikim.

Ez hêvî dikim ku Alman ewê me mehcûb nekin, ku tirk zora wan jî bibe, ne ji bo me kurdan tenê, ji bo her kesî tahlûke mezin e. Çimkî tirk fêrî serkeftinên wiha mezin nebûne, piştî serkeftinên wiha dîn û har dibin û wek guran bi çolan dikevin û zirarê didin însanan.

Loma jî ya baş ew e ku bi carê da zêde biser nekevin, hêdî hêdî, çimkî rebenan dikanin xwe jî û însanên din jî seqet bikin.

Dema şansê yekî pir hebe û kabê wî tim mîr were, kurd dibêjin "quzê gur pê ra ya." Li gor baweriya min şansê tirkan ji "quzê gur" jî xerabtir kir, "quzê gur" têra hewqas şans nake, dibê "quzê tiştekî din" bi wan ra be...

Bi hêviya ku sibe ev "quz" jî tê rê neke...

23 juni 2008

Bi kurdî ”Biji Serok Tayyip” jî qedexe ye

Serokwezîrê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan, do çû Batmanê û li wir axaftinek kir. Endamên AKP-ê yên qeza Qozlixê jî bi bandiroleke bi tirkî û kurdî, ”Bijî Tayyip, Bijî Serok Tayyip” çûn pêrgî serokwezîrên xwe.

Lê pûlisên parêzvanên serokwezîr xwe pir aciz kirin û tavilê bandirola bi kurdî ”Bijî Serok Tayyip Erdogan” bi zor anîn xwarê.

Pûlisên parêzvanên serokwezîr piştî ku bandrol ji AKP-liyên Qozlixî stendin, yeko yeko navên kesên bandirol hilda bûn jî girtin.

Serokê Belediya Qozlixê yê ji AKP-ê rebenê Hîkmet Bahşî, bi rengekî matmayî gotiye, me tiştekî xerab nekir, me tenê bi kurdî û tirkî gotibû ”Bijî Serok, Bijî Tayyip”, lê dîsa jî xwe xeyidandin û bandirol ji me girtin.

Rebeno hîn AKP û Erdogan nas nekiriye.

Çapemeniyê nenivîsîye, lê bi îhtîmaleke mezin midaxeleya pûlisan bi emrê Erdogan bûye. Em bibêjin ku pûlisan bi serê xwe, bêyî haya Erdogan midaxele kirin, lê dû ra?

Ma ne divê Erdogan tiştek bigotra?

Xwediyên bandirolê li ber xwe dane, nexwestine bandrola xwe deynin, lê pûlis bi zor ji wan stendiye. Û ev yek jî hemû li ber çavên Erdogan bûye.

Loma jî ne mimkûn e ku haya Erdogan ji bûyerê û vê midaxeleya pûlisan çênebe.

Erdogan faşîstekî tirk-îslamcî ye, mêrik naxwaze kurd fêrî hildana bandirolên bi kurdî bibin, bi kurdî sloganan biqîrin.

Dixwaze bira ev bandrol û slogan ”Bijî Serok Erdogan!” be jî ferq nake, ji wî ra dîsa jî tahlûke ye.

Ji ber ku kurdî peyivîn slogan qîrîn, bandrol hildan dikane di nava kurdan da bibe adet, kurd dikanin ji nuha û pê va hertim bandirolên bi kurdî hildin. Û ev yek jî li dijî îdeolojî û siyaseta Erdogan û AKP-ê ye.

Rol, wezîfe û mîsyona AKP-ê û îslamîstên tirk ya di nava kurdan da asîmîlekirin û tirkkirina kurdan e, loma jî ew bi tu hawî rê nadin ku kurd di nava tevgerên wan da zimanê kurdî bipeyivin û di hin waran da bi kar bînin.

Dibê kurd vê yekê baş bibînin. Qebûlnekirina bandirola bi kurdî ”Bijî Tayyip”, îspata vê rastiyê ye.

Asîmîlekirin û tirkkirina kurdan ne tenê armanca faşîst û kemalîstên tirk e, bi qasî wan, armaca sereke ya îslamîstên tirk e jî.

