31 oktober 2008

Çapemeniya tirk wek kûreya derewan dixebite

Li dinyayê tu medyaya welatekî din weke ya tirk bêrû, rezîl û virek tuneye.
Piraniya xeberên wan derew in.
Tu hew mêze dikî gelek rojnameyan xeberek derxistine manşetê û hertiştî bicî û war dikin. Lê roja din derdikeve ortê ku xeber vir bûye, binakeya wê xeberê tunebûye, hinekan ji ba xwe çêkiriye.
Meriv matmayî dimîne.
Rojnameyeke bi sedhezaran xwendevanên wê hebin çawa dikane xeberekê ji derewan çêke?
Lê li Tirkiyê ”xebera derewîn” fenomeneke pir normal e, hema hema hemû çapemenî dike.
Îcar meriv nizane xebera pêşî derew e ya jî tekzîba wê, çimkî hatiye dîtin ku ne tenê xeber, tekzîb jî derew bûye.
Do rojnameya Zamanê, Yenî Şafakê, Sabahê û gelek sajtên tirk li ser brîfînga ku serokerkan Îlker Başbûg di 27-ê mehê da dabû Heyeta Wezîran, nivîsîbûn û gotibûn ku Başbûg di brîfîngê da gotiye:
Divê li Kurdistanê kadroyên îmaman yên vala werin dagirtin, gund bê îmam nemînin.”
”Ji bo qedandina terorê divê gavên sosyal, aborî û kulturî werin avêtin.”
”Weşana bi kurdî hêdî dimeşe, divê zû di dest bi weşanê bike.”
”Terorîstê herî maqûl ne terorîstê kuştî, terorîstê teslîm dibe” ye. Terorîstên tên kuştin li herêmê kînê zêde û tevlêbûnê jî teşwîq dikin.”
”Heger feyde tê hebe bi alîgirên terorîstan ra jî dikane were peyivîn.”
”Û di vê çarçewê da hevdîtinên bi serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî ra jî destpêkek baş e û artêş ne li dij e û gelek îdîayên din.”
Li ser vê, do min jî nivîsek nivîsî(Baweriya serokerkanê tirk bi serkeftina şerê çekdarî nemaye) û ev gotinên serokerkan Başbûg şirove kir.

Lê îro eynî medyayê îcar eksê vê xebera nivîsîye, dibêjin ew tiştê do li ser navê serokerkan hatiye gotin ne rast e, vir e.
Merkeza Çapemeniyê ya Serokwezaretê îro beyanek daye û gotiye, xeberên ku do di derbarê brîfînga serokerkan da di hin rojnameyan da derketibûn ”bêbingeh in û para wan ya rstiyê tuneye”, divê bîrûraya giştî îtîbarê bi xeberên wiha manîpulatîv neke.
Wezîrê Kar û Ewlekariya Sosyal Huseyîn Çelîk jî li ser eynî meselê beyanek daye û wî jî gotiye ew tiştên li ser navê serokerkan hatine gotin derew in, ne rast in.
Nuha meriv baweriya xwe bi kîjanê bîne?
Geleo bi rastî jî xeber ji binda derew e, serokerkan tiştên wiha negotine, rojnamevan ji ba xwe çêkrine?
Ya jî xeber rast e, lê tekzîb derew e.
Ttiştên di çapemeniyê da belav bûne nayê hesabê wan, loma jî îro bi tekzîbekê înkar dikin.
Axirê him çapemenî û him jî siyasetmedarên tirk hewqas derew kirine ku êdî meriv nikane ji tu gotina wan bawer bike.
Kurd dibêjin, mala yê virek şewitî kir gazî û hawar lê kesî jê bawer nekir. Ji ber ku berê gelek caran derewên wiha kiribûn.
Yê tirkan jî bûye ev mesele, meriv nizane kîjan derew e, kîjan rast e.

Baweriya serokerkanê tirk bi serkeftina şerê çekdarî nemaye

Serokerkanê Tirkiyê Îlker Başbug roja pêncşemiyê li ser şerê li hember PKK-ê û têkoşîna gelê kurd ya demokratîk brîfîngeke dûr û dirêj da heyeta wezîran.
Di beşê axaftina Başbug ya ku di çapemeniyê da belav bûye meriv dibîne ku artêşa tirk ji pertav da ketiye û êdî baweriyê bi serkeftina şerê çekdarî nayne.
Berê li gor Başbûg, ”terorîstê herî baş, terorîstê mirî bû” lê di brîfînga da Başbûg ev dîtina xwe guhertiye û gotiye,”terorîstê herî baş, terorîstê teslîm dibe” ye.
Ev jî siyaseteke nuh e.
Ji ber ku li gor tirkan jî ”kurdê herî baş, kurdê mirî ye” zindî pîs be, merivê wan be jî ne baş e.
Hamdî Ateş di rojnameya Yenî Şafakê da pir bi kurtî qala vê brîfînga Başbûg dike û jê çend nimûneyên gelkî balkêş dide.
Hamdî Ateş, di nivîsa xwe da gotiye, ”pêşniyarên Başbug endamên hukûmetê matmayî hîşt” lê teferûatên pêşniyaran eşkere nake.
Başbûg gotiye, di van demên dawî da di tevlêbûna ”rêxistina terorê” da zêdebûnek heye. Û tevlêbûnên herî zêde jî ji Stenbol, Diyarbekir û herêma Mêrîdînê dibe. Ji Sûriyê û Îranê jî tevlêbûn heye.
Heta nuha xwedêgiravî PKK ”li ber qedandinê” bû, ”ketibû ber zikratê”, qefle bi qefle gerîlla teslîmî dewletê dibû û gelek virên din.
Lê bi van gotinên Başbûg diyar dibe ku rastî ne wiha bûye, bira qedandin li wir bimîne, ”di tevlêbûna gerîlla da zêdebûnek” heye.
Evy ek jî nîşan dide ku êrîşên bênabên û barandina bi tonan bombe tu netîceyeke berbiçav bi xwe ra neaniye, nebûye sebebê qelsbûn û belavbûna PKK-ê.
Başbûg di axaftina xwe da gotiye ”4. 500 gerîllayên PKK-ê hene, ji vanan 3000 li başûrê Kurdistanê ne û 1.500 jî li bakurê Kurdistanê yanî li Kurdistana Tirkiyê ne. Yanî li gor jimar û hesabê Başbûg ji sisiyan yekê gerîlla li Kurdistana Tirkiyê ne û li wê derê cîwar in.
Heger em van agahiyên Başbûg rast qebûl bikin, wê demê îdîeya di êrîşan da gerîlla ji başûrê Kurdistanê tê li hewa dimîne. Çimkî hezar û 500 gerîlla di nava sînorên Tirkiyê da hene û ev hejmar jî têra êrîşan dike.
Ev aliyekî meselê ye. Aliyê din yê meselê jî carê artêşa tirk nikane rê li ber ger û şargebûna van gerîllayan bigre.
Yanî gerîlla ji der nayê, têra xwe li hundur heye. Û ev yek jî argumentê tirkan ku ”gerîlla ji başûrê Kurdistanê êrîşê dibe ser hêzên artêşa tirk” pûç dike.
Heta nuhali gor artêşa tirk, ”terorîstê herî baş, terorîstê mirî bû” lê di vê brîfîngê da xwedêgiravî Başbûg ev dîtina xwe guherandiye û gotiye ”terorîstê herî baş ne terorîstê mirî ye. Terorîstê herî baş, terorîstê teslîm dibe.”Ev jî nîşan dide ku Başbûg birengekî fedyok qebûl dike ku bi kuştinê ew nikanin dawiya kurdan bînin û zora wan bibin.
Yanî bi gotineke din, mesela kurd bi zor û bi kuştinê, bi şerê çekdarî çareser nabe, bi vê riyê dewlet nikane biser keve. Teslîmkirina vê rastiyê ji bo kurdan serkeftineke gelkî mezin e.
Çimkî heta nuha bawerî û hêviya tirkan ew e û artêşê ew e ku ewê bi şerê çekdarî bikanibe tevgera kurd ya netewî bipelçiqîne, tasfiye bike.
Roja ku kurd vê alternatîf û riya şerê çekdarî pûç bikin çareseriya meslê jî hêsan û nêz dibe.
Leşkeran heta nuha bi tu hawî ne qebûl nedikirin û ne jî destûr didan ku siyasetmedarên pepûk bi hukûmet û serokên Kurdistana Federe ra rûnin û mesela PKK-ê minaqeşe bikin.
Lê li gor agahdariyên Hamdî Ateş dane, xwedêgiravî Başbûg ji di axaftina xwe da gotiye:
”Ji bo qedandina terorê em ji her pêşniyarê ra vekirîne, tu pêşhukmiyeke me tuneye. Bi piştvanan ra jî(yanî hevalbendên PKK-ê) dikane were axaftin.
Di vê çarçewê da em ji hevdîtinên bi Barzanî ra ne aciz in.Bû destpêkek baş lê em ne memnûn in.”
Di van gotinên Başbûg da devjêberdan û têkçûna siyaseta artêşê ya bêtawîz û bêkompromis xwe dide der, eşkere dibe.

