30 november 2009

Kiliçdaroglu îcar jî qetlîama Dêrsimê parast

Kurd dibêjin Xwedê kesî şaş neke, ku şaş kir fahş neke, ku fahş kir bi erdê ra kaş neke.
Kemal Kilçdaroglu, berê li meclîsê xwe şaş kir, dûra li Almanya xwe fahş kir û nuha jî xwe bi erdê ra kaş dike.
Kiliçdaroglu, neviyê şehîdên qetlîama Dêrsimê, di kanaleke telewîzyona tirk da gotinên alîkarê serokê CHP-ê Onur Oymen yên derbarê qetlîama Dêrsimê da parastiye û gotiye:
”Dibê meriv wan bûyeran li gor şertên wê dem şirove bike. Salên komarê yên pêşî in. Şoreşek bûye, şetên wê hene. Ne bûyereke tenê mexsûsî welatê me ye, li gelek welatan numûneyên dişibin wê hene. Ne rast e ku meriv wan bûyeran bi bûyerên îro yên terorê ra miqayese bike. Civatê ev yek çewt fêm kir, çivatê nerazîbûn nîşan da.”
Gava însan xwe ji ûjdan û xîretê bişo dikeve vî halî, pûç dibe, dibe weke potekî zarokan, bi kêrê tiştekî nayê, dibê were avêtin.
Ev gotinên wî rûreşiyeke pr mezin e lê camêr li ber xwe nakeve, weke bukalêemûn rojê dikve rengekî.
Kiliçdaroglu bê fedî û heya dibêje, di wan şertan da kuştina bav û kalên wî normal bûye, çimkî li welatên din jî qetlîamên wiha dibûn.
Û ji ber ku li hin welatên din, hin kesan bûyerên wiha dikirin, loma kirinên rejîma kemalîst jî normal e û dibê meriv li dij dernekeve.
Asîmîlasyonê û kemalîzma nîjadperest û faşîst hin kurd ji însaniyetê dûr xistiye, kirine dijminê qewmê xwe, kirine parêzvan û evîndarên qatilên wewm û bav û kalên xwe.
Mixabin Kiliçdaroglu yekî ji van e, qatlîama li hember miletê xwe rast dibîne ş diparêze.
Kiliçdaroglu, ”namûsê bi fulûsê dide”, ji bo ku kursiya xwe wenda neke kuştina bi hezaran kurdî diparêze.
Rûreûşî û sosireteke ji vê mezintir tuneye.
Lê mixabin kurdên wiha pir in, ne Kiliçdaroglu tenê ye.
Di vir da tiştê baş, milet dît ku hin kesên ew ji xwe dizanin, di esasê xwe da hevalên dijmin in û rola Hespa Troya girtine ser milê xwe.
Kiliçdaroglu merivekî tirsonek e, bêzirav e.
Loma jî bêşexsiyet û durû ye, newêrê ji qatilên bav û kalên xwe ra bibêje qatil...
Heyf, xwezî tu ne kurd bûya...

29 november 2009

Nameyeke vekirî ji Îbrahîm Malgîr ra

Îbrahîm, birayê ezîz, teqrîben ev 30 sal in ku em hevûdu nas dikin. Em bi salan endamên eynî komelê û eynî partiyê bûn.
Piştî darbeya 12-ê Îlonê li Sûriyê demakê em li ba hev man û me hevûdu hinekî ji nêz va nas kir.
Ez berî te hatibûm Swêd, lê piştre tesadufan tu jî anî Swêd.
Li Swêd jî ne di warê rêxistinî û siyasî da be jî lê weke şexs dostaniya me tim dom kir, silava me tu carî ji ser hev qut nebû.
Weke ya her hevalekî me yê kevn, di warê siyasî da guherîn û pêşketinên di jiyana te da jî tim bala min kişandiye, carnan kêfa min aniye û carnan jî ez xemgîn kirime.
Çend sal berê, dema min dît tu bi kurdî dinivîsî gelkî kêfa min hat, min ji xwe ra got, çi baş, va ye qelemeke din jî li ziman, kultur û edebiyata kurdî zêde bû.
Û her cara ku li derekê ez li nivîseke te ya kurdî rast dihatim, min bi meraq dixwend û dixwest pêşketinên di ziman û nivîskariya te da bibînim.
Li gor ku destpêk bû, lê li gel vê jî uslûb û stîla te xweş û balkêş bû, hêviyek dida meriv.
Nivîsên te kin, zimanê te jî têra xwe serkeftî û baş bû.
Ji bo ku tu bibûya nivîskarekî hîn baştir tu asteng li pêşiya te tunebû, tiştê pêwîst tenê xwendin, nivîsandin û nivîsandin bû.
Lê ev demeke ez bala xwe didimê te dev ji nivîsandina kurdî berdaye û tu bûyî heyran û muptelayê tirkî.
Li gel ku li gor kurdî, tirkiya te gelkî xerab, lê dîsa jî ji nişka ve te xwe li tirkî kiriye bela û tu di nivîsîna tirkî da israr dikî.
Gelo ji bo çi?
Çima nivîsîna bi kurdî te tatmîn nake?
Çima tu hewce dibînî ku bi tirkî jî binivîsî?
Hinek kurd hene asîmîle bûne, ya kurdî ji binde nizanin ya jî kurdiya wan zeîf e, loma jî bi tirkî nivîsin. Heta dereceyekê meriv dikane mazereta wan fêm bike.
Lê ya te ne wisa ye, tu di maleke kurdîaxêv da mezin bûye, belkî dê û bavê te qet neçûne mektebê û bi tirkî jî nizanin.
Û tu jî dûra bi darê zorê li mektebê çend gotin tirkî fêr bûyî.
Lê dîsa jî kêfa te ji nivîsîna tirkî rat ê, gelo çima?
Çima tu hewce dibînî nîşan bidî ku tu bi tirkî jî dizanî û heta dikanî pê binivîsînî jî ?
Ev çi hest û hêze ku zimanê tirkî bi te hewqasî şîrîn dike û nahêle tu bi kurdî tenê qîma xwe bînî? Sebeb çi ye?
Nivîskarên her miletî bi zimanê xwe dinivîsin û bi zimanê xwe dibin nivîskar, şair, edîb, hunermend û hwd.
Çima tu jî naxwazî bibî nivîskarekî kurd?
Çima tu dixwazî îlem bi tirkî jî binivîsî?
Ma zimanê miletetê kurd tirkî ye?
Çima tu û hin kurdên din, hûn bi kurdî tenê nayên serî û tim xwe li tirkî radikşînin?
Sebebê vê heyraniya we ya zimanê tirkî ji ku tê?
Şoreşger, neteweparêz û ronakbîrên miletan hemû zanîn, huner, marîfet û sinetên xwe dixin xizmeta gelên xwe, ji muzîk, edebiyat, dîrok, zimanê yanî ji gelê xwe ra xizmetê dikin, ziman û edebiyata wî bi pêş dixin.
Lê piraniya ronakbîr û nivîskarên me kurdan ne ji ziman û edebiyata gelê xwe ra, ji ziman û edebiyata tirkî ra xizmetê dikin û ji vê xizmeta xwe jî kêf, zewqek û hazeke pir mezin digirin, gelo ji bo çi?
Heger ronakbîr, edîb û hunermendên kurd bi kurdî nenivîsin, bi kurdî berheman nedin, kî ewê vî karî bike?
Edebiyat, ziman û muzîka kurdî ewê çawa bixuluqe û bi pêş keve?
Ma ne ev karê min û te ye...
Dante, ji ziman û edebiyata îtalî ra, Shakespeare, ji ziman, edebiyat û drama îngilîz ra, Goethe, ji edebiyata alman ra, Montaigne, ji edebiyata fransis ra, Puşkîn, Gogol û Çehov ji edebiyata rûs û Namik Kemnal, Orhan Kemal, Nazim Hîkmet jî ji ziman û edebiyata tirkî ra xizmet kirine. Bêyî berhemên van nivîskaran edebiyata van miletan îro ewê ne di vê nuxteyê da bûya.
Ev tişt ji bo edebiyata kurdî jî wisa ye.
Ma çima em bi Elî Herîrî, Melayê Batê, Melayê Cizîrî, Feqiyê Teyran, Ehmedê Xanî hewqasî serbilid in û pesnê wan didin?
Ji ber ku bi kurdî nivîsîne.
Ji ber ku ji ziman û edebiyata gelê xwe ra xizmet kirine.
Ji ber ku wan jî wek gelek kesên hemdemên xwe bi erebî, farisî û osmanî nenivîsîne û ji wan ziman û edebiyatan ra xizmet nekirine.
Sebeb tenê ev e.
Wekî din tu mezinayiyeke wan tuneye.
Heger Elî Herîrî, Melayê Batê, Melayê Cizîrî, Ehemedê Xanî, Feqiyê Teyran, Cegerxwîn û Erebê Şemo bi kurdî nenivîsîbûna ma îro me dikanîbû qala hebûna edebiyata kurdî bikira?
Ji ber kun van camêran do bi kurdî nivîsîn, loma jî îro em dikanin qala edebiyata kurdî ya klasîk, qala romana kurdî bikin.
Heger em jî îro bi kurdî ninivîsin, zimanê xwe bi pêş nexin, sibe ewê kes nikanibe qala edebiyateke kurdî ya modern bike.
Hîcrî Ozgoren kurd e lê bi tirkî dinivîse. Ji ber ku edebiyat bi zimên dibe, loma jî ew ji edebiyta tirkî ra xizmetê dike.
Lê Ahmed Husênî û Şêrko Bêkes jî ji ber ku bi kurdî dinivîsin ji ziman û edebita kurdî ra xizmetê dikin.
Ez hin nivîskar û ronakbîrên kurd dişibînim kesên xwedî kompleks, kesên bi xwe ra ne li hev, ji şikil û şema xwe ne razî.
Kesên wiha tim dixwazin bibin tiştekî din, bişibin hin kesên din. Loma jî kesên wiha di hundurê xwe da nerehet in.
Bi baweriya min, kesê ku dikane bi kurdî binivîse lê nanivîse, ya jî tim rast û çep lêdixe, tirkî jî di bera û sera dike, di esasê xwe da bi kurdbûna xwe ra ne li hev e, nasnameya kurdbûnê wî tatmîn nake, nivîsîna bi tirkî agirê dilê wî vedimirîne, kêmasiyeke wî ya rûhî tatmîn dike.
Heger ne wisa be, çima emê rabin çirt û virt bi tirkî binivîsin?
Em kurd in û emê jî weke her kesî bi zimanê xwe binivîsin û xelas...
Em dizanin ku dewlet jî dixwaze em kurdî nenivîsin, bi tirkî binivîsin û bibin tirk.
Ji bo ku zimanê kurdî wenda bibe, bihele û kurd werin asîmîle kirin dewlet zulmeke mezin li me dike, her roj çend heban ji me dikuje, dixe hefasan.
Bera me dide, me bi çolan dixe.
Ji bo ku ev ziman bi pêş nekeve.
Ji bo ku ev milet bihele...
Û em jî him bi vê siayseta dewletê dizanin û him jî radibin bi tirkî dinivîsin, di zimanê xwe da israr nakin.
Îbrahîm, wek min li jor jî got, hin kes hene ji ber ku nikanin meriv loma jê nake, lê yên weke te, tu sebeb tuneye ku bi tirkî binivîse.
Ji ber ku dê bavên me, bi tirkî nizanîbûn bi mehan, belkî jî bi salan nehîştine di zindanan da bi zarokên xwe ra bipeyivin.
Digotin ya hûnê bi tirkî bipeyin ya jî hevdîtin tuneye.
Hema ji ber vê zulmê û vê wahşetê be jî dibê meriv di malperke kurdî da ji kurdan ra bi tirkî nanivîsîne.
Belkî tu jî weke hinekan bibêjî, ji ber ku hin kurd bi kurdî nizanin loma ez bi tirkî dinivîsim.
Ev sebebekî vala û xapandin e.
Heger em li gor daxwaz û hewcedariya ”hinekan” hereket bikin, wê demê divê em dev ji bawerî û hedefên xwe jî berdin.
Ji ber ku milet gelek tiştên ne li rê, ne rast jî ji me dixwaze.
Carê piraniya gelê me bawermend e, dixwaze em jî weke wan dîndar bin. Dema me dest bi xebatê kir gel Kurdistaneke serbixwe, dewleteke kurd jî nedixwest, belkî hîn jî naxwaze.
Lê me guh neda gel, me riya xwe domand.
Gelekên me merivên ”ataîst” in û em Kurdistanane serbixwe dixwazin. Yanî em li gor daxwaza piraniyê, milet hereket nakin û me nekiriye.
Em dixwazin milet şiyar bikin, bînin ser fikrên xwe.
Ji ber ku hin kes bi kurdî nizanin, ne rast e ku em jî rabin dev ji kurdî berdin û bibin weke wan.
Wê demê maneya têkoşîna me namîne?
Ya rast ew e ku em kurdî fêrî wan bikin, ne ku em jî dev ji kurdî berdin.
Bi baweriya min, kesên ku ji bo nivîsîna bi tirkî bahaneyên wisa dibînin him xwe û him jî milet dixapînin, mesele ne milet û daxwaz e, problem ew bi xwe ne, destê wan ji tirkî nabe, ew di meju û hestên xwe da asîmîle bûne û loma jî ji zimanê kurdî hez nakin.
Ez hêvî dikim ku ev rexneya min ya dostane ewê tesîreke pozîtîv li te bike û te ji tirkî dûr xe û bike nivîskarekî kurdî yê baş.