Ma ne hîn heta do jî kurdiya Quranê ji alî van îslamîst û diyaneta wan ve bi salan hate qedexekirin.

Berê, heta salaên 1970-î li Kurdistanê xutbeyên rojên îniyê bi kurdî bû.

Ma nuha dihêlin ku kurd li mizgeftan îbadet û duayên xwe bi kurdî bikin?

Kemalîst, faşîst ya jî îslamîst qet ferq nake, hemû jî bi qasî hev li dijî bikaranîna zimanê kurdî ne, armanca hemûyan jî ew e ku kurdan asîmîle bikin û bikin tirk.

Û ji bo ku bigihîjin vê armanca xwe jî carnan raste rast ço û zorê, carnan jî bertîl û siyasetê, dîn û Îslamiyetê bikar tînin.

Kemalîst çiqasî li dijî hebûna kurdan û zimanê wan be, îslamîstên tirkjî hewqasî li dij nin û bi hemû hêz û îmkanên xwe dixebitin ku kurdan bihelînin û bikin tirk.

Ji bo ku hêzên îslamîst jî wek kemalîst û faşîstên tirk di nva kurdan da baş werin deşîfrekirin, yanî nêt û armanca wan ya rastîn, asîmîlekirina kurdan were dîtin, dibê kurdên bi wan ra yên ku hîn ji xwe ra dibîêjin em kurd in, ji nuha û pê va tim bandirolên bi kurdî hildin, pankartên bi kurdî binivîsin.

Ev yek dikane rola kevirê mîhengê(kevirê teneşirê) bilîze. Ji ber ku hin bûyer hene ku wek kevirê mîhengê dost û dijminê meriv, dilxwaz û dilnexwazê meriv ji hev digerîne û bi meriv dide nasîn.

22 juni 2008

Futbol û dînîtiya tirkan

Ev 3 hefte ne ku maçên Kûpaya Ewrûpayê tên lîstin. Piştî têkçûna tirkan di maça pêşî da li hember portekîziyan wek gelek kesî, min jî bawer nedikir ku tîma tirk ewê were heta nîvfînalê, lê hatin.

Bêguman tirk belaş nehatin vira, baş li ber xwe dan, baş xwe parastin, ev rast e, dibê meriv qebûl bike.

Lê mervi dikane bibêje ku di hersê maçên dawî da jî, ji Swîsre, Çekîstan û Xiwatîstanê baştir nelîstin. Bi taybetî jî di maçên çek û xirwatan da qezenckirin ne mafê tirkan bû, yên futboleke muhteşem nîşan dan çek û xirwat bûn, lê bi golên di qerembol û saniyeyên dawî da hatin avêtin tenê dikane bi gotinekê were îzahkirin: Mûcîze!

Yanî şans. Yekcarnan di xumarê da jî pûl ya jî zara meriv tê, şansê mriv çêdibe û meriv qezenc dike.

Yê tirkan jî bû ev mesele, ku ew jî vê yekê qebûl dikin.

Lê di fubolê da tiştê girîng ne xweşlîstin e, biserketin e. Çawa dibe bira bibe, xweş lîstin ya ne lîstin lê mêrikan zora çek û xirwatan birin û bi ser ketin.

Loma jî şadbûn û pîrozkirin wek her miletî mafê tirkan e jî.

Lê şadbûn, kêfxweşî û pîrozkirinên tirkan ne wek yên miletên din e, tirk ji adetê derdixin, piştî her serketinekê grûbên tirk wek gurên har li herderê êrîşî sporciyên welatên din û bi taybetî jî kurdan dikin û zirarên gelkî mezin didin xelkê.

Tiştekî pir normal e ku sporciyên tirk piştî her serkeftinekê çend alên xwe bidin destên xwe û serkeftina xwe pîroz bikin. Ev babet pîrozkirin normal e û mafê wan e.

Lê heta nuha wiha nebûye, her cara ku Tirkiye maçekê qezenc dike sporciyên tirk qefle bi bi qefle bi hev dikevin û li hember miletên din û kurdan kîn û nefreteke nedîtî ji nîşanî der û dora xwe didin.