Bêguman ne ji bo kurdên bakur tenê, ji bo kurdên başûr jî pûçbûna vê siyaseta artêşa tirk ya şerxwaz serkeftineke mezin e, îmkanên hevdîtin, diyalogê û dîtina riyeke aştiyane zêdetir dike.
Dema dewlet û hukûmet vê riya diyalogê bide ber xwe, bike siyaseta xwe ya esasî mecbûr e bi kurdan ra bipeyive, têkeve danûstendinê û hin tawîzan bide.
Dîsa li gor îdîa Hamdî Ateş, serokerkanê tirk Başbûg gotiyeye ku ”teror” bi şerê çekdarî tenê naqede, ji bo qedandina ”terorê” divê gavên sosyal, aborî û kulturî werin avêtin. Weşana telewîzyona kurdî, hêdî diçe, divê ev kar bi lez û beztir bimeşe.
Wek tê zanîn ji zûdaye biryara kanaleke ”pirzimanî” hatiye girtin, heta serok û şêwirmendê wê jî hatiye diyarkirin lê kanal bi xwe li ortê tuneye. Li gor beyanên destpêkê divê ji zûda ”telewîzyona kurdî” ya dewletê dest bi waşanê kiribûya. Lê li gor îdîayên heta nuha leşkeran rê nedaye ku hukûmet vê biryara xwe bicî bûne. Li gor leşkeran weşaneke wiha ewê nasyonalîzma kurdî xurttir bike loma jî divê dewlet tawîzeke wiah nede kurdan.
Lê heger tiştên li ser navê Îlker Başbûg tên gotin rast bin, artêşê dev ji vê siyaseta xwe jî bedaye, êdî artêş û ”dewleta kûr” jî ne li dijî kanaleke kurdî ye. Bêguman ev jî pêşkeftineke baş e
Xwedêgiravî artêşa tirk ”nobedarê laîsîzmê” ye û ji ber ku AKP partiyeke îslamî ye loma jî di nabêna artêşê û hukûmeta AKP-ê da dubendî û şer heye. Îdîa kemalîstan ew ku hukûmeta AKP-ê bi ajandeyeka bi dizî dixwaze civatê îslamîze bike lê artêş nahêle.
Herçî nêta û armanca hukûmetê ya bi dizî û eşkere pir vekirî ye, ew partiyeke îslamîst û panturkîst in û dixwazin civatê jî li gor vê îdeolojiya xwe perwerde bikin.
Lê îdîa ku artêş weke prensîb û îdeolojîk li dijî vê siyaseta AKP-ê ya îslamî ye derew e. Derew çimkî Başbûg di axaftina xwe da xwestiye ku hukûmet bêtir giraniyê bide propagandeyên dînî û li hemû gundên Kurdistanê melan bide bicî kirin.
Ji ber ku Başbûg dibîne teror, şer nîjadperestiya tirk têr nake, bi vacayî tesîreke negatîv li kurdan dike, kurd bêtir li nasname û kurdayetiya xwe xwedî derdikevin. Dema gerîllayekî dikujin, deh kesên din dibin gerîlla û sedan kes dibin dijminê dewleta tirk. Loma jî ji dêlî wê va, dixwazin bi riya dîn têkevin nava kurdan û kurdan bixapînin.
Başbûg pir vekirî gotiye:
”Ji bo kêmkirina alîkariya bi PKK-ê ra û rêlibergirtina derketina çiyê dîn xwediyê ciyekî gelkî girîng e. Ji ber vê yekê jî divê li herêmê(Kurdistanê) kêmasiyên meleyan ji ortê rabin, hemû mizgeftên bê îmam divê tayinên wan werin kirin.”Ev gotinên Başbûg jî nîşan didin ku ”laîsîztiya” artêşê çiqasî sexte û vir e. Ev yek.
Ya duyem, dijmin dîn û îslamiyetê jî li hember me çekekê bikar tîne, dixwaze bi riya ”dîn û îslamiyetê” kurdên bawermend bixapînin û ji doza wan ya netewî dûr xin.
Û ya sêyem jî, divê em kurd bibînin û fêm bikin ku AKP di destê ”dewleta kûr” û artêşê da tenê amûr û wasiteyeke xapandina kurdan e.
Tiştê ku dewlet nikane bi riya kemalîzmê, MHP-ê, CHP-ê û şerê çekdarî bidest xe dixwaze bi riya AKP-ê û dîn bidest xe. Loma jî di şertên îro da ji bo kurdan hêza herî xeter AKP ye.
Divê kurd vê wezîfeya AKP-ê ya di nava kurdan da baş eşkere bikin û nehîlin xurt bibe.
Li Kurdistanê xurtbûn û serkeftina AKP-ê têkçûna miletê kurd e.

29 oktober 2008

Tirk belasebebî xwe dikin pêkenînê cîhanê

Gazî û hawara min ya do olaneke mezin da, gelek kurdên jîr û hosteyên înternetê bi pêşniyarên xwe yên gelkî hêja hatin alîkariya min.
Hevalekî gelkî hêja û avakarê vê malperê ji min ra du lînk şandine û gotiye heger xwendevanên li Tirkiyê van lînkan bikar bînin ewê bi rehetî kanibin têkevin malperê.
Pêşniyar di bin nivîsa min ya do(Gurên înternetê ma hûn lik u ne?)da heye. Lê ezlînkan li vir jî dinivîsim.
Xwendevanên li Tirkiyê û Li Kurdistanê dikanin bi riya van lînkan xwe bigihînin malpera min.
Lînk ev in:
http://anonymouse.org/cgi-bin/anon-

www.cgi/http://zinarexamo.blogspot.com
A niha ji eynî hevalî(Nîhat) pêşniyareke din jî hat. Ez wê jî li vir diweşînim.

"Merheba Zinar,
Li Tirkiye meriv vê malperê veke û adresa malpera te binivîse û pêl surf Anonimously bike, îhtimala mezin dê malper vebe. Ev malper navnîşana meriv yanê IP adresa komputera meriv duguhere û wek ku meriv ji welatekî din ketibe malperê nîşan dide.
http://anonymouse.org/anonwww.html"

Birayê min jî pêşniyareke şandiye. Wî jî gotiye, kesên ku ji Tirkiyê dixwazin xwe bigihînin malpera min, dikanin berê atunnel.com, ya jî btunnel.com, ktunnel.com binivîsînin, ewê malpera tunnel vebe, dûre jî edrese malpera min(http://zinarexamo.blogspot.com/) binıvîsin ewê malpere derkeve.Ya din jî gotiye:
”Di computerê da dns hene, kanin van biguherinin, çaxa dns verin guhertin tu malper namînin ku venebin. Ev rê hîn baştir e. Li dora 200 heb dns hene, ez li vir yekê dinivîsim. 4.2.2.1
4.2.2.2”Xwendevanekî din jî ji Îspanyayê (Zinar Ala)di wordpressê da ji min ra malpereke çêkiriye û şandiye.
Ji bo vî alîkariya wî û yên hemû hevalên din, ez ji dil û can sipasiya hemûyan dikim. Mala hemûyan ava.
Lê herçî malpera ”wordpressê” ye nabe, ew tiştekî din e. Wê demê divê ez ji nuh ve da dest pê bikim. Lê ez naxwazim dev ji malpera xwe berdim, çimkî arşîveke min ya dewlemend çêbûye. Ez naxwazim ew arşîva min ji ortê rabe û careke din ji sifirê dest pê bikim.
Lê dîsa jî gelek sipas û hezar carî mala wî ava ku ji bo min serê xwe êşandiye û ew malper avakiriye.
Ez bawer dikim dema ev herdu pêşniyarên jorîn bigihê destê xwendevanan ewê mesele nîvçareser bibe.
Pêşmergeyê serê çiyayên Kurdistanê îro li Qesra Spî mîvanê serokê Emerîkayê Bush bû.Dinya, ez gelkî kêfxweş bûm ku min îro bi çavên serê xwe ev dîmen dît.
Serokê Dewletên Yekbûyî yê Emerîkayê George Bush, îro li Washîngtonê li Qesra Spî pêşwaziyeke gelkî germ li serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî kir.
Piştî civînê serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî û serokê Amerîkayê Bush civîneke çapemeniyê li dar xistin. Bush got, wan di civînê de li ser qanûnên petrol û hilbijartinan û peymana ewlekariyê ya di navbera Iraq û Amerîkayê da (SOFA-Status of Forces Agreement) gotûbêj kirine.
Bush got, baweriya wî ew e ku ewê peymana ewlekariya di nabêna Îraq û Emerîkayê da(SOFA-Status of Forces Agreement) were qebûlkirin.
Serokê Kurdistanê Barzanî jî got baweriya wî jî ew e ku ev peyman di qezence Îraqê da ye û kurdan jî piştgiriya îmzkirina vê peymanê kiriye û ewê ji nuha û pê va jî vê piştgiriya xwe bidomînin.
Bush, di axaftina xwe da gelkî pesnê dostaniya serokê Kurdistanê da û got ”Serok Barzanî di pêşxistina Îraqeke azad da roleke esasî lîstiye” û ji bo vê yekê jî sipasî wî kir.
Serok Barzanî jî di axaftian xwe da got:
”Em qurbanên ku gelê Emerîkayê ji bo rizgarikirina gelê Iraqê dane bilind dinirxînin.”
Serokê Kurdistanê axaftina xwe bi kurdî kir.
Lê ya herî girîng ew e ku serokê Kurdistanê ne destvala, bi hin qezencên siyasî venegere Kurdisranê.

28 oktober 2008

Gurên înternetê ma hûn li ku ne?

Ez îşev dîsa hinekî dereng hatim mal. Piştî kar ez çûm bajêr, emanetê hevalekî ev çend roj bûn di çentê min da bû, min bir dayê.
Dûra çay qahwe, axirê heta ez gihîştim mal saet bû dehê şevê.
Di serê min da tiştekî ku minê li ser binivîsanda tunebeû.
Mesela qedexekirina malpera min, min do qal kiribû. Bi lez û bez min kompîtora xwe vekir û weke nêçîrvanê li nêçîrê bigere, ez jî ji xwe ra li mijarekê geriyam. Ne li ba tirkan û ne jî li ba kurdan min tu nûçe û bûyereke girîng nedît.
Yê tirkan ji xwe çend pîlaqên wan yên xerxûtî hene, tim ew li ser in.
Efendim nizanim PKK-ê çi kiriye, serokê DTP-ê çi gotiye û hin xebrên li der û dora van bûyeran.
Ez meraq dikim, ez dibêjim heger rojekê PKK ”biqede” gelo ev dewleta tirk ya tu dibê qerase, ev telewîzyon û rojnameyên wan ewê qala çi bikin?
Xwendevanekî(Zinar Ala)ji Îspanyayê li ser qedexekirina blogspotê di bin nivîsa min ya do da şiroveyeke girîng kiriye lê ez jê fêm nakim. Li gor gotina birêz Zinar Ala, meriv dikane qexekirina tirkan bi riya Wordpressê derbas bike.
Lê ez nizanim ezê çawa xwe bigihînim Wordpressê û xwe têxim wir?
Zinar Ala wiha gotiye:
” Ez jî Blogspotê wek we bikar tînim, ama bi zimanê spanî. Ji ber ku Blogspot li Sûriyê qedexeye min rabû bloga xwe (Ji Spanya Ta Kurdistan) di malpera Wordpressê da damezrand. Ji ber wê eger hûn dixwazin ku gotarên we li Tirkiyê werin xwendin berê xwe bidin Wordpressê.
Barek silav û rêz ji bo we
Ji Spanyayê Zinar Ala”
Heyran wele ez dixwazim berê bidim her derê, lê ez feqîrê Xwedê ne ziman dizanim û ne jî rê. Edres jî li ba min tuneye.