28 november 2009

Keda me bi avê da neçûye

Weke bav, dema meriv bi çavên serê xwe dibîne ku zarokên meriv ji meriv derbas kirine û bûne welatparêz û kurdperwerên baş, weke ku meriv ji dara bi destê xwe çandibe fêkî bixwe, hestekî pir xweş, bextewarî û dilşadiyeke mezin bi meriv ra peyda dibe.
Îro gava min li semînera lawikê xwe Serhat ya ser Kurdistanê gudarî kir, ez, xanim û birayê wî Azad em gelkî kêfxweş bûn, min j iwan ra negot, lê ba dilê min fena ku ez ji ”dara” xwe fêkî bixwim…
Di nava zarokên min da yê herî siyasî û ji bo kurd û Kurdistanê bênabên dixebite Serhat e.
Heta nuha min gelek nivîsên wî xwendibûn, lê di civîneke wiha fireh da min qet lê guhdarî nekiribû.
Ev cara pêşî bû ku di semînerekê da min lê guhdarî dikir.
Ya wî jî cara pêşî bû.
Loma jî ez ji wî bêtir bi heyecan bûm, ez ditirsiyam ku ewê bi heyecan be û xwe şaş bike.
Lê tirsa min belasebeb bûye, ew ji texmîna min jî zêdetir rehet û sîstematîk û serkeftî bû.
Dîrok û prosesa perçebûna Kurdistanê ji sedsala 19-an girt û heta roja îro û siyaseta AKP-ê anî.
Di perçebûna Kurdistanê da rola hêzên emperyalîst û nebûna yekîtiyeke netewî ji texmîna min jî baştir anî zimên.
Tam ev 30 sal in ku ez di gelek kovar û rojnameyan da dinivîsim, heta nuha belkî nêzî 2 hezar nivîsên min hatine weşandin.
Lê heta nuha ez tu carî beşdarî semînerekê, konferans û panelekê nebûme, ez yek carê jî li hember civatekê nepeyivîme.
Loma jî ez nizanim di rewşeke wiha da cara pêşî ezê çawa bim û çuqasî bi heyecan bim.
Lê Serhat, qet ne bi heyacan bû, gelkî rehet bû.
Ji xwe li Swêd zarokan ji biçûktî, li zarokxaneyê fêrî retorîkê, sinetê axaftinê, îqnayê û axaftina li hember kîtleyan dikin.
Loma jî meriv dikane bibêje ku zarokên vir, bi taybetî jî keçik çelziman in, li kuçê tu mîkrofonê bidî ber devê kîjan swêdî ewê fena abûqata bipeyive.
Tu dibêjî belkî berê bi rojan prove kiriye, li ser xebitiye.
Ji ber vê yekê jî bêyî tercûbe û prova jî zarok û xortên li vir mezin dibin fena me ne kutûm in, ne pepûk in.
Bêguman ev jî meziyet û mehareteke pir baş e.
Weke min got, axaftina wî baş bû, lê hin beşên dîrokê dibê baştir derz bike, hin perçe kêm bûn, ji bo rismekî temam dibê ew jî ciyê xwe bigrin.
Serhat nuha 21 salî ye, gelo dema em di salên wî da bûn me li ser kurd û Kurdistanê çi dizanî bû? Wê demê li Kurdistanê gelo çend xortên di salên wî da dikanîbû li ser Kurdistanê semînereke wiha bida?
Loma jî meriv bi dilekî rehet dikane bibêje ku zarokên me ji zûda ye ji me bihurîne, bi zanîn û kapasîteyên xwe fersah fersah ji me pêşdetir in.
Îro him li dervayî welêt û him jî li Kurdistanê bi sedan, belkî jî bi hezaran xortên weke serhat hene.
Taba me nebûye keda bersîs û bi avê da neçûye, darên me çandine hêdî hêdî fêkî didin, di rojên pêş da gelê me ewê ji vî fêkîyî bêtir feydeyê bibîne…

26 november 2009

Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye...

Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, ewê qurban werin şerjêkirin, devê hin feqîran ewê bi çêniyek goşt bibe.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, şekir û şîraniyên herî baş ewê werin kirîn, şorbeşîr ewê li kêlekê were danîn.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, zarok, jin û keçên narîn ewê kincên xwe yên nuh û rengo rengo bera ser bejn û bala xwe din û pê dilşa bibin.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, kebanî ewê hemû huner û marîfetên xwe yên veşartî nîşan bidin û xwarinên şikil şikil rêzî ser sifran bikin.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, li park û meydanan, li taxên feqîran ewê leylî werin danîn û zarokên pêşeroja kurdan ewê bi dilşadiyeke mezin xwe hêl kin, berberî asîmanan bibin.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, hin dilên ji hev mayî, ewê destên xwe bidin hev û hevûdu ramîsin, hevûdu efû bikin.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, kokima diya min ewê here ser gora bavê min û jê ra Yasînekê bide xwendin û dara ber serê wî av bide, li ber serê wî ji derd û kulan hinekî binihurîne û du dulop hêsirên bîrîkirinê birjîne ser gora wî.
Sibe li welatê min Cejna Qurbabê ye, dost, heval û malbatên şehîdan ewê qefle bi qefle, pêl bi pêl biherikin ser gorên şehîdên Kurdistanê û qevdên gulên sor, çîçekên reng rengî bi giramî û hurmeteke mezin deynin ser gorên wan û wan bibîr bînin, ji kevirên ber serên wan ra bi çend gotinan bibêjin ku ew mêrxas, canfîda û şehîdên miletê kurd in, heta ku ev milet hebe ewê tu carî neyên ji bîr kirin.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, xwezî min jî bikanîbûya qevdek gulên sor daniya ser gora şehîdekî, xwezî min jî bikanîbûya hemû gorên hevalan ziyaret bikira, xwezî min jî bikanîbûya bi kokima diya xwe ra misînek av li dara ber serê bavê xwe kir û ew hesret û keder ji dilê diya xwe derxista.
Sibe li welatê min Cejna Qurbanê ye, xwezî ez jî li welêt bûma, xwarzê û biraziyên min qefle bike bihatana epîrozkirina cejna min, destê min ramaûsana, danîna ser serên xwe û min jî cejna wan bidayê…
Bi hêviya dîtina gelek rojên şad û bextewar û Kurdistaneke serbixwe û azad, ez cêjna xwendevanên vî quncikî, hemû kurdên xwedî xîret û binamûs û bi taybetî jî yên li Çanaqeleyê di bin hesara tirkên faşîst da ne pîroz dikim.

Şêla Nêçîrvan Barzanî hêjayî teqdîrê yeSerokwezîrê Kurdistanê yê berê Nêçîrvan Barzanî, di hevpeyvîna xwe ya bi Kurdistan TV-ê ra li ser siyaseta hukûmeta AKP-ê ya çareserkirina mesela kurd û şêla Tirkiyê ya li hember PKK-ê jî sekinîye û çend tiştên gelkî baş gotiye.
Nêçîrvan Barzanî gotiye, ew dizane ku Tirkiye naxwaze di çareserkirina mesla kurd da PKK-ê wek mixatab qebûl bike.
Nêçîrvan Barzanî di berdewamiya axaftina xwe da gotiye, ”lê belê bi îhmalkirina PKK-ê jî gelşa kurdî bi temamî çareser nabe”, di prosesa çareserkirnê da habûna PKK-ê gelkî girîng e. Dibê Tirkiye vê rastiyê bibîne û qebûl bike.
Barzanî gotiye, di mesela çareseriyê da nabe Tirkiye guh nede kesî, dibê herdu alî jî, tirk jî û kurd jî razî bin.
Nêçîrvan Barzanî tiştekî din yê girîng jî aniye zimên, gotiye têkçûna PKK-ê ne li mesleheta miletê kurd e.
Ev şêla Nêçîrvan Barzanî gelkî girîng e û şêleke netewî ye, dibê meriv teqdîr bike.
Ev dîtin dîtineke netewîye, li kîjan beşê Kurdistanê dibe bila bibe, dibê kurd nebin terefdarê belavbûna hêzeke kurd, partiyeke kurd, tevgerke kurd ya netewî.
Li Kurdistana Tirkiyê dibe ya jî li beşekî din dibe hîç ferq nake, têkçûn û belavbûna komeleyeke kurd jî ne li menfeeta miletê kurd e.
Û pir baş e ku kurdên başûr vê şêla xwe ji tirkan ra eşkere dibêjin, dibê tirk bizanibin ku mesela kurd bi kurdan ra çareser dibe.
Heger tirk dixwazin PKK dev ji şerê çekdarî berde, wê demê bi hawakî dibê bi wan ra jî têkeve têkiliyê.

25 november 2009

Osman Ocalan îcar xweş gotiye

Osman Ocalan, van rojên dawî di çapemaniya tirk da gelkî populer e. Rojnamevan û telewîzyon ji pê naqetin, yek dihere yek tê.
Camêr hema hema heroj di manşêtan da ye.
Îro jî muhabîrê Kanalturkê Celal Çamûr bi Osman Ocalan ra hevpeyvînek balkêş kriye.
Osman Ocalan di vê hevpeyvîna xwe da du tiştên girîng gotine.
Yek jê gotiye, ”Şîara PKK-ê ev e: azadiya Ocalan azadiya kurdan e. Helbet Ocalan ji azadiya kurdan ra xizmet kiriye. Lêbelê azadiya Ocalan yanî ya serokê PKK-ê nabe bi azadiya kurdan ra wekehev were dîtin. Bi eksê wê, azadiya kurdan ewê pêşiyê li azadiya Ocalan veke. Formula rast ev e.”
Bi rastî jî wiha ye. PKK, azadiya Ocalan ji azadiya miletê kurd girîngtir dibîne û li gor wê çalakiyan li dar dixe.
Li gor PKK, azadiya Ocalan ewê azadiya kurdan jî bi xwe ra binîne.
Lê ev ji binda şaş e.
Dewlet dikane sibe Ocalan berde, lê ev nayê wê maneyê ku miletê kurd jî rizgar dibe û digihîje azadiya xwe.
Lê dema kurd ji bin vê bindestiyê rizgar bibin, azadiya Ocalan û ya hemû girtiyên di destê dewleta tirk da jî ewê bigihîjin azadiya xwe.
Heger PKK-ê, azadiya Ocalan nikira hedefa xwe ya yekem û siyaseteke li gor vê hedefê nemeşanda, ji dêlî vê azadiya kurdan kirbûya hedefa xwe ya yekem nuha rewş gelkî cuda bû.
Xebat, çalakî û enerjiya ku ji bo jiyan, rehetî û azadiya Ocalan tê meşandin, ji bo azadiya kurdan û serxwebûna Kurdistanê bihata meşandin kurd nuha ne di vî halî da bûn.
Lê ji ber ku siyaseta PKK-ê jî û ya DTP-ê jî li gor emir û daxwazên Ocalan şikil digre û tê meşandin loma jî azadiya Ocalan ketiye pêşiya azadiya miletê kurd.
Bêyî vê, Osman Ocalan, li ser têkiliyên Dogu Perînçek, Yalçin Kuçuk û Ragip Dûran yên bi PKK-ê ra jî gotiye.
”Armanca Dogu perînçek ew bû ku bibe baskê PKK-ê yê siyasî. Gava nikanîbû vê armanca xwe bicî bîne bû dijmin. Yalçin Kuçuk li ser navê dewletê dixwest PKK-ê kontrol bike. Dixwest aliyê PKK-ê yê kurdparêz zeîf bike û aliyê çep derxe pêş. Ragip Dûran jî li ser navê dewletê sekna PKK-ê ya xeta çep gelkî girîng didît. Di vê maneyê da vanan bi xeta PKk-ê lîstin. Meriv dikane bibêje ku ev yek li ser navê Ergenekonê kirin.”
Gelek kurdî sîxuriya Perînçek, Kuçuk û Dûran ji roja roj da digot, lê Ocalan dev ji van zilamên dewletê bernedida, dixwest tew wan bi rayên kurdan têxe meclîsê.
Ji xwe nuha jî hin kesên weke wan li ser navê kurdan siyasetê dikin û ketine meclîsê.
Diayr e PKK ji dîroka xwe tecrûbeyê nagre, Ergenekonek diçe yekî din tê dewsa wî û wisa dom dike.
Û piştî ku mêrikan têra xwe zirarê didin PKK-ê û tevgera kurd ya netewî, dûra dibêjin weleh filan kes merivê dewletê bû û gelek zirar da PKK-ê.
Ji bo ku meriv bizanîbûya Perînçek, Kuçuk û Ragip Dûran merivên dewletê ne, xêrnexwazên miletê kurd in ne şert bû ku meriv pir zana û dûrbîn bûya, nerindî û nêtxerabiya wan ji dûr va bandikir, kesê bixwesta bibîne rehet didît.
Lê ji ber ku Ocalan nedixwest loma jî PKK-ê jî nikanîbû bêemriya wî bikira û siktirî wan bikira.