Ji sporciyan bêtir dişibin leşkerên artêşa Hulagûyê moxol, ew jî wek leşkerên Hulagû kî derdikeve hember wan lêdixin, dikujin, herderê tar û mar dikin, davêjin ser komele û ciyên kurdan û dişewitînin.

Leşkerên Hulagû jî dema ketibû Bexdayê hariyeke bi vî rengî nîşan dabûn û herder wiha tarûmar kiribûn.

Stran, gotin û sloganên wan ne yê spor û sporciyan e, li herderê wek ku herin herbê, bi marş û muzîka mehter û alên xwe yên wek xwînê sor li ba dikin û tirs û xofê li der û dora xwe belav dikin.

Dema meriv di ekranan da bala xwe didê û li wan guhdarî dike, meriv dibîne ku haletî ruhiya van girseyan ne normal e, hemû jî wek gurên har û birçî ne, pir êrîşkar û ne li ser hişê xwe ne, bi wê psîkolojiyê dikanin her kesê ne ji xwe bikujin û bajaran bişewitînin.

Ji dêlî ku pesnê welat û taximê xwe bidin, sloganên wan yên esasî:

”Şehîd namirin, welat perçe nabe.”
“Tirkiye mezin e.”
“Xayin PKK.”
“Ji tirkan mezintir tuneye.”
“Me hêza tirkan nîşanî cîhanê da.”

Û şîarên bi vî rengî, mişt nîjadperestî û dijminatiya miletan e.

Yanî kêfxweşiya wan jî li ser esasê kîn û nefreta ji kurdan û ji miletên din e. Ev yek tenê mexsûsî tirkan e, tu miletekî din wiha nake.

Huliganên her miletî hene, lê vana ne hulîgan in, hemû jî tirkên normal in, lê bi dîtin, firkir û îdeolojiya xwe bûne faşîst. Hemû jî bi destên xwe îşaretên faşîstên tirk, serê gur çêdikin.

Piştî perwerdeyek rasîst ya 80 salî ya li ser esasê derew, înkar û bêbextiyê miletekî bêkultur, cahil, bêsinet, bêtolerans û nîjadperest û ruhfaşîst hatiye xuluqandin, bêyî xwe dijminê hertiştî û herkesî ye.

Xwdê însaniyetê ji vî miletê tiredînî, zirzop, cahil, şîzofren û paranoyak bisitirî ne.

Ji bo ku nivîs zêde dirêj nebe ezê tenê qala bûyerên piştî maça Xirwatîstanê bikim.

Li gor çapemeniya tirk dinivîse, piştî biserketina li hember Xirwatîstanê tirkan li Stenbolê, li Îzmîrê, li Mêrsînê, li Nîgdeyê, li Entabê, li Bûrsayê û gelek bajarên din bi sedan bûyer derxistine, tenê li Stenbolê bi dehan kes(miheqek kurd in)birîndar kirine.

Li Bûrsayê xortekî kurd ji alî grûbeke tirk ve hatiye lînckirin. Li Stenbol û Nîgdeyê jî 2 kes hatine kuştine. Pûlis, li Stenbolê tenê 52 şeşderb girtine.

Bêyî li bajarên Tirkiyê, li Ewrûpayê jî tirkan eynî êrîşkariya xwe domandin.

Mesela li Almanya, Fransa, Mostar û Wîyanayê jî gelek bûyerên mezin dexistin, avêtin ser gelek komele û dikanên kurdan û gelek cî tahrîb kirine û şewitandine.

Li Wîyanayê êrîş birin ser sporciyên xirwatan û gelek kes ji wan birîndar kirin.
Ji ber ku psîkolojiya her tirkî êdî xera bûye, meju çelqiyaye, bi perwerdeya kemalîst û faşîst ya bi salan ji medeniyet, tolerans, xweşbînî, aqil û îzanê hatiye bidûrxistin, bûye miletekî wek gurê har, wek mirovên ne temam, dema cinê wan tê serî har dibin û êrîşî der û dora xwe dikin.