Heger min zanîbûya ev îş çawa dibe nuha min ji zûda tirk û qedexeya wan rezîl û riswa kiribû û malpera xwe li Kurdistanê dabû xwendin.
Lê ez çi bikim, dil heye lê taqet tuneye.
Ez dixwazim herdu tiliyên xwe li çavên wan bêbavan xim lê destê min nagihîje wan.
Û yên xwedêgiravî jîr û şarezayên înternetê jî li malên xwe rehet rehet rûniştine û li min û tirkan temaşe dikin, yek destê xwe li sînga xwe naxe, nabêje errrrrik, ez bavê Elo me, ezê alîkariya te bikim.
Ji min ra meylan dişînin piştgirî û xemgîniya xwe nîşan didin, ji tirkan ra xeberan didin.
Heyran ji wê bêtir rê nîşanî min bidin, ji milet ra bibêjin li Tirkiyê û li Kurdistanê ewê çawa û bi çi riyê kanibin xwe bigihînin malpera min?
Ma ne divê di rojeke wiha da zana û mihendizên kurdan werin gazî û hawara yên weke min nezan û rê nîşanî min bidin.
Yekî îro li bajêr ji min ra got, heger lînka te di melperke din da hebe dikanin ji wir têkevine û xwe bigihînin malpera te.
Ez nizanim rast e y ana?
Wê demê bi ra ji kerema xwe ra malperên ne qedexe malpera min bikin lînk û vê alîkariyê bi min ra bikin.
Axir kî çi dizane divê huner û marîfeta xwe di rojeke wiah da nîşan bide.
Ez li hêviya alîkariya we ya teknîkî me. Hûn dikanin di bin nivîsê da binivîsin ya jî min ra bişînin.
Çavê min li hêviya alîkariya we zanayên kurd e…

27 oktober 2008

Hukûmeta AKP-ê malpera min jî qedexe kir

Do derengê şevê piştî ku min nivîsa xwe ya li ser ziyareta serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî ya Emerîkayê qedand, min got hela ez seriyakî bidim malperên kurdan, gelo li ba wan çi ”ulûm” û xeber hene?
Piştî serdana çend malperan, dor hatibû Lotikxanê. Dema min Lotikxane vekir û rismê xwe yê li ber mîkrofonê û bi sernivîsa ”Tovjîn îcar Xamo şewitand” û li ser risim jî simîta/teksta ”Na, ellawekîl ev lotik nayê qebûlkirin” dît, di cî da hertişt li ber min reş bû, tekst weke leylanê li ber çavên min û çû hat, ez şepleyî bûm.
Min ji xwe ra got, ku Tovjîn careke din jî li ser min tiştekî xerab gotibe êdî divê ez wî baş bipûrtikînim, wekî din çare tuneye.Ez nizanim min nivîs çawa tikand.
Hişê min li ser şiklê ”cezaya” Tovjîn, min dest bi xwendina nivîsê kir. Meriv him ji sernivîsê û him jî ji destpêka nivîsê wisa fêm dikir ku Tovjîn dîsa li ser min tiştek nivîsî ye.
Nivîs wiha destpêdike:
“Zinarê Xamo Ocalan rexne kiribû. Rêzan Tovjîn jî Xamo rexne kiribû. Piştre jî Xamo got Tovjîn gotiye tu çima ji xwe re domaînek xweser nastînî. Niha jî Tovjîn malper li Tirkiyê qedexe kir. Ev lotik wê Xamo pir biêşîne.Xuyaye wê Zinarê Xamo gelekî li ber vê nûçeyê bikeve. Tew ku bibihîze ji rûyê malpera wî gelek malperên din jî hatine girtin. Belê, Tovjîn li Tirkiyê malpera Zinarê Xamo qedexe nekir, lê Serdozgerê Komarê yê Amedê qedexe kir.”Heta ez gihîştim hevoka ” Belê, Tovjîn li Tirkiyê malpera Zinarê Xamo qedexe nekir, lê Serdozgerê Komarê yê Amedê qedexe kir.” hezar û yek gotin di serê min da li bin guhê hev ketin, lê piştî xwendina vê hevokê axirê ruh bi min da hat û êdî min fêm kir ku ne Tovjîn, îcar dewleta tirk bela xwe di min daye.
Kêfa min hat, çimkî dijmin e, mineta wê tuneye.
Ji bo ku dilê min baş di cîkeve, min bi meylekê ev yek ji çend xwendevanên li Kurdistanê jî pirsî. Mala wan ava be, gelekan bersîva min da. Yên bersîv dane gotine rast e, dema meriv dixwaze têkeve malpera te, ev teksta jêr derdikeve:
”Gîhandina vê sîteyê bi riya dadgehê hatiye qedexekirin. Dadgeha Sulh Ceza 1-em ya Diyarbekrê di tarixa 20-10.2008 û bi biryara 2008/2761 gihîştina vê sîteyê qedexe kiriye.”Yanî hukûmeta AKP-ê qîma xwe bi qedexekirna telewizyon û rojnameyên kurdî neanî, malpera min jî qedexe kir, ew jî da girtin.
Lê rastî ew e ku AKP li min tenê nehatiye xezebê, tiştê min fêm kir, dadgeheke dewleta tirk ya naylon hemû malperên li ser ”bloggspot”ê weşanê dikin qedexe kiriye.
Lê mesele çi ye, ji bo çi qedexe kirne, ya jî weke Lotikxanê gotiye, gelo bi rastî jî ji ruyê malpera min ev ferman dane? baş nayê zanîn.
Bi kêmanî min sebebê qedexekirinê fêm nekir.
Blogspot.com li cîhanê sîteyeke herî mezin e û bi milyonan însan wê bikar tîne. Lê ji bo tirkan ferq nake, ew carê fêrî qedexekirnê bûne. Diz, wampîr çawa ji ronahiyê ditirsin, dewleta tirk jî hewqasî ji azadî û demokrasiyê ditirse û cunî dibe.
Bi qasî ku ez dizanim li cîhanê tenê Çîn, Kuba, Koreya Bakur, Îran û Tirkiye hîn bi mejuyekî wiha genî û kufikî hereket dikin û qedexeyên wiha prîmîtîv bikar tînin.
Û xwedêgiravî ev dewleta tirko jî bi pêşengiya meleyan da ewê bibe endamê Yekîtiya Ewrûpa.
Bi vê zîhniyeta genî, îdareya çete û meleyan 50 salên din jî Tirkiye nikane bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê.
Ji bo endametiya Yekîtiya Ewrûpayê, divê tirk berî hertiştî demokrasîyê û plûralîzmê qebûl bikin, lê ew jî ji bo tirkan gelkî zahmet e.
Esas qedexekirina blogspotê tenê têr nake, divê AKP hemû înternetê qedexe bike, wê demê ewê bikanibin ji bin da rê li ber kurdan bigrin.
Û jixwe hemû derdê wan jî ev e.
Bi riya şandina sinyalan rê li ber telewîzyonên kurdî girtine, rojnameyên wan jî digrin û kitêban jî didin topkirin. Maye înternet, înternetê jî ji binda yasax bikin, wê demê ewê rehet bikin.
Û pirseke gelkî GIRÎNG!
Ji bo ku malpera min li Tirkiyê û li Kurdistanê were xwendin, yanî ji bo ku ez vê qedexeya tirkan QUL bikim, ez dikanim çi bikim?
Kesên jîr û şarezayê înternetê ji kerema xwe ra li hember dewleta tirk werin gazî û hawara min…

26 oktober 2008

Ziyareteke gelkî girîng

Serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî, bi serdaneke resmî îro çû Emerîkayê.
Serok Barzanî roja çarşemiyê li Qesra Spî ewê bi serokê Emerîkayê George Bush ra hevdîtineke resmî bike.
Li gor beyana wezareta derve ya Emerîkayê, hevdîtinên Barzanî yên resmî ewê roja sêçemiyê bi wezîra karê derve ya Amerîkayê Condoleezza Rice û hin berpirsiyarên din ra dest pê bike. Tê gotin ku alîkarê serokwezîrê Îraqê Berhem Salih jî di heyeta Barzanî da ye û ewê jî bi Barzanî ra beşdarî van hevdîtinan bibe.
Li gor beyanên berdevkên Qesra Spî, serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî ewê li Washîngtonê bi şêwirmendên siyaseta derve yên namzetê domokratan Barack Obama û yên komariyan John McCain ra jî hin hevdîtinan bike.
Serokê Kurdistanê ewê du hefteyan li Emerîkayê bimîne û hilbijartinên serokatiyê jî li wir taqîb bike.
Çapemeniya tirk dinivîse, dibêje şêwirmendê Erdogan yê siyaseta derva Ahmet Davutoglu jî ewê bi serokê Kurdistanê Barzanî ra di eynî tarîxê da li Emerîkayê be. Lê nabêjin Davutoglu ewê bi kê ra hevdîtinan bike.
Diyar e di protokolê da tu hevdîtinên girîng tunene, heger hebûya tirkan ewê binivîsanda.
Lê ji dêlî wê balê dikşînin ser ziyareta serokê Kurdistanê û gotine, ”Barzanî ziyareteke krîtîk pêk tîne.”Tiştê meriv ji sernivîs û ji şiroveyên tirkan fêm dike, ew ji vê ziyareta serokê Kurdistanê ne kêfxweş in û heta gelkî jê aciz in. Heger ji destê wan bihata ewê rê li ber vê ziyareta serokê Kurdistanê bigirtana.
Berpirsiyarên hukûmeta Kurdistanê li ser armanc û sebebên ziyareta serok Barzanî heta nuha tiştek negotine. Lê ji ber ku ziyaret li ser vexwendina Qesra Spî ye bêguman gelkî girîng e û miheqeq sebebekî cidî heye. Ya na meriv di saniya dawî da dawet nake.
Loma jî meriv dikane bibêje ku ziyaret bi serê xwe ji bo kurdan serkeftineke mezin e. Lê heger bi vê ziyaretê kurd bikanibin bi emerîkiyan ra hin peymanan jî îmze bikin bêguman ewê gelkî baştir be.
Bi hêviya ku serokê Kurdistanê bi xeberên xêrê vegere û hemû kurdan şa bike.