24 november 2009

Ji xelkê ra adet e ji me kurdan tenê ra qebhet e!

Wezîrê Karê Hundir yê Tirkiyê Beşir Atalay, li Kizilcihamamê di civîna AKP-ê da gotiye.
“Bûyera ku herî zêde ez êşandime, danîn û perwerdekirna îstîxbarata Bakurê Îraqê ji bal Îsraîlê ve ye.”
Li gor çapemeniya tirk Atalay, di civîna kampa AKP-ê da dema li ser Îraqê û Kurdistana Federe agahî daye, gotiye ku îstîxbarata Kurdistana başûr ji bal MOSAD-ê va hatiye danîn û tê perwerde kirin.
Û him jî ev teşkîlat ne girêdayî îstîxbarata Îraqê ye, xwedêgiravî ji ya Îraqê cihê ye.
A ji ber vê yekê jî Atalay efendî pir û pir xemgîn bûye.
Ev ne cara pêşî ye ku di çapemeniya tirk da speklasyonên li ser MOSAD-ê û kurdên başûr tên kirin.
Berê jî çapemeniyê gelek caran tiştên wiha îdîa kir. Lê ev cara pêşî ye ku wezîr û berpirsiyarekî hukûmetê jî tiştekî wiah eşkre dibêje.
Helbet ev tenê îdîa ye, rastî û nerastiya wê em hîn baş nizanin.
Tiştê ez dizanim Îsraîl mirîşka îro bi qaza sibe nade û tu carî masiyan di golê da nakire.
Lê li gel vê jî ez hêvî dikim ku ev îdîa rast rast be û bi rastî jî kurdan gaveke wiha avêtibin û alîkarî ji Îsraîl ya jî ji dewleteke din girtibin.
Heger meriv bixwaze bibe dewlet û guran ra şer bike, bêguman dibê îstîxbarateke meriv ya xurt hebe.
Lê ez fêm nakim Atalay efendî çima bi vê xeberê hewqasî ”êşiyaye” û xwe ji Îsraîl aciz dike.
Dema MOSAD û CIA, MÎT û artêşa we wan perwerde dike, baş e, normal e û hûn pê pesnê xwe didin.
Ereb, faris xwedî teşkîlatên îsîtîzbaratan bin normal e, Atalay qet pê naêşe. Lê gava dor tê ser kurdan, ”li telî wî dikeve”, pê gelkî zor tê.
Gotinek me kurdan heye, dibêjin, ji xelkê ra adet e qey ji me ra qebhet e?
Tirkiye, Îraq, Sûriye û Îran ewê xwedî teşkîlatên îstîxbaratê bin, lê dibê ya kurdan tunbe.
Ma çima ji Eyşika Ereb in, heyran?
Çawa ku dewleta we xwedî teşkîlateke îstîxbaratê ye, Kurdistana Federe jî mecbûrî ewê bibe xwedî teşkîlateke wek ya we.
Dewlet bê îsîxbarat nabe.
Dibê hûn viya bizanibin û xwe pê neqeherînin.
Ma ne bi perê xwe ye, Îsraîl neke ewê welatekî din bike.
Ferq çi ye?
Çima kirina Îsraîl bi we hewqasî zor tê?
Lê ji van gotinên Atalay xuya dibe ku di nabêna wan Îsraîl da li hember kurdan hin peymanên bi dizî hene.
Belkî jî li gor şertên van peymanan, divê Îsraîl bi tu hawî alîkariyê bi kurdan ra neke.
Dibe ku ji ber vê yekê ye Beşîr Atalay, xwe fena ku hatibe xapandin his dike û loma jî xemgîn bûye.
Li gor hesabê tirkan, wan dor baş li kurdan pêçaye, kesê destê dostanî û alîkariyê dirêjî kurdan neke.
Îcar dema tiştên wiha dibihîzin, derew be jî gelkî ditirsin û wek ku kurdên konyayê dibêjin, pir jî "uzulmîş" dibin...

23 november 2009

Nivîseke pir tevlihev

Wey mala Xwdê ava be, waye bi xêra ”ehmaqiya” Onur Oymen ya bêhemd hişê kurdên kemalîst hêdî hêdî tê serê wan.
Tiştê xuyaye nerazîbûnên li hember gotinên Oymen û şêla CHP-ê ya li dijî miletê kurd ewê roj bi roj zêde bibin, îstîfayên ji partiyê berdewam bin.
Li Dêrsîmê 3 serokên belediyan, parlementerê berê û endamên Meclîsa Giştî ya Bajêr jî di nav da li dora 100 kesî ji CHP'ê îstifa kirin.
Hêrsa kurdan ya li dijî gotinên Cîgirê Serokê Gişt yê CHP-ê Onur Oymen ku di 10-ê mehê da li meclîsê di derbarê Komkujiya Dêrsîmê da gotibû berdewam e.
Piştî ku CHP û Denîz Baykal jî li gotinên Oymen xwedî derketin û ew parastin, kurd hinekî veciniqîn û îstîfayên ji CHP-ê dest pê kir.
Îro li Dêrsimê, serokê belediya Pulumurê Mesût Coşkûn, serokê belediya Pulurê Mustafa Sarigul, endamê meclîsa bajêr Cafer Kirmiziçîçek, meûpsê Dêrsimê yê kevn Hasan Guyuldar, endamê meclîsa giştî ya bajêr û gelek endamên CHP-ê bi beyaneke çapemeniyê bi hev ra îstîfa kirin û xwestin ku hemû kesên xwedî xîret jî di zûtirîn wexta ji CHP-ê îstîfa bikin.
Do jî 300 kesên endamên rêxistinên Mazgirt û Qiliyê beyanek dabûn û îstîfayên xwe îlan kiribûn.
Bêyî van bajaran, li navçeya Culemêrgê Çelê jî endamên rêxistina CHP-ê hemûyan îstîfa kirine.
Carnan çûk li kevir dikve, weke kuçê koran derb ciyê xwe digre. Ya me û CHP-ê jî wisa bû.
Oymen, ji ber tesîra kîn û nefreta xwe ya li hember miletê kurd bêhemdî bi wan gotinên xwe çewtiyek pir mezin kir.
Wî nizanîbû ev gotinên wî ewê olaneke hewqas mezin bide.
Lê baş bû ku ev olan da.
Meriv dikane bibêje ku van gotinên Oymen û şêla CHP-ê ji bo kurdan bû wek “şokterapî”yê û gelek kurdên kemalîst hejand.

Dewlet faşîstên xwe dajo ser kurdanGurûbek nîjadperest û faşîstên tirk do li Îzmîrê bi şiklekî organîze êrêş birin ser konvoya DTP-ê û bi dehan kes, jin û zarok jî di nav da birîndar kirin û gelek erebeyên DTP-yiyan jî bi kevir û daran li ber çavên pûlisan tahrîb kirin.
Ev demeke Bahçelî û berdevkên MHP-ê gefan li kurdan dixwun û miletê kurd bi qetlîam û êrîşên mezin tehdît dikin.
Ji xwe ev ne cara pêşîye ku faşîst û çeteyên dewletê êrîşê dibin ser endamên DTP-ê û avahiyên wê dişewitînin.
Berî nuha jî li Sakaryayê, li Altinovayê, li Eskîşehîrê û li Antakyayê dîsa li ber çavên hêzên ewlekariyê êrîşî konvoya DTP-ê kiribûn.
Dema zarokên kurd yên 12-13 salî kevirekî davêjin ji pûlisan da hêzên ewlekariyê bi panzeran dajon ser zarokan, bi rengekî hovane li wan didin, digrin û cezayên giran didin wan.
Lê dema hêzên faşîst êrîşî kurdan dikin, hêzên ewlekariyê bi copan bi wan nakevin, avê napijiqînin ser wan, panzêran najon ser wan, ji dêlî vê va li ber wan digerin, bi wan ra bazariyê dikin.
Ev jî nîşan dide ku dewlet li hember kurdan ne tenê hêzên ewlekariyê, hêzên faşîst jî dem bi dem bikar tîne û weke gurên devbixwîn wan dajo ser DTP-ê û kurdan.
Dema dewlet nexwaze faşîstên MHP-ê nikanin hewqasî bêperwa hereket bikin û gav û saetê weke gurên har yên devbixwîn êrîşî kurdan bikin.
Ev taktîkeke dewletê ye, dewlet van hêzan jî li hember kurdan weke ”ergenekona” eşkere bikar tînin.
Bi ”Ergenekona îlegal” bi sedan kurd kuştin û bi faşîstên MHP-ê jî dixwazin kurdan terorîze û çavtirsiyayî bikin.