Ne dibistan tenê, masmediya tirk jî kultureke pir xerab dide civatê. Piştî serkeftina li hember xirwatan min bala xwe da çend rojanameyên wan. Aha ji we re çend nimûne:

-Fatîhên Viyana yê/Bugun
-Xwedê bi tirkî dipeyive/Taraf
-Me îşxal kir, wêran kir/Tercuman
-Viyana ket/Turkiye

Tu dibêjî qey ne maçeke futbolê lê herbek qezenc kirine.

Ji ber ku di dîroka xwe da tu carî serkeftinên wiha bidest nexistine loma jî li hember serkeftinên wiha dîn dibin, bawer nakin ku qezenc kirine.

Nazim Alpman, li ser vê harbûna tirkan ya piştî serkeftina li hember xirwatan di nivîsa xwe ya îro da gotiye:

Welatekî ku serokwezîr û serokkomarê wî “bersûc(meznûn/sanik)” be dernakeve mertebeya welatê ku herî bêtir divê meriv jê ra li çepikan xe.
Lê tirk li ber xwe nakevin, ji bo wan maf û azadiyên ferdî, demokrasî, heq huqûq vana pir ne girîng in.

Leşker herroj li siyasetmedaran siwar dibin, siyasetê li wan qedexe dikin, partiya ku li ser hukum e digrin ne girîng e, ji ber van tiştan fedî nakin.

Loma jî “sîr û pîvazên” wiha qet pozê kesî naşewitî ne.

Nivîskar Tuncer Bahçivan jî gotiye, “Li gor min divê Fatîh Terîm bibe serokwezîr. Ji ber ku kesên bi aqil problemên me çareser nekirin.”

Yanî li gor Bahçivan, di futbolê da biserketina li hember çek û xirwatan ne karê aqilan e, ancax merivên dîn dikanin serkeftinên wiha bi dest xin, loma jî divê ji bo îdareya Tirkiyê jî dînek lazim.

Bahçivan, vê daxwaza xwe li ser faraziya ku Erdogan merivekî biaqil e dike. Lê gelo bi rastî wiha ye?

Em nizanin. Ji ber ku di dest me da ne rapora dînîtiya Terîm û ne jî ya biaqiliya Erdogan heye.

Kurro ji ber bindestî û îdareya dînan hûn ketine vî halî, hûn bûne pêkenînên dinyayê.

Herkes hevza xwe ji we dike, Yekîtiya Ewrûpayê ev tam 49 sal in we wek parsekan li ber deriyê xwe daye sekinandin û we bera hundur nade.

Ji ber ku Ewrûpî dibêjin, heger ev miletê bêkultur, bêsinet û birçî bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê ewê malikê li me xera bikin, em nikanin zikê wan têr bikin.
Loma jî dev ji dînan berdin, ji xwe ra merivekî biaqil bibînin û ji vê feqîrî û bindestiya leşkeran xelas bibin.

21 juni 2008

Plana Tirkiyê ya terorîzekirina kurdan hebûye

Derket ortê ku leşkerên dewleta tirk di îlona 2007-an da li hember kurdan, DTP-ê û Kurdistana Federe planeke bi dizî hazir kiriye û li gor wê planê teroreke kesnedîtî û şerekî îmhakirinê meşandin.

Ev plana ku artêşa tirk ev serê salekêye li hember kurdan û hêzên îslamî dide meşandin navê wê ”Plana Faaliyeta Agahî û Piştgiriyê” ye. Hebûna vê plana artêşê tirk ya bi dizî do(20/6-08)ji alî rojnameya Tarafê ve hate eşkerekirin.

Plan 8 rûpel in û gelkî berfireh e û dixwaze ku Tirkiye di her warî da têkeve bin destê leşkeran û di her qedemeyê da ji alî wan ve were îdarekirin.

Di planê da tê gotin ku bi bahaneya piştgiriya bi PKK-ê ra li hember kurdên bakur û başûr ewê şerekî çawa bidin meşandin û kurdan çawa terorîze bikin tê tespît û îzahkirin.