Hesabê du rojan

Ji ber ku ev du roj in di vî quncikî da min hûn bênivîs hîştin berî hertiştî ez lêborîna xwe ji we dixwazim.
Ez hêvî dikim ku ji ber vê tunebûna min ya kin hûn ji min nexeyidîne.
Di nivîsa xwe ya roja pêncşemiyê da jixwe min gotibû ku ez û çend ”hevalên” swêdî yên ji ciyê kar emê herin derva, bi hev ra xwarinekê bixwin.
Weke me li hev kiribû, piştî kar saet di hijdan da me li bajêr hevûdu dît û em çûn aşxaneyeke lubnaniyan.
Çaxa ez dibêjim ”swêdî” bira tiştekî xerab neyê bîra kesî, di nava me da yek jin jî tunebû, em hemû jî zilamên qert bûn.
Ez viya dibêjim ji ber ku ji nuha da hin paşgotinî bi ber guhên min ketine, xwedê giravî Zinarê Xamo bi 6 jinên swêdî ra çûye kêf kiriye…
Buhtan e, binaka wê tuneye. Ji kereme xwe ra li ciyê rehetiyê xanimê li min neazirînin.
Belê, ez werim ser meselê.
Xwarinên lubnaniyan nuha li Stockholmê gelkî meşhûr in. Kêfa swêdiyan gelkî ji xwarin û bi taybetî jî ji dansozên ereban ra tê.
Lê bi taybetî jî jin diçin van aşxaneyan û li reqsa dansozan temaşe dikin û ew jî pê ra dilîzin û fêr dibin.
Ya rast ji bo min xwarinên lubnaniyan ne tu xwarin in, çerez in. Menuya wan li dora 15-20 mezeyên germ û sar in û dûra jî şîşek kibab û şîşek mirîşk didin meriv. Û herçî dans e ji xwe ji berê da ye kêfa min zêde jê ra nayê.
Lê ji bo swêdiyan tiştekî nuh e û loma jî gelkî kêfa wan jê rat ê.
Bi xwarin, dekor û muzîka erebî atmosfera aşxaneyeka oryentê li Stockholmê dijîn.
Mirovên swêdî gelkî kêfçî û meraqdar in, tu hesretê di dilê xwe da nahêlin.
Di salên 70-80-î da li Swêd aşxaneyên çînî wiha populer bûn, nuha êdî kes naçe aşxaneyên çînî, yên lubnanî û hindî di raxbetê da ne.
Navê aşxaneya em çûnê Al Sarab bû. Aşxaneyeke pir paqij û serwîsa wan jî baş bû.
Dema ez gihîştim mal, saet yekê şevê bû, êdî ez ji hal da ketibûm, loma jî raste rast hema min çû serê xwe danî.
Ji şansê xerab ra do jî (25/10)roja paqijiya hawirdora me bû. Ji mecbûrî ez saet di nehan (09.00)da rabûm, min çû navê xwe di lîsteyê da nivîsî, tirmixa(şepneya)xwe da destê xwe û min dest bi paqijiyê kir.
Li Swêd kesên ne di apartûman û bîneyan da, kesên di wîla û rêzxaniyan da dijîn buhar û payizan ew paqijiya derûdora malên xwe dikin. Di vê mehê da piştî ku dar pelên xwe diweşînin û herder di qilêrê da dimîne, cîran rojekê bi hev ra paqijiya derûdora xwe dikin. Û ew roj jî ji şansê min ra do bû.
Saet ji nehan heta donzdan wek baxçevanekî min çîmenên dora malê û bin daran paqij kir. Saet di donzdan me paqijî qedand. Piştî wê min dest bi paqijiya hewşê kir.
Yanî divê herkes ber deriyê xwe paqij bike, min jî paqij kir.
Dema saet bû sêzde hal di min nema, hema ez çûm min xwe dirêj kir.
Cîranê min Mamoste telefon kir, got ma tu nayê sunciqên biraştî naxwî û bîrayê venexwî?
Min got weleh taqet di min da nemaye, ezê rakevim.
Li Swêd piştî qedandina paqijiyê meriv suncuqan/sosîsan dibrêje û bi hev ra dixwe.
Gotineke heye, dibêje Xwedê bide, li ser hev dide.
Yê min jî do wisa bû. Ev ne bes bû, êvarî jî daweta lawê kekê Weysî Zeydanlioglu Baran bû, divê miheqeq ez biçûmayê û weke dost û şirîkekî nezerê yê “kevn” di vê şahiya malbata Zeydanlioglu da beşdar bibûma.
Saet li dora 13.45-an ez ji xew ra bûm, heta min serê xwe şuşt, riya xwe kur kir û piçekî xwe tûzikand saetê nêzikî li pêncan(17.00)kir.
Weke hertim emê dîsa bi ereba cîranê min Mamoste biçûyana. Jixwe ne xêra Mamoste be halê min ne tu hal e, ez ne dikanim herim şîna kesî û ne jî şahiya kesî.
Ez hêvî û dua dikim ku Mamoste ewê tim cîranê min be, çimkî xêra wî texsiya min tim li ber mala min e.
Yanî bi kurtî Xwedê daye min, lê ez hêvî dikim ku ji min nestîne, yanî cîranê min ji vir bar neke. Ji ber ku li vê dinyayê hertişt mimkûn e.
Saet di pêncûnîvan da divê em bi rêketana.
Bi nêzîkbûna wexta çûyinê ra nexweşiya xanimê jî girantir bû û got ez nikanim bêm. Piştî ku ew nehat, herdu xortên min jî nehatin.
Welhasil ez tenê çûm dawetê.
Salona dawetê gelkî mezin û xweşik bû, serwîsa wan mikemel bû.
Di salên 80 û 90-î da di dawetan da me xwarin li malan çê dikir û dibir dawetê. Di her dawetekê da hin dost û havalan alîkarî dikirin, pel, kufte û tiştên wiha li mal çêdikirin û dibirin dawetê. Kar û ezabekî pir mezin bû. Çêkirin û birina beroşan ne bes bû, piştî dawetê divê meriv lokal jî pa bikira.
Û gelşa mezin jî li vir derdiket.
Çimkî gelek kesên soza alîkariyê didan yajî meriv hêviya alîkariyê jê dikir, çerx dikirin, xwe vedidizîn û diçûn mal, paqijî diket hustuyê çend kesan. Ez dikanim bibêjim ku ji wan çend kesan ez tim yek bûm.
Lê ji 1990-î û vir da ye, kurd êdî wek destpêkê ne kurdên rût in, êdî hemû xwedî kar û îş in, xwedî qesir û qonax in, xwedî pere û dewlemend in. Û loma jî êdî lokalên herî luks digrin, xwarinên herî xweş û lezîz didin berbû mîvanên xwe.
Do bi şev di dawetê da min bala xwe da dîmenên gelkî xweş, serwîsa bi ser û ber û miletê bi hêl û mêl û min rojên berê anîn bîra xwe. Min ji hevalên li dor xwe ra qala wan rojên berê kir û got, hela bala xwe bidinê, em ji ku hatine ku?
Weke hûnê jî texmîn bikin, li dawetê min gelek dost û heval dîtin û şeveke pir xweş borand. Dema em gihîştin mal saet yekê(01.00)şevê bû. Herçiqas li ser goştê xwe hûr dibûm jî lê mecala min ku tiştekî binivîsim tunebû. Min ji xwe ra got, sibe tê xêr vêra û çûm ketim nava nivînan.
A weleh vê sibehê çer rabûm, hema min xurîniya xwe kir û piştra jî xwe da ber kompîtorê. Min berê bîstekê bala xwe da malperên kurdan û tirkan û xwest ku bizanibim hela ka li Tirkiyê û li Kurdistanê çi bûye, çi nebûye.
Min bala xwe dayê ku tu jahr jî nehatiye guhertin, wek tirk dibêjin tas jî eynî tas e û himam jî eynî himam e.
Û piçtî wê jî a bi van çend rêzan min xwest ku we ji wan herdu rojên xwe agahdar bikim. Yanî di tûrikê min da çi hebû min ji we ra got. Êdî bi dilê we ye ne bi dilê we ye hûn dizanin.

23 oktober 2008

Gelo ewê "sona" me kurdan çito be?