Serokkomarê Îsraîlê Şîmon Peres, Tirkiyê û di heq ordiya tirk da tespîteke pir di cîda kiriye, gotiye:
”Tirkiye, li cîhanê welatê yekem e ku dezgeheke ne demokratîk, yanî artêş, bi parastina demokrasiyê wezîfedar e."Peres, di hevpeyvîna xwe ya kovara emerîkî Defense News da gotiye, ” ”Tirkiye, li cîhanê welatê yekem e ku dezgeheke ne demokratîk, yanî artêş, bi parastina demokrasiyê wezîfedar e. Bi rastî jî wisa bû. Lê rola artêşê guherî.”Peres camêr gelkî xweş gotiye.
Bi rastî jî li vê cîhanê li tu welatekî din artêş hewqasî ne serdest e. Lê ev 86 sal in li Tirkiyê artêş bê hilbijartin, bê raya milet, bi xêra devê tivingê û serê sungiyê li ser hukim e û kes nikane vî hukmî ji dest wan derxe.
Esas leşkeran partiya xwe çêikrina û ew jî têketana hilbijartinan ji vî halî çêtir bû, qenekê ewê bi rayan bihatana ser hukum.
Lê nuha bi darê zorê li ser hukim in.
Feqet têkoşîn û libexwedana miletê kurd ya van 30-40 salên dawî tac û textê artêşê ji bin da hejand, otorîteya wan daxist sifirê.
Peres tiliya xwe daye ser vê rastiyê.
Gelek kes dikane bibêje ku ev pêşketin bi saya AKP-ê bûye.
Lê ne rast e, di vê guhertinê da rola esasî û herî mezin xebat, têkoşîn û li berxwedana miletê kurd e.
Bêguman AKP-ê jî li gor xwe rolek pozîtîf lîstiye, faktorên derve rol lîstiye, lê hêza ku AKP derxistiye ortê û kiriye îktîdar tevgera kurd e.
Liberxwedana kurdan ya van 30-40 salên dawî (û helbet şerê gerîla û xebata PKK-ê rola herî mezin lîstiye) rejîma kemalîst ya ceberrût mecbûrî vê nuxtê kir, hemû refleksên wê şikand, hêza wê ya bi ”heybet” rezîl kir, anî pênc peran.
Zarokên kurd yên heftsaLî jî êdî ji artêşê, tank û topên wan natirsin.
Heger îro Başbug li ber hember Erdogan "serî ditewîne", ev tenê ne ji ber ”mêraniya” Erdogan e, ji wê bêtir, tevgera kurd Başbûg mecbûrî vê ”bindestiyê” kirye.
Ji ber ku Başbûg bi şer nikane liberxwedana kurdan bişkîne, nikane PKK-ê biqedîne, loma jî zimanê Erdogan li hember wî dirêj e.
Neyse, min îşev nivîs kir gêrmiya gavanan, hertişt tevhev bû…

22 november 2009

Sebebên qutnebûna elewiyan ji CHP-ê?

Melîh Aşik, di nivîsa xwe ya do ya di rojnameya Mîllîyetê da dibêje, piştî gotinên Oymen yên meclîsê gelek kes dijminatiya Ataturk û Komara Tirkiyê dikin, dixwazin Komara Tirkiyê û Ataturk ji çavan da bixînin û bûyerên Dêrsimê jî weke qetlîamekê nîşan bidin.
Li gor Melîh Aşik, li Dêrsimê qetlîam nebûye û gelê Dêrsimê jî ji xwe tu carî bi çavê qetlîamekê li bûyeran nenêrîye.
Aşik dibêje, ”gel, Seyid Riza qehreman û CHP jî wek partiyeke qetlîam kiriye nedîtiye. Heger wisa bidîta ewê rayên nedana CHP-ê.”
Û dûra jî ji hilbijartinên 1950 heta 1970-î numûneyan dide.
Dibêje di sala 1950-î da hilbijartinên giştî çêbû. DP-ê(Paratiya Demokrat) li Dêrsimê ji sedî 60 û CHP-e jî ji sedî 40-ê dengan stendiye.
Di hilbijartinên 1954-an da CHP ji sedî 53, DP jî ji sedî 46-ê dengan girtiye.
Di sala 1957-an da CHP-ê ji sedî 53, DP-ê jî ji sedî 34-ê dengan girtiye.
Di sala 1965-an da CHP ji sedî 34, AP(Partiya Edelatê)ji sedî 27-ê dengan girtiye.
Û di sala 1973-an da jî CHP-ê ji sedî 70-ê û AP-ê jî ji sedî 14 girtiye.
Piştî van reqeman jî dibêje, heger gelê Dêrsimê bi çavê partiyeke qetlîamcî li CHP-ê binêriya ma ewê raya xwe wisa bikar bianiya?
Bêguman Melîh Aşik bi van reqeman demogojiyê dike û dixwaze teror û qetlîama ku dewletê li Dêrsimê kiriye veşêre.
Ji dêlî ku sebebên rastîn yên van netîceyan bibêje, bi zanetî meselê belovacî dike û dibêje Dêrsimî ne li dijî CHP-ê bûne.
Ji bo ku Dêrsimî û bi giştî jî kurd dîroka xwe nizanibin, qetlîamên dewletê fêr nebin dewletê her tedbîr girtiye, hemû derew û sextekarî kirye.
Ê baş e kurd, elewî û Dêrsimî ewê çawa û ji kê fêr bibin?
Di nabêna salên 1937-1938-an da dewletê li Dêrsimê 13 hezar û 160 kes, bi biçûk mezinan va qetil kir, 11 hezar û 818 kes jî bi darê zorê şand surgûnê, bi çolan xist.
Ev reqem li gor reqemên arşîwên dewletê ne, lê hejmara rastî bêguman ji van reqeman gelkî zêdetir e.
Heger reqem ev bin jî, ev tê wê maneyê ku Dêrsim û hemû gundên wê wêran kirine, hema hema kes lê nemaye.
Û kesên surgûn kirine jî birine li çarhawêlî Tirkiyê belav kirine, her malbetek li gundekî bicîkirine û nehîştine kes kesî bibîne.
Û piştî wê jî li seranserê Kurdistanê dest bi teroreke mezin kirine.
Hemû zana, mîr, beg û kesên kurdperwer, ronakbîr û pêşengên civatê ya kuştine ya jî mecbûrî surgûnê kirine.
Kurdistan vala bûye.
Milet bê serî, bê serok û bê rêber û bê ronakbîr hîştine.
Ji bo ku milet ji dîroka xwe qut bibe, xwe nas neke, nizanibe dewletê çi aniye serê bav û kalên wan hertişt li kurdan yasax kirine.
Ziman yasax, axaftin yasax, nivîsandin yasax, kitêb, kovar, rojname tune, mekteb tune û kesên şiyar, zana û ronakbîr jî hemû ya kuştine ya jî bi çol û çeplelan xistine.
Û bi vê jî nehatine serî, ji bo ku kurd xwe negihîhin serok û kadirên serîhildanan, bi wan ra nekevin têkiliyan çûn û hatin qedexe kirine, sînor mayin kirine.
Navê Kurdistanê, navê kurd yasax kirne.
Û dûra jî dîrokek li ser esasê derewan çêkirine û fêrî zarokan kirne.
Di vê dîrokê da serîhildana Îbrahîm Paşayê Milî, serîhildana Koçgiriyê, serîhildan Şêx Seîd, serîhildan Agiriyê, serîhildana Zîlan û herî dawî jî ya Dêrsimê tuneye.
Miletekî bi navê kurd û welatekî bi navê Kurdistanê tuneye.
Ji bo ku di nabêna cîlan da berdewaniyeke nebe, ji bo ku kurd serpêhatî, tecrûbe û zanînên xwe dewrî hev nekin, li yek bajarekî Kurdistanê jî yek malbateke eşraf, beg, mîr, yek kesekî alim, welatperwer, zana û ronakbîr nehîştine.
Yanî ji bo ku hafizeya cîlên nuh radibin paqij be, qetlîamên dewletê li hember kurdan kiriye fêr nebin, di heqê kurd û Kurdistanê, di heqê dîroka xwe da tiştekî nizanibin dewletê hertişt kiriye.
Û îro jî Melîh Aşik radibe dibêje, çima elewî û Dêrsimî rayên xwe didin CHP-ê? Heger CHP-ê qetlîama Dêrsimê kiribûya milet ewê rayên xwe nedayê.
Ji bo ku Dêrsimî bizanibin Ataturk û CHP-ê çi kirye, berî hertiştî dibê dîroka kurd û Kurdistanê bizanibin.
We dewletê hîştiye ku kesên beşdarî serîhildanê bûne li welatê xwe, li bajarê xwe, di nava qewmê xwe bijîn?
Û ev jî ev 80 sal in yasax e.
Zora zaliman ji viya ra dibêjin, him nahêlin kurd xwe û dîroka nas bikin, bizanibin vê dewleta kemalîst çi aniye serê pêşiyên wan û him jî dibêjin, heger CHP-ê qetlîam kiribe wê demê çima dengên xwe didinê?
Keriyê bê şivan gur vê dikeve, dibe qûtê lawir û teyr û tuyan.
Miletê bê rêxistin, bê rêber, bê ronakbîr, bê nivîskar, bê mekteb, bê dem û dezgeh jî mahkûmî bindestiyê ye, nikane dost û dijminên xwe ji hev bigerîne.
Çimkî ji hafizeya civakî, ji zanîn, hest û şuûrekî netewî bêpar e, weke merivê bêhiş, xêv û qêmaqil e.
A sebebê ku dêrsimî û bi tevayî jî kurd hîn jî raya xwe didin partiyên dijminê xwe ev yek e, dewlet nahêle kurd rastiyê fêr bibin.
Dema kurd dîroka xwe bizanibin, rastiyê fêr bibin ewê sûcên Ataturk û qatiliya vê dewletê derkeve ortê.
Wê demê dêrsimî jî ewê bizanibin ku qatilê pêşiyên wan Mustafa Kemal û CHP-ye ye û ewê rayên xwe nedinê.