Li gor vê plana serekerkaniyê bi kurtî:
-Dadwer yanî hakim û dozgerên tirk ewê werin qezenckirin û bên kişandin xeta artêşê.
-Rojnamevan, artîst û hunermend ji bo xurtkirina artêşê ewê werin destekkirin û bikaranîn.
-Merivên dîndar û bawermend ewê di bin kontrola artêşê da werin girtin û werin îdarekirin.
-Mixalifên artêşê ewê werin pûçkirin û bêtesîrkirin.
-DTP, bi tu hawayî ewê mixatap neyê qebûlkirin.
-Bi lêgerîn û operasyonên leşkerî yên bênabên kurdên li ser sînor ewê tim werin nerehetkirin.
-Di nava mixalifên li dijî artêşê da ji bo qelskirin û perçekirina wan ewê piştgirî bi hin kesan ra were kirin û werin xurtkirin.

Leşkeran di plana xwe da şerê xwe yê psîkolojîk û leşkerî yê li hember kurdan jî wiha rêz kirine:

”Ji bo qutkirina alîkariya kurdên bakurê Îraqê ya bi PKK-ê ra di çarçeweya şerê li dijî terorê da gelê herêmê bênabên ewê were nerehetkirirn. Û divê were nîşandan heta ku ew alîkariya ”terorê” bikin ev nerehetkirin ewê tim berdewam be. Divê ev mesaj tim were dayin.”

”Divê were nîşandan ku alîkariya bi terorê ra tê kirin ewê tu carî bê bedêl nemîne, bi saxîkirin, operasyon û faalîyetên din ewê bi gelê herêmê were nîşan dan ku ev alîkariya wan ji wan ra namîne, ewê bedêlekî wê hebe.”

”Li bakurê Îraqê, li hember gelê ku li herêmên ser sînorê nêzî Tirkiyê dijîn jî divê bi gulebarankirina çekên giran eynî mesaj were dayin. Bi vî rengî, heta ku alîkariya wan bi PKK-ê ra berdewam be nerehetkirina wan jî ewê bi zêdayî dom bike. Ev his ewê were hakim kirin. Meqamê îcraatê Fermandariya Hêzên Bejayî, meqamê koordîneyê jî Serokê Tevgerê yê Serekerkanî ye.”

Bêguman ev haya hukûmetê ji vî beşê planê yê ser kurdan heye. Ji ber ku hukûmet heta nuha tu carî li hember van operasyon û êrîşên artê derneketiye, bi vacayî di meclîsê da biryara piştgiriya vê siyaseta leşkeran girtiye û operasyon û bombebaranên Kurdistana başûr tim parastiye.

Yanî AKP jî şirîkê vê plana leşkeran ya derbarê kurdan da ye.

Di planê da hin faalîyetên din jî wiha tên rêzkirin:

-Di nava grûbên li dijî artêşê da ewê alîkariya hin kesan werin kirin, di nava grûbên siyasî û etnîkî da ewê piştgiriya perçebûnê were kirin û yekîtiya wan were xerakirin.

-Hunermend û nivîskarên ku bi fikir û tevgerên xwe yên li dijî artêşê tên zanîn ewê werin qelskirin.

-Ji bo ku bestekar û hunermendên maqûl di çarçeweya dîtinên artêşê da berheman çêkin bi dizî ya jî vekirî ewê piştgirî û alîkariya wan were kirin.

Bi vê belgeyê careke din jî diyar dibe ku Tirkiye dewleteke bêhuqûq û leşkerî ye.
Artêşa tirk li hember miletê kurd teror û şerekî bi plan û program dide meşandin, operasyonên tên kirin hemû jî ji berê da plankirî ne.

Heta nuha leşker û hukûmetê di dema operasyon û êrîşên ser baregehên PKK-ê û Kurdistana Federe da tim digotin ku ew tu carî naxwazin zirarê bidin xelkê sivîl û ji bo vê yekê jî hemû hesasiyetan nîşan didin.

Lê di planê da pir vekirî tê gotin ku ne tenê kurdên bakur bi lêgerîn, girtin û operasyonan ewê tim nerehet bikin, kurdên başûr yên ser sînor jî ewê bi çekên giran yanî bi bombebaran û topbarankirinê tim were nerehet kirin.

Yanî bombebarankirina gundên Kurdistana Federe yên ser sînor siyaseteke artêş û hukûmeta AKP-ê bi zanetî ye.