Kurdekî bi navê ”Welat”, ji endanên Dîwanxaneyê ra meylek şandiye û gotiye:
”Ev sona(dawiya) me kurdan ewê çito be? Çend sal in ku em êsîr in. Ev halê me ewê ça be?”
Camêr pirs ji dereke rast, ji Dîwanxanê kiriye.
Dîwanxane ciyê mîr û began, ciyê hamî haman û xwediyê aqil û faman e, divê meriv pirsên wiha giran ji cimata Dîwanxanê bike.
Gelo “sona” me kurdan ewê çito be?
Bi rastî ez jî bi şev û roj difikirim û vê “sonê” meraq dikim.
Gelo ewê “sona” me kurdan çito be?
Piştî hewqas liberxwedan, şer û fedekarî û bi dehhezaran şehîd, gelo emê havilekê bikin û tiştekî bi ser avê xin ya jî dîsa weke carên berê ewê keda me bibe keda bersîs û bi avê da here?
Ne Welat tenê, ez bawer dikim hemû kurd vê pirsê ji xwe dikin û dixwazin bersîva wê bizanibin.
Ez xelkê nizanim, lê tiştê ji min va xuyaye nuha “halê me kurdan halê helewçiyan e, me xwe tê da hîştiye, me herdera xwe di ard, rûn û şekir gerandiye lê hîn tu helaw li piyasê tuneye.
Tiştê xuyaye ev hevîr ewê hîn gelek av bikşîne, divê em vê yekê baş zanibin û li gor wê hesab û kitabê xwe bikin.
Lê herçî “sona” me ye, ez bawer nakim ji nuha xerabtir bibe. Û başkirina halê me jî heta dereceyekê di destê me da ye, em çuqasî xwe bidin ser hev û siyaseteke rast bimeşînin, dinyayê nekin dijminê xwe emê halê xwe hewqasî baştir bikin.
Dengîr Mîr Mehmet Firat, li ser talîmata Erdogan careke din got ew tesadufî rastî Ahmed Turk hatiye û ne wî, Sirri Sakik jê ra gotiye "abê" merheba!
Berdevkê AKP-ê Dengîr Mîr Mehmet Firat, li ser nanxwarina xwe ya bi Ahmet Turk ra îro beyanek din daye rojnameya Hurriyetê û careke din sond dixwe ku ew bi tesadufî rastî DTP-liyan hatiye.
Firat li ser terorîstiya PKK-ê ji Hurriyetê ra wiha gotiye:
“Talîmata serokwezîr jî heye. Gotiye heta ku nebêjin rêxistina terorê ez bi wan ra rûnanim. Ya rast jî ev e. Tu bêyî ku ferqê têxî nabênê, însanan bikujî nabe. Divê tu naletê li vê bînî, lê tu nakî. Esas divê di vir da îhtîlaf tunebe. Serokwezîr viya dibêje. Ez jî di eynî fikrê da me. PKK rêxistineke terorîst e û bi terorê jî ne mimkûn e ku bigihîje derekê. Şansê serkeftinê tuneye. Hêza dewletê bêsînor e.”Di van gotinê berdevkê Erdogan da meriv dibîne ku serokê wî qîma xwe bi beyana wî ya berê neaniye, xwestiye li dijî PKK-ê ew beyaneke hîn serttir û vekirîtir bide, gotinên serok tesdîq bike û biparêze.
Û wî jî feqîro wiha kiriye, li gotinên serokê xwe xwedî derketiye û ji mecbûrî wî jî gotiye PKK “terorîst” û heta ku DTP ji PKK-ê ra nebêje “terorîst, ez jî bi wan ra napeyivim.
Însan dema emirqûlî be wiha ye, nikane ji emrê serokê xwe derkeve, divê tim bibêje, serokê min rast gotiye.
Û navê vê jî şelefî ye.
Min ji xanimê îzin girtiye, sibe êvarî ez û çend kesên ji ciyê karê min emê herin aşxaneyeke lubnaniyan. Loma jî sibe ezê dereng werim mal, ji min tiştekî nepên.

22 oktober 2008

Dewleta tirk kurdan bi kurdan dide kuştin

Profesor Umît Ozdagê nîjadperest û endamê MHP-ê, di derbarê eslê(nasnameya)leşker, pûlis û milîsên gundan yên ku hetanî nuha di şerê li dijî PKK-ê da hatine kuştin de lêkolîneke kiriye.
Umît Ozdag, xwedêgiravî xwestiye bizanibe hela ji kuştiyên dewletê çuqasê wan kurd in û çuqasê wan tirk in?
Bi îhtîmaleke mezin mezinên wî ev vatinî dane wî, nexwe ew bi serê xwe, bê emir û destûra "dewleta kûr" tişên wiha nake.
Li gor lêkolîna Umît Ozdag, ji % 26.8-ê milîsên gundan, leşker û pûlisên ku di şerê li himber PKK da hatine kuştin kurd in û bi piranî jî ji bajarên weke Semsûr, Agirî, Êlih, Çewlik(Bîngol), Dêrsim, Bedlîs, Diyarbekir, Colemêrg, Ixdir, Mêrdîn, Mûş, Sêrt, Ruha, Şirnex û Wanê ne.
Umît Ozdag gotiye, li gor reqemên dewletê heta nuha ji van bajarên ku navên wan derbas dibe 2.800 kurd(leşker, çerdevan, pûlis) hatine kuştin.
Esas ev hejmar hindik e, divê hîn zêdetir be. Ji ber ku Ozdag, kurdbûna kuştiyan
bi bajarên wan va sînor kiriye, yanî li gor bajarên Kurdistanê çûye.
Ev şaş e. Çimkî kurd li Kurdistanê tenê najîn, li bajarên Tirkiyê, wek Stenbol, Îzmîr, Edene Mêrsîn û gelek bajarên din jî dijîn.
Bêyî van bajaran, li Enedoliya Navîn jî hejmara kurdan ne hindik e, li wir jî nêzî milyonekûnîv kurd hene.
Li Anqerê( Haymana, Polatli, Bala, Koçhîsar), li Qonyayê (Kûlû, Cîhanbeyîi, Yûnak), li Kirşehîrê (Kaman, Çîçekdaxî), li Aksarayê, li Yozgatê (Yerkoy), li Çorûmê û li Tokatê bi kêmanî li dora milyonekûnîv Kurd hene û ji van kurdan jî gelek kes hatine kuştin.
Loma jî hejmara kurdên ku dewletê bi darê zorê ew dane kuştin ji 2 heyştsed kesî kelkî zêdetir e.
Yanî gerrîla jî kurd e û leşker jîç kurd e, mêrikan herdu seriyan bi hev dide kuştin.
Min lêkolîn bi xwe bidest nexist, di rojnameya Hurrîyetê da Yalçin Dogan qal kiriye, min ew nivîs xwend.
Di beşên ku di nivîsa Yalçin Dogan da heye, tenê hejmara kurdên ji Kurdistanê heye, hejmara kurdên ji bajarên Tirkiyê û ji Enedoliya Navîn tuneye. Dema meriv hejmara kurdên derî Kurdistanê jî têxe ser, wê demê ev reqem ewê gelkî zêde bibe, belkî derkeve 3 hezar û pêncsed (3.500-4000) 4 hezarî.
Umît Ozdag ji ber ku merivekî nîjadperest û çeteyekî Ergenekonê ye, loma jî ji lêkolîna xwe bi zanetî netîceyeke gelkî çewt û beradayî derxistiye.
Yanî rastî tahrîf kiriye.
Li gor wî, 2.800 kurdên ku li ser navê dewleta tirk hatine kuştin îspata wê yekê ye ku,
“Ne tenê tirk, herweha Kurd bi xwe jî li dijî PKK-ê ne û şerê wê dikin.”Li derêkê jî bi zindiqî gotiye:
“Kurd şerê hev dikin û hevdu dikujin.”Û dûra jî bi hawakî pir rezîl û sextejar fena ku nizane dewlet kurdan çawa mecbûrî cerdevanî û leşekeriyê dike, fena ku nizanibe li Tirkiyê leşkerî mecbûrî ye, gotiye:
“Hinek dibin PKK- î û derdikevin çiyê û hinek jî (bira, pismam û xwediyên hev in) dibin leşker û li dijî wan şer dikin.”A qalîte û alimiya profesorekî tirk ev e.
Li Tirkiyê heger meriv leşkeriya xwe nekiribe, meriv nikane bibe bekçiyekî kuçan jî, dewlet meriv bi darê zorê dibe leşkeriyê. Ji bo ku kurdekî saxlem neçe leşkeriyê divê ji Tirkiyê bireve. Dema bixwaze li Tirkiyê bimîne divê leşkeriyê bike.
Bêguman Ozdag viya dizane, lê ji ber ku exlaq, etîk û namûsa zanistê pê ra tuneye, ji ber ku ji alimekî bêtir çeteye û qeşmerekî dewleta xwe ye loma tiştên wiha tewşo mewşo dibêje.
Ozdag çi dibêje bila bibêje, em hemû kurd dizanin ku ne gerîlla tenê, piraniya kuştiyên ji aliyê din jî kurd in.
Kurd diwêrin derkevin serê çiyan û li hember dewletê şer bikin, divê biwêrin çûna leşkeriya dewleta tik jî red bikin.
Li Tirkiyê biçûk be, destpêk be jî vê qonaxê dest pê kiriye, divê kurd bi xurtî tevî vê “redda wîjdanî” bibin û tivinga dijmin navêjin ji milê xwe da û neçin li hember qewmê xwe şer nekin.