21 november 2009

Şelaf

Berê di dema osmaniyan da adet bû, di qesirên paşa, mîr û began da şelaf hebûn. Karê wan parastin û pesindana paşa, beg û mîrê xwe bûn.
Wê demê şelafî(şalûzî, qeşmer, dalkavuk)sinetek, mieseseyek bû, raîc û tarîfeyeke şelafan jî hebû.
Padîşah qetlek, cirmek, çewtiyek, tiştekî ne li rê bikira, şelafê ku ji vê qetlê û çewtiyê ra bigota rast e û ew biparasta, ji paşê weke mikafat 15 quriş digirt.
Ev heqê şelafiya wî bû.
Îro padîşah, beg û mîr tunene lê serokên partiyan ketine dewsa wan, kesên şelaf ji dêlî paşa û mîran pesnê serok û patronê xwe didin.
Loma jî mieseseya şelafiyê hîn berdewam e û li piyaseyê hîn jî bi hezaran şelaf hene, şelef ji şelafan ra dibêje wêda here…
Li gor tarîfeya şelafiyê ya dema osmaniyan, çipisklêdana li pozê şelafekî 20 pereyê wê demê bû.
Helbet ji bo her çipiskekê 20 pere bû.
Ku meriv bixwesta carê kundur li serê şelaf xe heqê wê jî 20 pere bû.
Lê buhayê sîleyê hinekî zêde bû, ji bo lêdana sîleyekê dibê meriv tam 30 pere bida şelaf.
Ev heqê wî yê qanûnî bû.
Totkirina şelaf ji ser nêrdiwanê buhatir bû. Buhayê wê jî 180 pere bû.
Hegr şelaf serzulût bûya û meriv sîleyeke rehmankî li tepelika qotê wî xista, dibê meriv 45 pere bida şelaf.
Lêdana gurmisteke(hurmist)li serî jî 40 pere bû.
Wek xuya ye lêdana gurmistê ji sîleyê erzantir bûye.
Min fêm nekir çima ?
Qey zêde deng dernexistiye loma erzantir bûye.
Esas gurmist bêtir diêşîne, loma jî dibê buhatir bûya…
Buhayê van fiîlan nuha hinekî zêdetir e, mahkimeyan raîc bilind kirine.
Lê nuha jî weke berê şelafî hîn jî berdewam e.
Hin şelaf hene dewletê, partî û serokê xwe di her şert û mercî da diparêzin. Dixwaze bira vê dewletê, vê partiyê û serokê wê, li hember miletê wî qetlîamên mezin jî kiribe, bav û kalê wî jî kuştibe û serokên vê partiyê îro jî van qetlîamnan biparêze, ferq nkane, şelaf dîsa jê ra li çepikan dixe, dîsa celadê bav û kalên xwe diparêze û ji wan qut nabe.
Nuha jî çîrokek li ser şelafan
Dibêjin di dema osmaniyan da begekî rojekê îlanek daye, gotiye:
Ji min ra şelafek lazim e, ezê filan rojê bi îmtihanê şelafekî bigrim.
Xulaman îlana beg li her derê belav kirine. Hemû şelafên bajêr bihîstine ku begê filan qesrê ewê ji xwe ra şelafekî bigre.
Wext derbas bûye, nîhayet ew roja îmtihanê hatiye û şelaf li ber deriyê qesrê weke mozên hingiv kom bûne.
Şelafek girtine hundur, derxistine huzûra beg.
Beg, pirsiye:
-Ma tu şelaf î?
Şelaf gotiye:
-Erê begê min, ez şela fim.
Beg gotiye.
-Lê tu qet naşibî şelafan.
Şelaf gotiye:
-Çawa dibe begê min? Min ji filan begî ra hewqas, ji filan begê din ra hewqas sal û zeman şelaftî kir. Ez şelafekî bi nav û deng im û di ser pozê xwe ra m e. Şelafekî ji min çêtir tu nikanî bibînî.
Beg gotiye, nebû, derkeve der.
Şelefê duyem, sêyem, yek li pê yekî girtine hundur, lê netîce her eynî bûye, beg eynî pirs pirsiye û wan jî tim eynî bersîv dane…
Beg tirsiyaye ku ewê şelafê xwe nebîne, lê tam di wê bîstikê da yek ketiye hundur.
Beg dîsa pirsa xwe dubare kiriye, gotiye.
-Ka bibêje ma tu şelaf î?
Yê şelef gotiye:
-Belê ezbenî.
Beg gotiye:
-Lêbelê tu qet naşibî şelafan.
Şelaf bersîva daye, gotiye
-Rast e, ez qet naşibim şelafan, ezbenî…
Li ser vê bersîva şelaf, beg gotiye:
-Hela bise, kuro ez bawer dikim tu piçekî dişibî şelafan.
Şelaf îcar jî gotiye:
-Rast e ezbenî, ez piçekî dişibim şelafan.
Piştî vê bersîvê, beg tavilê xeber daye der, gotiye:
-Zêde lê negerin, min şelafê xwe dît…
Mixabin dewleta tirk û kemalîzmê ji nava kurdan ji xwe ra bi sedan şelaf çêkirine.
Û him jî şelafên vê cîhanê yên herî rezîl û bêxîret in, qatilên qewmê xwe diparêzin, pesnê wan didin, dev ji xulamiya wan bernadin…