Di raporê da tiştekî din yê balkêş, mixatab qebûlnekiran DTP-ê ye, leşker dibêjin ku ewê tu carî DTP-ê mixatab negrin.

Diyar e Erdogan jî li gor vî emrê artêşê bi DTP-ê ra napeyive û hertim bahaneyekê, qal û qîlekî dibîne.

Bêguman kurd dizanin ku tirk bi zanetî gundên ser sînor bambebaran dikin, lê piştî derketina vê belgeyê ev yek bêtir eşkere bû. Loma jî divê hukûmeta Kurdistanê vê gelşê careke din bi hêzên hevpeyman, lê bi taybetî jî bi emerîkîyan ra pir cidî bipeyive û qebûl neke ku tirk vê terora xwe ya li hember gelê kurd bidomînin.

Li alî din helbet kurdên bakur jî dibê bêdeng nemînin, ji bo deşîfrekirin û pûçkirina vê plana artêşê, dibê hemû riyên demokratîk û huqûqî bikar bînin. Ji bo qelskirina leşkeran ev yek îmkaneke mezin e.

Serfermandarê Giştî Orgeneral Buyukanit bi beyaneke nivîsîkî xwedêgiravî belge red kir, got, ”di qeydên serekerkaniyê da, ji alî qumandaran ve tu ewraq ya jî planeke wiha nehatiye qebûlkirin.”

Lê ev beyana Buyukanit, hebûna planeke wiha red nake, Buyukanit nabêje me planeke wiha çênekiriye, dibêje ”di qeydên me da planeke wiha tuneye”.

Bêguman ewê di qeydan da tunebe, ji ber ku planeke neqanûnî, planeke meşandina teror û şerekî bi dizî ye.

Ma ewê çi qeyda wê hebe?

Helbet hûnê înkar bikin û bibêjin di ”qeydên me da tiştekî wiha tuneye” û di qeydan da were dîtin jî kes nikane tiştekî bi we bike. Heger we bizanîbûya ku hukûmetê ji ber amadekirna planeke wiha we ceza bike, bêguman we yê tiştekî wiha nekira, lê ji ber ku hûn dizanin hûn çi bikin ewê ji we ra bimîne loma jî hûn bêtirs palanên darbeyan, kuştin û terorîzekirina xelkê çêdikin.

Wek hemû planên din, ji vê planê jî ewê tu netcî neyê girtin û hûnê dîsa li ser karên xwe bimînin.

20 juni 2008

Yekîtiya Ewrûpayê dîsa fortek da xwe

Berdevkê Parlamentoya Ewrûpayê Hans Geert Pottering, berî zîrveya serokên YE ya li Brukselê li ser redkirina Peymana Lîzbonê û rewşa Tirkiyê bersîvên rojnamevanan da û got, redkirina Peymana Lîzbonê û rewşa endametiya Tirkiyê du tiştên cuda ne, kes nafikire ku mizakereyên bi Tirkiyê ra rawestîne.

Potterîng, şêla Yekîtiya Ewrûpayê ya li hember girtina AKP-ê wiha tîne zimên:

“Redkirina Peymana Lîzbonê ji alî Îrlandayê ve mizakereyên bi Tirkiyê ra nade rawestandin lê eger Tirkiye, AKP-ê bigre û serokwezîr Erdogan jî qedexe bike wê demê ewê vî tiştî bike."
Wek tê dîtin Pottering pir vekirî dibêje, heger AKP were girtin û siyaset li pêlewanê virek Recoyê kasimpaşalî were qedexekirin wê demê ewê mizakereyên bi Tirkiyê ra bidin rawestan.

Tiştê balkêş Potterîng qet qala girtina DTP-ê nake, dibêje Yekîtiya Ewrûpayê li dijî girtina AKP-ê ye, qebûl nake ku siyaset li Recoyê kasimpaşalî were qedexekirin, lê nabêje li dijî girtina DTP-ê ne jî, qebûl nakin ku siyaset li serokê DTP-ê û li kurdan jî were qedexekirin.