21 oktober 2008

Qatilê dewletê li xwe mukur hat:min 1000 kes kuştiye

Min kompîtora xwe nuh vekiribû û hûrik hûrik çavên xwe li xeberan digerand. Fena nêçîrvanê ku ji xwe ra li nêçîrê bigire, ez jî ji vê malperê diçûm wê malperê û ji xwe ra li mijarekê digeriyam.
Saet li dora heyştûnîvan bû û min hîn nuh xwe li ser kursiyê cî li xwe xweş kiribû. Telefona min ya destan got zirrrr…
Min bala xwe dayê yê telefon dike Mamosteyê cîranê min e. Got, vaye Mûrad Ciwan û xanima xwe mîvanên me ne, tu xanima xwe jî virda werin.
Min got baş e.
Xanima min li gor min bêtir ji xewê hez dike yanî hinekî xewar e, got wele ez sibê zû radibim diçim kar, eznikanim werim.
Ez serê we neêşînim ez tenê çûm. Wext hindik bû û mijar pir bûn, me hema di se ra qala gelek tiştan kir.
Xeber û mijarên di tûrikên me da ne bes bû, di ber ra jî me li kanalên kurdî tirkî guhdarî dikir û xeberên wan jî şirove dikir.
Jixwe Tirkiye û Kurdistan wek derya ulûm û xeberan e, meriv heft roj û heft şevan li ser hev qala bûyeran bike jî naqede; wek koça binîhîlala ye, tu carî dawî nayê.
Di qanala Star TV-ê da Ugûr Dundar, bi mahkûmê çeteya Sûsûrlûkê pûlisê tîmê taybet yê kevn Ayhan Çarkinê ra dipeyivî.
Ayhan Çarkin bi zimanekî pir sakîn û vikerî digot, ”di micadeleya bi terorê ra min 1000 kes kuştiye.”
Belê we çewt nexwend, mêrik di kanaleke telewizyona tirkî da digot min 1000 kes kuştiye û ev meriv hîn li derve ye û digere.
Ayhan Çarkin piştgirî û alîkariya dewletê qet venedişart, pir eşkere digot, ”cezayê min ya muebet ya jî îdam bû, lê ji brt ku ez merivê Ergenekonê bûm tenê 4 sal dan min.” Li gor wî, Ergenekonê ew û hin kesên din bikar anîye û bi wan gelek kes dane kuştin.
Ji ber ku mêrik qatilê dewletê bûye û yên kuştine jî hemû kurd in. Loma jî cezayekî zêde nedanê. Û dema meriv 4 sal ceza bixwe, piştî salekê du salan meriv tê berdan. Loma jî Çarkin nuha serbest e.
Û di kanalên din da jî dîmenên liberxwedan û serîhildana kurdan nîşan didan. Xort û zarokên kurd weke şêr û pilangan hêzên dagîrker didan ber keviran.
Li gelek bajarên Kurdistanê û Tirkiyê kurd îcar jî ji bo "dahfdana" birêz Ocalan rabûbûn ser piyan. Û ku ew jî rast be. Dikane derew be jî, ji ber ku abûqat çi datînin ber milet, milet wiya dixwe.
Kuçe û kolanên bajaran dişibiya qada cengeke giran.
Ayhan Çarkinê qatil di telewîzyonan da dibêje min 1000 însan kuştiye(ez bawer dikim ji sedî 99-ê wan kurd in ) kes tiştekî nabêje, milet serîhilnade lê ji bo "lextkirina" birêz Ocalan bi sedhezaran însan serîhildidin.
Li alî din tiştê xuyaye hukûmeta AKP-ê jî di rojên pêş da ewê van bûyeran bike bahane û li hember tevgera kurd ya netewî hin qanûnên pir sert derxin. Yanî di rojên pêş da êrêşên dewletê jî ewê dijwartire bibin.
Lê bi baweriya min dewlet çi bike jî pere nake, sîstem û dewlet roj bi roj laçka dibe, ji çav da dikeve, îtîbar û otorîteya xwe wenda dike.

20 oktober 2008

Xwezî ez îşev bibûma Ristemê Zal !

Ez dixwazim îşev nivîseke ku tesîreke pir mezin li min kir, bû sebebê ku gurrûzî bigre canê min, biweşînim.
Li ba dilê min ev nivîs hezar qatî ji şiroveyên min yên siyasî girîngtir, hêjatir û bi tesîrtir e.
Do êvarî weke endamekî grûba Dîwanxaneyê, min jî nivîsek (Orhan Pamûk û tirs) ji Bargiran Baran girt.
Min nivîs derengê şevê xwend. Piştî xwendina nivîsê xew li min herimî. Do ji ber ku dereng bû min nikanîbû tiştek li ser binivîsîya, loma min hîşt îro.
Û ji dêlî ku ez perçe perçe qala nivîsê bikim, min baştir dît ku nivîsê bi temamî biweşînim. Çimkî nivîsên wiha li çiqas cî bên weşandin jî hêja ye.
Eynî nivîs di Lotikxaneyê da jî hatiye weşandin.
Bargiran Baran, li Tirkiyê dojeha miletê kurd tê da bi serpêhatiyeke xwendevanekî kurd wiha raxistiye ber çavên kurdan:

”Danê nîvro, li aşxaneya Ataturk Ogrencî Yûrdûya li Zeytinbûrnûyê hevalên ji Wanê xeber danê: Hevalê delal, hevalên delal dîsa basqinek kirine û herhal 15 kes ji wan kuştine. Hay ji xwe hebe, dibe ulkucu(faşîst û mêrkujên dewletê) bên dolap molabên te vekin, tew dengê xwe meke…Çi gotin gotin, bê temam, zêdetir tiştekî mebêje. Yûrt di dest wan de ye, tu dizanî weleh û billeh wê me bihênciqînin, parçe bikin. Eger kitabên kurdî li cem te hene, tew vemeşêre, çeke, bila here.
”Çi?.. Orhan Pamuk?!”
Ma tu fêhm nakî ez dibêm çi heval?
Firavînê nexwe jî dibe, ji rêzê derdikeve, berê hêdîka, paşê bi gavên lez dimeşe. Li paş xwe dinêre, dinêre kes tuneye û direve jor.
Di çapikîya lîngên wî û hilke hilka pê ketî de gotinên dawîyê li ber çavên wî dibe fîlmek û di mêjîyê wî de deng dide:
“Sala çûyî yek kêr kirine û kirine nexweşxanê, berê jî ji rû wan de çend meriv ji zanîngeha Marmarê çekirine. Ji Orhan Pamuk tew hez nakin, lewra tu dizanî ew Kurdan hez dike.’’
Li qata duduyan û di bloqa pêncemîn de tenê dengê derîyê herî dawî tê. Dikeve hindir û dolaba xwe bi lez vedike, derîyê dolabê li cama kêlekê dikeve, vedigere li wî dikeve, cilên di hilawistokê de dihejin, dikevin lê ew nabîne. ”Masumiyet Muzesî“ ya Orhan Pamuk kanî! Tişt çito li ber çavên meriv winda dibin ya rebbî! Kitabên hiqûqê yek bi yek derdixîne, di nav cilên gemarî û paqij de lê digere lê nabîne û lanetê li şeytên tînê.
Hemd û sipas ji xwedê re be kitabê dibîne, lê şaş dibe. Kitab kengî kiribû bin balîfê xwedê? Ma şeva bihurî kitab xwendibû?.. Hele niha ne wexta wî bû.. Ji bin nivînan tûrê goreyên reş derdixîne, bi carekê ve vala dike, û ”Masumiyet Muzesî” yê dikutê, kitabê derdixîne û carek din rûpela 83-an dixwîne. Qatek cilê paqij û şampûan di hembêzê de, tûr jî di nav wan de, ber bi serşokan dimeşe. Li dor xwe dinêre, kes tune. Guh dide serşokan, dengê avê tune. Devikê çopê vedike û tûrê reş çeng dikê…
Bi esir re ulkucu dikevin hindir. Yekser radibe ser xwe, navê bajarê xwe dibêje. Li dolabê dinêrin, bin nivînan dinêrin, çenteyan vedikin û tiştên ecêb dipirsin. Berî derketinê telefona wî jî dixwazin, di telefonê de muzik û risman kontrol dikin û dibêjin ji te re. Dikenin û derdikevin.
Çav sor bûne û tev de direcife, telefona xwe di dest xwe de dizîvirîne û pir paşê ji min re mesajekê bi çar qontoran dişîne:
‘’Xalo, min Masumiyet Muzesîya te nexwend û çengkire çopê. Ulkucuyan odên me kontrol dikirin, ez tirsîyam, mecbûr mam û min çeng kir.“
Ez fêhm nakim, ma Orhan Pamuk ne Tirk e?.. Eger Tirk e, çima Tirk jê hez nakin û tu jê hez dikî?.. Eger Tirk e û Tirk jê hez nakin, çima em Kurd ji kesên ji miletê xwe hez nakin, hez dikin?.. Sibe ez li mala we me.
Bi xatirê we ...
Bargiran Baran”
Nuha ji nişka ve hêreseke bêsînor ez girtim, kela dilê min weke pêlên Okyanûsan rabûn pêdarê…

Ji ber ku weke kurdekî ez nikanim wî xortê kurd ji bin wê zulmê xelas bikim min ji xwe fedî kir.
Xwezî ez bibûma Ristemê Zal û wê seet û wê bîstikê li wê odeya biçûk hazir û nazir bûma. Û min bi çepilên wan faşîstan bigirta û weke çewrikên kûçikan yeko yeko hemû di pacê ra çekira jêr.
Dûra ez fikirîm, min ji xwe ra got, xwezî her kurdî yanî karkir, mamûr, leşker, xwendevan, jin, mêr, axir hemû kurdan weke vî xortî tenê qala jiyana xwe ya rojekê bikira û piştra jî hemû kurdan ew bixwenda.
Bixwenda û bidîta ku kurd weke milet li Tirkiyê di bin zulm û rasîzmeke çiqas dirinde, çiqas wahş da dijîn, şexsiyata mirovê kurd çawa tê pelçiqandin û rencîdekirin.
Piştî ku kurdan xwend û rewşa xwe ya malkambax dîtin, divê wergerînin îngilîzî û pêşkêşî cîhanê jî bikin.
Divê cîhan jî bibîne ku kurd di bin zulm, zoradrî û rasîzmeke çiqas mezin da dijîn.
Divê ev zulm û zora li ser miletê kurd veşartî nemîne, were nivîsîn, bibe fîlm, çîrok, roman, helbest, piyes, stran, bibin belgeyên dîroka miletê.
Bi kurtî divê ev zulma li me dibe wenda nebe û neyê jibîrkirin.
Û riya vê jî nivîsîn û belavkirine.
Gelek sipas ji bo Bargiran Baran ku ev zulma tirkan careke din raxist ber çavên me kurdan.