19 november 2009

Merivê me serî li hember dijin tewand

Kemal Kiliçdaroglu, ji axaftina Onur Oymen ya parastina qetlîama Dêrisimê ra li çepikan xist.
Piştra li Dêrsimê îstîfa Oymen xwest.
Nuha jî 180 derece çerx kir û DTP-ê sûcdar dike, dibêje tiliya hêzên derva, AKP-ê û DTP-ê di vê meselê da heye.
Ji ber ku ji serê salan ve ye xulamtiyê ji celadên bav û kalên xwe ra dike, loma însaniyet, xurûr, heysîyet û ûjdan pê ra nemaye, ji însanekî bêtir dişibe bûkalemûnekî, rojê dikeve rengekî.
Lê ji tirs û xofa xwediyê xwe newêre bibe kurd.
Wey Xwedê bela te bide te û miletê kurd jî ji însanekî wekî te bêxîret xelas bike.
Kiliçdaroglu dema dît ku Denîz Baykal ne bi wî ra, bi Oymen ra ye bû pisik û li ciyê xwe rûnişt.
Efendî tavilê dev ji daxaza îstîfa Oymen berda û berî xwe da AKP-ê û DTP-ê, got tiliya wan di vê meselê da heye.
Yanî, AKP-ê û DTP-ê û hin hêzên der va ji Oymen ra gotine di meclîsê da wisa bipeyive.
Însan çamûr dibe lê ne hewqas.
Xwedê kesî nexe vî halî
Piştî beyana xwe ya Dêrsimê, Kiliçdaroglu xwe ji çapemeniyê vedişart û nedixwest tu beyanan bide.
Lê îro daxuyaniyeke nivîskî belav kiriye.
Di daxuyaniya xwe da ji CHP-liyan ra dibêje, dibê hûn şiyar bin û di bin tahrîkan da nemînin.
Li gor îdîa Kiliçdaroglu, ev ”operasyona” li hember CHP-ê, bi tifiqa AKP-ê û DTP-ê tê meşandin.
Kiliçdaroglu di beyana xwe da dibêje, AKP, siyaseteke li ser esasê irqî û dînî dimeşîne û bi vî hawî jî gelşên heyî bincil dike.
Hevalbendiya kemalîzmê ya 70 salî bi Kiliçdaroglu ra tamareke şermê û heysîyetê nehîştiye, ew di nava miletê wî da kiriye mîsyonerê qatilên bav û kalên xwe.
Ji dêlî ku qatil û pêgirên qatilên pêşiyên xwe rexne bike, kesên piştgirî dane wî rexne wî rexne dike.
Welhasili merivê me ne tu meriv e, kuşpene derket.
Li hember dijmin serê xwe tewand.
Lê zirara kurdan di vê netîceyê da tuneye, belovacî wê, kara kurdan tê heye.
Bi vê bûyerê me baş û xerab, dost û dimin û hevalbendên wan baştir nas kir, weke nîsk û nokan ji hev gerand.
Kesên kurdperwer ji serê salan va ye xwe diçirînin lê dîsa jî nikanin bi hezaran elewiyên kurd ji CHP-ê biqetînin.
Mixabin, gelek elewiyên me bûne evîndarên neviyên qatilên qewmê xwe, ji CHP-ya faşîst dûr nakevin.
Lê vê bûyerê ji tevgera kurd ya netewî ra xizmeteke mezin kir, piştî gotinên Oymen yên meclîsê û şêla Baykal û CHP-ê gelek elewî ji CHP-ê û îdeolojiya kemalîst sar kir û qetand.
Di vê maneyê da gotinên Oymen feydeyeke mezin gîhand kurdan. Xêra gotinên Oymen, gelek kurdên elewî serî li hember CHP hildan û îstîfa kirin û ev yek ewê hîn jî dom bike.
Ya din jî, elewiyên kurdperwer û welatparêz bi xêra vê bûyerê merivên xwe yên saxlem û çurûk jî nas kirin.
Di nava bîstanê xwe da zebeşên kurmî yên weke Kiliçdaroglu, Kamer Genc û kesên weke wan jî tespît kirin.
Welhasil bûyer bû kevirê mîhengê, ji me ra zêr û paqir ji hev gerand.
Loma jî ez bi xwe tu gazinan ji Oymen û CHP-ê nakim, ez hêvî dikim ku partiyên din jî carnan bêhemdî xwe rastiyên wiah bibêjin.
Dibêjin Erdogan gotiye, ”yê ku gava cîranê wî birçî be têr rakeve ne ji me ye.”
Bi qasî ku ez dizanim ev gotina Pêxember e, ya jî ayeteke, lê wa ye kirine malê Erdogan.
Li hember vê ”gotina Erdogan” camêrekî bersîveke xweş daye, gotiye, ”Dema hemû cîranên meriv di wîlayan da rûnin fortên wiha rehet e.”
Loma jî zengîn tu carî nabin cîranên feqîran, dibin cîranên zengînan ji bo ku xewa wan nereve, têr rakevin…

18 november 2009

Kemalîzim faşîzim e û CHP jî partiyeke faşîst e

Nerazîbûn û protestoyên li hember axaftina Onur Oymen ya ku di 10-ê mehê da di meclîsê da kiribû bi rengekî bênabên berdewam in.
Li hember rexneyan Oymen xwe sipart kirinên Musta Kemal û got:
”Di hemû serîhildanan da însan hatine kuştin. Heger hûn ne kesên serêhildêr lê yên serêhildanê ditefînin sûcdar bikin ewê şaş be. Dema min qala kirinên Ataturk yên li Dêrsimê kir, ji min ra gotin faşîst. Heger ez faşîst im, wê demê yên serîhildana Dêrsimê şikandin çi bûn?"Gotinek heye, dibêjin uzrê wî ji qebheta wî mezintir e.
Ya Oymen jî bû ev mesele.
Oymen, li alîkî qetlîamên Mustefa Kemal yên li hember kurdan kirine diparêze û li aliyê din jî dibêje ji ber ku Ataturk kiriye rast e û loma jî ez jî diparêzim û dibê hûn kurd jî li dij dernekevin.
Li Dêrsimê li dora 90 hezar însan hatin kuştin. Hemû bajar û herêm hat şewitandin, kesên mayî jî bi darê zorê li gund û bajarên Tirkiyê hatin belavkirin.
Û Oymen û partiya wî rexne li gavên hukûmetê digre, dibêje gerek hûn bi kurdan ra rûnin, li riyên aştiyê negerin, mizakere nekin.
Dibê hûn jî weke Ataturk, bikujin, bişewitînin û surgûn bikin.
Pêşniyara Oymen ya ji AKP-ê ra ev e.
Û di ser da jî dibêje ev ne ”faşîzim” e, heger ev faşîzim be, wê demê Ataturk û havalên wî çi bûn?
Ji ber li Tirkiyê ”qanûna parastina Ataturk” heye loma jî kes newêre bibêje Ataturk faşîst bû.
Lê dema meriv bi rengekî objektîv û ilmî Ataturk û kirinên wî analîz bike, merivê bibîne ku ew faşîstekî temam û herî mezin e.
Wek tê zanîn di îdeolojiya faşîzmê da şex sivir e, her tişt ji bo serok û dewletê ye, can û malê herkesî di emir û xizmeta dewletê daye.
Lîder çi bike, çi bibêje rast e û kes nikane rexne bike.
Ma di dema Ataturk da kî diwêrîbû li hember Ataturk rabûya?
Yên rabûn jî hemû ya hatin kurştin ya jî ji welêt hatin qewirandin.
Hîn jî meriv li Tirkiyê dikane Pêxember rexne bike, lê nikane ji Ataturk ra tiştekî bibêje.
Di vî warî da qanûn heye.
Ji bo parastina Xwedê û Pîxember Li Tirkiyê qanûn tuneye, lê ji bo parastina Ataturk qanûn heye.
Dahîre, mal, dikan û dera risim û heykêlê Ataturk lê tunebe tuneye.
Ma ev ne faşîzim e?
Faşîzim, giraniyeke pir mezin dide nîjad û nasnameyeke netewî ya pir xurt. Loma jî Ataurtk gotiye, ”tirkek bedîlî hemû cîhanê ye” û ”çi bextewariye ji bo wî kesê ku ji xwe bibêje ez tirk im.”Vana hemû tezahurên îdeolojiyeke neînsanî, nîjadperest û faşîst e.
Jixwe faşîzim, nasyonalîzmeke pir zêde ye.
Îcar li Tirkiyê gotina zêde hindik e, erebeya ala tirk ne pêve tê şewitandin, dikana ala tirk û rismê Ataturk ne pê da marûzî êrîşê dibe.
Ma çi ferqa van kirinan ji yên dema naziyan heye?
Naziyan jî eynî wisa dikirin, her kesê ku ala naziyan hil neda û rismê Fuhrer bi sînga xwe ve nekira dijminê miletê alman bû û dibê ji ortê bihata rakirin.
Ma nuha tiştê li hember kurdan tên kirin ne eynî tişt e?
Ji ber ku rozeta Ataturk ne bi sîngê ve ye, ji ber ku li straneke kurdî gihdarî dike, ji ber ku di telefonê da bi daya xwe ra bi kurdî dipeyive ma her roj kurd nayên lînckirin?
Heger ev ne faşîzm e wê demê faşîzim çi ye?
Faşîzim rejîmeke totalîter, mîlîtarîst, antî komînîst e, antî lîberal, antî dokratîk e. Bêyî nasnameyekê maf û heqê jiyanê nade miletekî din.
Mîlîtarîzma ev 86 sal in li Tirkiyê heye li tu welatekî din tuneye, ancax di rejîmên faşîst da leşker dikanin hewqasî serdest bin.
Yanî bi kurtî, kirinên Ataturk yên di dema Serîhildan Şêx Seîd û Dêrisimê da faşîzim bû û rejîma kemalîst jî rejîmeke faşîst e.
Oymen, di hevpeyvîna xwe da tiştekî din jî eşkere kiriye, gotiye:
”Ji bo ku em kesî neêşînin tiştên em pê dizanin em nabêjin, ji xwe ra vedişêrin. Ji bo ku em kesî rencîde nekin, em dîrokê tevnadin.
Camêr çi çavê diya xwe ye, him rastiyê vedişêre û him jî pê pesnê xwe dide. Oymen tiştê dizane nabêje, ji ber ku naxwze kurd şiyar bibin, kurd û elewî bizanibin ku Ataturk çi aniya serê bav û kalên wan.
Oymen dizane bêhemdî çewtiyeke pir mezin kir û xwe da dest, nêta xwe ya rastîn eşkere kir.
Loma jî dibêje ”em vê defterê bigrin”, zêde tevranedin.
Na, bîlekis dibê em vê defterê baş tevradin û baş eşkere bikin, dibê hemû kurd bizanibin ku di vê defterê da çi sûcên Ataturk û rejîma wî hene.
Di rojên pêşî da elewî bêdeng man, lê nuha li gelek bajaran hêdî hêdî dengê xwe bilind dikin.
Lê elewiyên mebûs û yên di îdareya partiyê da hîn bêdeng in, hî neweêrin dengê xwe bikin.
Kemal Kiliçdaroglu di serî da ji Oymen ra li çepikan xist, dûra îstifa wî xwest û nuha jî newêre dengê xwe bike, xwe ji çapemeniyê vedişêre.
Fena ku çûcek kirbe…
Kiliçdaroglu jî dizane ku Di nava CHP-ê da Onur Oymen tenê wisa nafikire, hemû partî wisa difikire.
Jixwe di serî da Baykal, hemû îdareya partiyê piştgiriyê dide dîtinên Oymen û wî diparêzin.
Baykal, do li meclîsê di civîna gurûba partiyê da ket milê Oymen û pê ra risim kişand, yanî nîşan da ku ew bi Oymen ra ye û rexneya Kemal Kiliçdaroglu û elewiayn qebûl nake.
Loma jî tiştê ji Kiliçdaroglu û ji elewiyan ra maye dibê ew îstifa bikin, CHP partiyeke faşîst e, serokên wê faşîst in û bi îstîfa Oymen paqij nabe.
Lê diyar e hîn jî destê elewiyên mej i CHP-ê nabe, naxwazin qatilên xwe yê rastîn nas bikin, naxwazin qebûl bikin ku qetlîama Dêrsimê bi emirê Ataturk hatiye kirin.
Lê rastî tahl be jî ev e, heger Oymen faşîst be, wê demê Ataturk ji wî faşîsttir e, ji wî xerabtir e.
Ji ber ku Ataturk faşîzim îcra kiriye, Oymen tenê diparêze.
Loma jî kesê ku carê li dijî gotinên Oymen be, di sed carî li dijî Ataturk û îdeolojiya wî be.
Li ser siyaseta Ataturk ya durû û oportunîst Taha Akyol, di hevpeyvîna xwe ya îro ya rojnameya Tarafê da ji Neşe Duzel ra dibêje, ”di dema micadeleya netewî da Ataturk gotiye, ”qanûna me ya bingehî, Quran e.”Û di dema şerê Lîbyayê da jî ji Padîşah Vahdetîn ra gotiye, ”Ez hesretiyê ruyê xwe di toza sola we bidim.”Belê, yanî mêrik li gor şertan hereket kiriye, tu pirensîbekî wî yê îdeolojîk û exlaqî tunebûye.
Jê ra çawa bi feydebûye wisa kiriye, dema hewce bûye , partiya komunîst avakiriye û dema hewce bûye gotiye, ”qanûna me ya bingehî, Quran e.” û ”ji bo ku me rîayetî emrên Xwedê nekir em paşda man…”Dema zeîf bû name ji serok û mezinên kurdan ra şand, çû destên wan maçî kir, lê piştî ku girêka xwe bi pişt xist serê wan jê kir, dest bi qetlîaman kir.