Diyar e bi girtina DTP-ê ewê ji Tirkiyê ra tiştekî nebêjin û Tirkiyê neqeherînin. Ji ber ku li ber çavên ewrûpiyan xwîna tirkan tim ji ya kurdan sortir e, girtin û zindankirina kurdan, girtina partiyên wan tiştekî normal e, ne li dijî huqûq, qanûn û demokrasiya wan e.

Kurd û rêxistinên wan ji bo Yekîtiya Ewrûpayê jî wek pezên qurbanê ne, hertim dikanin werin şerjêkirin.

Tirkan ev yek baş fêm kirine, dizanin ku girtina partiyên kurdan, zindankirina rewşenbîr û siyasetmedarên wan, lînckirina wan li kuçe û kolanan Yekîtiya Ewrûpayê jî nerehet nake, heger pir ne bi dilê wan be jî axir ji bo “xatirê xatiran” û hin “berjewendiyên” girîng ewê dengê xwe nekin û ji Tirkiyê ra nebêjin çima hûn vê zilmê li vî miletî dikin?

Li Tirkiyê, siyasetmedar û rewşenbîrîn kurd ji bo ku gotine em kurd in û welatê me jî Kurdistane, ji bo ku gotina rejîma kemalîst ya dîktator zilmê li gelê me dike herroj tên dadgehkirin, cezayên giran ji wan ra tên xwestin.

Yekîtiya Ewrûpayê li hember vê terora dewleta tirk tim xwe kerr û lal dike. Bêguman ev bêdengî jî bêtir çesaretê dide rejîma kemalîst û tirk-îslamîst.

Lê heger ez dîsa vegerim ser gotinên Potterîng, li gor baweriya min ev gotinên wî ji karê bêtir ewê zirarê bide AKP-ê.

Çimkî tirk nuha dixwazin nabêna wan û Yekîtiya Ewrûp xera bibe û Yekîtiya Ewrûpa mizakereyan bide rawestandin.

Dewleta tirk dibîne ku bi vî halê xwe nikanin bibin endam, dema bibin endam divê mafê kurdan û miletên din bidin, divê bi rastî jî demokrasiyê qebûl bikin, divê qedexeyên li ser maf û azadîyan rabin.

Tirk, çi kemalîs, çi leşker û çi jî îslamîst îro hîn ne amade ne ku berî hertiştî mafê kurdan yên netewî bidin. Hîn nêt û hesabê hemû hêzan ew e ku heta çend salan kurdan bihelîn, ji hev bela bikin û dû ra heger pêwîst be bibin endam.
Dewleta tirk hîn do zarokekî kurd yê 7 salî ji bo ku navê wî Welat bû bernedan Tirkiyê, li balafirxaneya Stenbolê bi zor ji daya wî stendin û paş da şandin Almanyayê.

Welatekî ku hîn navekî kurdî qebûl neke, nahêle zarokekî 7 salî ji ber ku navê wî bi bi herfa “W” dest pê dike here Tirkiyê, ma ev welat ewê çawa bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê?

Ewê çawa mafê kurdan yê netewî bidê?

Û ev tişt jî di dema îktîdara AKP-ê da dibe. Yanî xwedêgiravî li gor yên din îktîdareke “demokratîktir” e.

Li Tirkiyê îro bêyî kurdan û çend rewşenbîrên tirk, tu hêzeke siyasî naxwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê. AKP di vî warî da takîye dike, ji ber ku li hember leşkeran hewcedariya wan bi piştgiriya Yekîtiya Ewrûpayê heye.
Ji ber vê yekê jî dema leşker bizanibin ku girtina AKP-ê bi rastî ewê bibe sebebê rawestandina mizakereyên bi Yekîtiya Ewrûpayê ra ewê bidin girtin.

Şerê AKP-ê, leşker û kemalîstan ne şerê azadî û demokrasiyê ye, şerê desthilatê ye, AKP dixwaze desthilata xwe zêdetir û xurttir bike, di sîstema dadê da, di zanîngeh û leşkeriyê da bêtir bibe xwedî gotin û desthilat. Û leşker jî naxwazin van îmkanan bidin wan.

Hemû şer û teşxele ji bo vê desthilatê ye, ne xwe herdu serî jî bi qasî hev dijminên kurdan, li dijî demokrasiyeke temam û rast în in.

PARVE BIKE