19 oktober 2008

Firat:Hevdîtin ne bi talîmata Erdogan bû

Alîkarê serokê AKP-ê Dengir Mir Mehmet Fıratê Semsûrî, pêr bi serokê DTP-ê Ahmet Turk, wekîlê Mûşê Sirrri Sakik û wekîlê Ruhayê Îbrahîm Bînîcî ra li Anqerê xwarinek xaribû û vê xwarinê di çapemeniyê da olaneke mezin dabû û weke hevdîtineke di nabêna DTP-ê û AKP-ê da hatibû şirovekirin.
Li ser vê ”hevdîtinê” do min jî nivîseke nivîsîbû û gotibû, ”divê DTP bi kurdên tirkperest ra rûnene.”
Firat, îro bi beyanekê vê îdîeya ku ew bi ”talîmata” serokê xwe Erdogan bi Ahmet Turk ra rûniştiye bi şîdet û hîdet red dike û dibêje ev îdîa dereweke hişk û biring e, serokê min talîmateke wiha nedaye min; hevdîtina me tenê ”rasthatineke bi tesadufî bû.”
Firat dibêje, programeke wan ya plankirî tunebû, ji bo xwarinê ew çûbû aşxanê, li wir bi tesadufî rastî Ahmet Turk, Sirrî Sakik û Îbrahîm Bînîcî hatiye.
Û ji ber ku Ahmet Turk hevalê wî yê mektebê bûye, ji mercbûrî silav li hev kirine(lê negotiye kê berê silav lik ê kir? Bi îhtîmaleke mezin Ahmet silav daye wî, çimkî Firat destûra silavdanê ji serokê xwe Erdogan negirtiye.Bêyî destûra Erdogan dikane dikane problem derkeve) û rûniştine li ser eynî masê xwarin xwarine.
De îcar di vê da çi sûc û guneh heye?
Yanî berdevkê (!)Erdogan dixwaze bibêje, ji ber ku ew û Ahmet hevalên hev yên mektebê ne loma jî nebûye silava wan negre û masa xwe biguhere; ji mecbûrî bi Ahmet ra li ser eynî mesê xwarin xwariye.
Li hember îdîa û şiroveyên çapemeniyê yên ”hevdîtin bi talîmata serokwîzîr Erdogan bûye” xwe gelkî qeherandiye û gotiye, ”Erdogan talîmateke wiha nedaye min û haya wî jî tunebû ku min bi DTP-liyan ra xwarin xwariye.”
Ecêba giran!
Na weleh di vê te ji aşxanê telefon bikira û haya wî bigihandayê.
Helbet haya wî jê tunebû. Jixwe haya wî jê hebûye qebûl nedikir. Û tu jî bi vê yekê dizanî. Tu dizanî loma tu bi tu bi heftêûheft kitêban sond dixwî, gelek delîl û îspatan nîşan didî ku bi tesadufî û mecbûrî bûye. Ji ber ku tu Ahmet Turk hevalên hev yên zanîngehê ne. Nexwe dinya jî xera bibûya, kevir jî ji asîmanan da bibariya tu bi yekî DTP-lî ra rûnedinişt û li ser eynî masê xwarin nedixwar.
Çimkî azadiya te ne di destê te da, di destê Erdogan da ye.

Îşkence dezgeyeke Tirkiyê ya girîng e

Siyasetmedar û berpirsiyarên dewletê herçiqas înkar bikin jî lê azar û îşkence wek dezgeyeke dewleta tirk ya esasî ye.
Li gor kesên ku dewletê îdare dikin, bêyî îşkence dewlet îdare nabe.
Pêşiyên tirkan gotine, yê li qîza xwe nexe ewê li çonga xwe xe.
Birêvebirên Tirkiyê jî li gor vê şîreta bav û kalên xwe hemwelatiyên xwe baş dikutin.
Lê gelek caran bi vê jî nayên serî, loma jî salê çend heban dikujin.
Li gor rapora Weqfa Mafên Însanî ya Tirkiyê(TIHV) di sala 2000-î da kesên di bin çavan û di girtîgehan da mirin e 59 e.
Di sala 2001-ê da hejmra kesên di bin çavan û di girtîgehan da hatine kuştin daketiye 57 kesan.
Di sala 2002-an da ev hejmar hinkî din jî kêm bûye, tenê 48 kes hatine kuştin.
Di sala 2003-an ev reqem baş kêm bûye, daketiye 22-an.
Di sala 2004-an da rewş dîsa xera bûye û hejmara kesên hatine kuştin ji 22-an derketiye 38-an.
Di sala 2005-an da hejmara kuştiyan daketiye 16, di sala 2006-an da hinekî din jî kêm bûye, daketiye 11, di sala 2007-an da daketiye 10-an.
Lê di neh mehên pêşîn yên îsal (2008)da hejmara kesên bi îşkenceyê hatine kuştin îcar derketiye 29-an.
Diyar e dîsa cî li dewletê teng bûye. Çimkî dema cî li dewletê teng dibe îşkence û cînayet jî zêde dibin.
Wek tê dîtin sal tuneye ku bi dehan însan bi îşkenceyê nehatibin kuştin. Sala herî kêm 2007-e, wê salê jî dîsa 10 kes kuştine.
Di vir da meriv dibîne îşkence û kuştin li Tirkiyê beşekî sîstemê ye û bi hawakî sîstematîk tê meşandin.
Salekê kêm bibe, sala din zêde dibe. Lê tu carî ji ortê ranabe. Ji ber ku siyasetmedar û birêvebirên dewletê azar û îşkence tu carî sûc nedîtine û nabînin. Hela tew kesê ku îşkence lê hatibe kirin kurd be ji xwe normal e.
Loma jî heta ku îktîdarên siyasê azar û îşkencê weke sûcekî li dijî însaniyetê qebûl nekin li Tirkiyê îşkence naqede.
Dîsa li gor rapora TIHV-ê kesên ji ber van bûyeran di heqê wan da lêpirsîn hatine vekirin di îfade û parastinên xwe da tiştên pir balkêş û ecêb gotine. Ji îfadeyan çend nimûne:
-Em di şertên pir xerab da dixebitin. Perên em distînin pir hindik e. Jiyana me ya sosyal tuneye.
Weleh xweş meseleye, wê demê kî di şertên xerab da bixebite û meaşê kê hindik be divê îşkencê li xelkê bike û însanan bikuje.
Esas li Tirkiyê îşkence jî û hebûna her babet çete jî bi mesela kurd û têkoşîna kurdan ve girêdayî ye. Dem tê dewlet bi qanûnên xwe nayê serî, wê demê çete, qatil û îşkenceyê dixe dewrê, li hember kurdan wan bikar tîne.
Çawa ku li Tirkiyê gelek qanûn bi taybetî ji bo kurdan hatine çêkrin, her wisa îşkence jî bi taybetî ji bo ku li kurdan tê kirin sûc nayê dîtin û nayê qedexekirin.
Mesele ev e.

18 oktober 2008

Divê DTP bi kurdên tirkperest ra rûnene

Serokê MHP-ê Devlet Bahçelîyê nîjadperest heta nuha çend caran silav daye serokê DTP-ê Ahmet Turk û hevalên wî û bi wan ra sohbet kirye, lê serokwezîrê Komara Tirkiyê û serokê AKP-ê Tayyip Erdogan heta nuha roja cejnê jî silava Xwedê nedaye Amet Turk û bi hevalekî wî ra tu carî rûneniştiye.
Li gel hemû israrên DTP-ê jî, Erdogan tim gotiye, divê DTP-e ji PKK-ê ra bibêje terorîst, terorîzmê mahkûm bike, dûra emê bifikirin.
Ne AKP-ê û ne jî Erdogan heta nuha ev dîtina xwe ya derbarê DTP-ê da neguharandine.
Yanî do çi gotine îro jî wiya dibêjin.
Lê çi hîkmetî îlîhî ye do Erdogan, destûr da berdevkê xwe yê kurd Dengîr Mîr Mehmet Firat ku bi serokê DTP-ê Ahmet Turk ra xwarinekê bixwe û qahweyeke tahl vexwe.
Gelo çi bû ku Erdogan do destûr da Firat ku here silavekê bide Ahmet Turk û Sirri Sakik?
Bêguman mecbûr mane û kara xwe tê da dibînin.
Yanî ne ku siyaseta xwe guherandine, hedefa wan dîsa jî îmha kirina tevgera kurd e.
Lê mêrikan bêyî ku gotinên xwe yên derbarê DTP-ê da gotine paş da bigrin ya jî tiştekî nuh bibêjin vê yekê dikin.
Çimkî raqibên wan jî ne tu raqib in.
Û DTP jî wek ku qet tiştek nebûbe, him jî ne bi Erdogan ra, lê bi zilamê wî yê kurd ra rûdine.Bala xwe bidinê, ne Erdogan bi Ahmet Turk ra rûdine ne jî merivekî xwe yê tirk dişîne.
Çimkî ew û hemû mahcirên weke wî dijminê gelê kurd in, nikanin tehamul bikin ku bi DTP-ê ra rûnin.
Ji dêlî wî va, radibin merivên xwe yê kurd, "Hespê xwe yê Turûwayê" dişînin.
Xwedêgiravî Firat kurd e, lê ewê li ser navê dewleta tirk bi kurdan ra bazarê bike.
Bi baweriya min divê Ahmet Turk ev yek qebûl nekira.
Firat ne mixatabê Ahmet Turk e, mixatabê Ahmet Turk Erdogan e, divê ew bihata pê ra rûnişta.
Heger Erdogan nedihat, wê demê divê Ahmet Turk jî alîkarê xwe bişanda, ew bi Mîr Dengîr ra rûnişta.
Dewleta tirk tim wiha dike. Di hevdîtinên bi kurdên başûr ra jî wiha kirin. Mêrikan ji dêlî ku serokwezîr ya jî serokkomarê xwe bişînin ba serokê Kurdistanê Mesûd Barzanî, rabûn çend mamûrên xwe şandin.
Serokê Kurdistanê divê bi wê heyetê ra rûnenişta, divê serokwezîrê Kurdistanê jî heyetek xwe bişanda û ew heyet bi wan ra rûnişta.
Heger tirk dixwazin bi serokwezîr û serokkomarê Kurdistanê ra rûnin, divê ew jî serokwezîr û serokkomarê xwebişînin.
Çaxa mahcirên kafkas û balkanan tenezul nakin bi me ra rûnin, divê em jî tenezul nekin bi herkesê ku ew dişînin ra rûnin.
Divê kurd vê protokola tirk li gor xwe li ser me ferz dikin qebûl nekin û li gor şert û mercên wan bi wan ra rûnenin.
Ma dema Erdogan, Firat bişîne ba Baykal ya jî ba Bahçelî ma ewê pê ra rûnin?
Bêguman Baykal û Bahçelî bi Firat ra rûnanin, ji ber ku ew ne mixatabê wan e, mixatabê wan Erdogan e.
Heger Erdogan dixwaze tiştekî bi DTP-ê ra bipeyive, divê weke meriv û însanan, weke ku ew dihere ba Baykal û Bahçelî bi wî rengî û bi wê resmiyetê here ba Ahmet Turk jî.
Dema vê yekê neke, divê kurd jî hevdîtinan qebûl nekin.
Ji ber vê yekê jî ez hevdîtina Ahmet Turk ya bi Firat ra şaş dibînim.
Divê DTP ji nuha û pê va bi kurdên tirkperest ra rûnene.
Heger tirk dixwazin bi kurdan ra rûnin, bira tirkekî, lazekî, çerkezekî, arnawitekî, boşnaqekî, çeçenekî ya jî gurciyekî bişînin.
Lê ne kurdekî...
Ev li miletê kurd heqaret e.

Yê li ber têkçûnê êrîşkar e

Fûara Frankfûrtê ya Pirtûkan sê roj berê bi merasimeke pir mezin vebû.
Wek tê zanîn Fûara Frankfûrtê ya Kitêban li dinyayê ya herî mezin e û salê welatek weke mîvanê şerefê tê dawetkirin.
Mîvanê fûarê yê îsal Tirkiye bû.
Wek gelek milet û dewletê, kurdên başûr jî îsal di fûarê da standek pirtûkan vekirin.
Ji ber ku kurdan li standa xwe al û xerîteya Kurdistanê bidarde kirine tirkan xwe gelkî aciz kirin û xwestin ku dewleta Alman al û xerîtiya Kurdistanê bi kurdan bide rakirin.
Dema ne kurdan û ne jî dewleta Alman ev ”emir û fermana” dewleta tirk û hukûmeta AKP-ê neanîn cî, bi tahrîk û teşwîqa sefîrê Tirkiyê yê Berlînê û weşanên çapemeniya tirk yên provakatîv, tirkan bi bahaneya ku hin bajarên ”Tirkiyê” di nava xerîteyê da hatine nîşandan do êrîş birin ser standa kurdan û xerîteya Kurdistanê çirandin.
Li gor qaîdeyeke gelemperî, kesê li ber têkçûn û mexlûbiyetê pir êrîşkar dibe, wek boxeyê çav li xwînê keve, dîn û har dibe, êrîşî her derê û herkesî dike.
Rewşa dewleta tirk jî nuha ev e.
Birîndar e, xwîn û elem jê diherike…
Wek min got, dewleta tirk, wek boxeyê birîndar ya jî marê nîvkuştî ji ber birînên xwe, birînên ku kurdan di laşê wê da vekirine pir azirîye û loma jî pir êrîşkar e.
Bi taybetî jî li hember al û xerîteya Kurdistanê, li hember navê Kurdistanê, tirk, wek milet û dewlet şepleyî dibin û li herderê êrîşê dibin ser kurdan.
Lê êrîşkariya wan gorra wan kûrtir û mirina wan jî zûtir dike.
Hemû dîktatoriyên li ber têkçûnê di dawiya umrên xwe da wiha êrîşkar dibin.
Wan do wek gurên har êrîş birin ser standa kurdan û xerîteyek Kurdistanê çirandin, lê kurdan du xerîteyên hîn mezintir bidarda kirin.
Wan bi vê êrîşa xwe bi sedan, bi hezaran, bi sedhezaran dil ji xwe sar kirin û kirin dijminên xwe.
Lê kurdan jî bi hezaran dost qezenc kirin.
Bi vê êrîşa wan, cîhanê dît ku tirk miletekî çiqasî bêtehamul û êrîşkar e, hukûmeta AKP-ê çiqasî virek, bêtolerans û antîdemokratîk e.
Loma jî, ew çiqasî êrîşî kurdan bikin ew ji xwe ra xerab dikin û umrê vê dewleta kemalîst ya dîktator û ceberrût kintir dikin.
Zulm tu carî ne ebedî ye.
Di nêzîk da heq ewê tecelî bike, al û nexşeya Kurdistanê jî ewê di nava al û nexşeyên cîhanê da cihê xwe yê bi şeref bigre.

16 oktober 2008

Medyaya tirk malik li serokerkan Başbug viritand

Çapemeniya tirk îro li serokerkan Îlker Başbûg hatiye xezebê, wî ji kirasekî derdixin dixin kirasekî din.
Bi gotineke herî sivik felek li serokerkan û li generalên wî şaş kirine.
Nivîskarên hemû rojnameyên mezin, gelek qelemên çapemeniya tirk yên herî bi nav û deng gotin û tehdîdên Başbûg yên do bi mêranî rexne dikin û îcar şêleke demokrat û cesûr nîşan didin.
Û him jî ne kesên wek Ahmet Altan tenê, gelek nivîskar û rojnamevanên ku heta nuha wek berdevkên leşkeran dihatin zanîn jî tevî vê ”serîhildana” li hember artêşê bûne.
Li Tirkiyê ev pêşketineke nuh e û gelkî baş e.
Êdî merivên leşkeran jî îro gotine, êdî bes e, bimre koletî û tirsa ji leşkeran! Bijî serbestî û azadî!Wek tê zanîn serokerkanê tirk Ilker Başbûg, do di civîna xwe ya çapemeniyê da li dijî rojnameya Tarafê û hemû çapemeniyê axaftineke pir sert û giran kir.
Başbug di axaftdina xwe da bi hawakî sergirtî rojnameya Tarafê tehdît kir û bi hêrseke mezin ji hemû çapemeniyê ra got, ”hedê xwe bizanibin û cihê xwe rast diyar bikin.“Ji ber ku generalên tirk bi piranî însanên nezan, cahil, bêkultur, bêedeb û zirzop in, loma jî ne merivên dûrbîn in, bihostekê jî pêş xwe nabînin. Loma jî nizanin tehdîda wan ewê bibe sebebê reaksiyoneke çawa?
Ji ber vê yekê jî Başbug efendî wisa texmîn dikir ku ev tehdîdên wî ewê milet bitirsîne.
Lê helbet ev hesabekî şaş bû, rebeno nizanîbû ku dema tirsa ji artêşê ji zûda boriye, êdî kes pênc qurişên xwe jî di dehdîd û fortên generalan nade.
Min him di nivîsa xwe ya do da û him jî berê çend caran gotibû, dema tirsa ji leşkeran êdî derbas bûye, êdî kes ji wan natirse.
Û her ku biçe ev cesareta medenî li ba însanan ewê zêdetir bibe. Lê generalên cahil vê tendensê nabînin.
Ew ji zûda ji devê ketine lê hîn ji hophopa xwe namînin.
Hemû nivîskaran uslûb û tehdîdên Başbug rexne kirine û gotine ji dêlî ku tu tiliya xwe li ba bikî û rojnamevanan tehdîd bikî û çavkaniya xeberê bipirsî, xeber rast e ya ne rast e, bersîva wê bide.
Lê tehdît û gefên Başbug pir baş bû. Heger ne ev tehdît û zirzopiya wî bûya îro ev reaksiyon li hember wî û artêşê çênedibû.
Ew çuqasî hêrs bibin û xelkê tehdît bikin li zirara wan e û li feydeya me ye.
Bi şer û teşxeleyên wiha îtîbar û otorîteya artêş zeîf dibe, di nava milet da giranî û îtîbara wan namîne, milet û rewşenbîr sawa wan ji ser xwe davêjin.
Li gor netcîyên anêteke şîrketeke lêkolînan(Metrepol) ji %21, 6-ê tirkan dibêjin artêş di şerê li hember terorê da ne serkeftî ye, baweriya wan bi gotinên artêşê nayê. Tenê ji %48 baweriyê bi artêşê tîne.
Berê li tirkiyê dezgeha herî bêtir xelkê bawerî pê dianî û jê hez dikir artêş bû, lê nuha ne wiha ye, ev bawerî roj bi roj kêm û zeîf dibe.
Bêguman şerê gerîlla û zayiatên artêşê jî di vir da rolekek mezin dilîze, milet dibîne ku general çi fortan didin xwe bira bidin xwe derew e, bi hewqas îmkan û çekên giran lê dîsa jî nikanin bi gerîlla, dîsa jî herroj zayiatên mezin didin. Îro jî wa ye 5 kuştî dane, ji van yek general e. Helîkoptereke wan ketiye. Bûyerên wiha artêşê rezîl dike, îtîbara wan dixe.
Yanî îşê artêşê xerab e û ewê xerabtir jî bibe.
Tiştê herî balkêş, di vî şerê serokerkan û çapemeniyê da do serokkomar Gul û îro jî serokwezîr Erdogan şûrê leşkeran û Başbug kişandin û ew parastin.
Do, serokkomar Abdullah Gul, piştgirî da gotinên Başbug û got divê meriv moralê artêşa xwe xera neke.
Îro jî Erdogan medya rexne kir û got mafê kesî tuneye ku moralê artêşê xera bike.
Erdogan got, ”min gelek caran got, bi van weşanên xwe hûn piştgiriyê didin terorê, hûn propaganda wan dikin.”Careke din derket ortê ew kêsên ku hin hêviyên mezin ji AKP-ê û ji Gul û Erdogan dikirin çiqasî şaş bûne, ji xwe ra xewn û xeyal dîtine.
Lê eşkerebûna vê yekê pir baş bû.

PARVE BIKE