17 november 2009

Artêşa tirk dewleteke îlegal e

Belasebeb nav lê nekirine ”dewleta kûr”, bi rastî jî artêş dewleteke "kûr" e û pir kûr û dûr jî dixebite, weke axtapotê destê xwe avêtiye ji her derê da.
Li kêlek dewleta resmî û legel, generalan dewleteke îlegal(neqanûnî)avakirine û bi vê dewleta ”kûr” û îlegal şikil dane civatê û însanan.
Ji kovar, rojname, telewîzyon, malperan bigre heta bi radyoyên mehelî, mêrikan dest avêtina her derê û hemû îmkan û wasiteyan.
Berî çendakî derket ku 43 malperên girêdayî artêşê hene. Û ev malper bi emir û dîrektîfên artêşê li hember kurdan û hêzên îslamî şerekî psîkolojîk dimeşînin.
Nuha jî derket ortê ku li gel van 43 malperên înternetê, li Kurdistanê û Tirkiyê tam 24 radyoyên leşkeran jî hene û ew jî weke malperên wan, bi navên cuda weşanê dikin û şerê psîkolojîk dimeşînin.
Li gor hin belgeyên nuh ketine destê dozgerê doza Ergenekonê, 5 radyoyên girêdayî serekerkaniyê, 12 radyoyên girêdayî hêzên bejayîyê, 3 radyoyên girêdayî hêzên deryayî, 3 radyoyên girêdayî cendirmeyan û 1 jî girêdayî hêzên ewlekariya sînoran e.
Yanî li ser hev, tam 24 radyoyên girêdayî artêşê li Kurdistan û Tirkiyê bi navên cuda weşanê dikin di faalîyetê da ne.
Û ne ev tenê jî, bêyî van 24 radyoyan, li Anqerê, Stenbolê, Xarpêtê, Diyarbekrê û Afganîstanê 5 radyoyên artêşê yên mobîl jî hene û ew jî weşanê dikin.
Yekî nizanibe ewê bibêje radyoya ”Diyar” radyoyeke mehelî ye û ji alî kesên sivîl ve tê meşandin. Lê wek tê dîtin nav, ”maske” ye xapandinê ye, di rastiyê da ji alî leşkeran ve hatiye avakirin û di çarçeweya programa wan da weşanê dike.
Û ev babet radyo mêrikan li seranserê Kurdistanê çêkirine û pê propagandeya xwe dikin.
Dibe ku berî nuha jî li hin deran kurdan ji van radyoyan şik kirine û texmîn kirine ku ew yên artêşê ne.
Lê bi vê belgeya ketiye destê dadgehê, êdî mesele ji texmîn û îdîayê derketiye, bûye rastiyeke bi belge û delîl.
Kesên di van radyoyan da dixebitin jî bêguman merivên artêşê û pir xerab in, baş bû ku kurd ew jî nas kirin.

24 radyoyên artêşê ev in:Radyoya artêşê ya agahdariyên afetan(Anqere)
Diyar FM (Diyarbekir)
Guven Fm(Şirnex, Sêrt, Mêrdîn, Başûrê Kurdistanê)
Radyo Tirkiyem(Afganîstan)
Mehmetcîk FM(Kosova Prîzren)
Sumbul(Simil) FM (Culemêrg)
Dost Fm(Dêrsim-Hozat)
Tirkiyem FM (Bîngol)
Sancak FM(Bîngol-Adakli, Kîxi)
Lale Fm(Mûş, merkez, Warto, Haskoy)
Gol FM(Betlîs merkez, Tetwan)
Suphan FM(Agirî, Patnos)
Agri Dagi/Çiyayê Agirî FM(Agirî, Îdîr)
Kardelen Fm(Qan, Çaldiran)
Newroz FM(Wan, Ercîş)
Kura FM(Erdexan)
Fistik FM(Sêrt)
Poyraz FM(Kocaelî Golcuk)
Leventler FM(Mugla, Marmarîs)
Yore FM(Tokat, Amasya, Sêwas, Ordu, Tokat-Reşadiye, Topçam)
Tunç FM(Dêrsim)
Sînor FM(Culemêrg, Gever)
Sînor Ewlekarî(Îzmîr, Aydin, Manîsa)

16 november 2009

Tişt nabe, bira avis be bira dereng be...

Ev serê hefteyekêye ez li hêviyê me ku kurd bi girseyî ji CHP-ê îstîfa bikin, lê kesî nedikir.
Bi payinê ez kevzikî bûm.
Heger îro jî kurdan îstifa nekirana êdî hêvî û sebir û hedan bi min ra nedima, ezê ji qahra kurdan biteqiyama.
Tu nema bû ku ez ji derdê kurdan porê serê xwe birûçikînim, xwe gurrî bikim, bikim sodiret û rûnim…
Ji xwe sermiyan, mal û milkê min jî tenê porê min e, bêyî por hemû organên din, ji çavan bigre heta bi nigan, hemû ne temam in.
Lê şikir ji rahm û kerema Xwedê ra piştî 6 rojan nîhayet tamara xîret û namûsê di hin kurdan hilat û îro dest bi îstîfayê kirin.
Li gor çapemenî dinivîse, ji navçeya Araban a Entabê ji gundê Başpinarê 700 gunduyên elewî, biryar dane ku hemû bihev ra ji CHP-ê îstîfa bikin û herin bibin endamên AKP-ê.
Xwezî ji dêlî AKP-ê biçûyana DTP-ê, lê naçin.
Diyar e ji bo wê hîn wext lazim e.
Qey ew roj jî ewê were.
Jixwe herku şerê tirk û kurdan germ dibe, mesele ji teoriyê dadikeve praktîkê, wê demê ruyê dijmin jî hêsantir eşkere dibe.
Çimkî êdî ji gotinê bêtir kirin, îcriat li ber çavan e.
Muxtar û gunduyên Başpinarê gotine, gotinên cîgirê serokê CHP-ê Onur Oymen yên li ser Dêrsimê ew gelkî êşandine û loma jî hemû gundî ewê ji CHP-ê îstifa bikin û herin bibin endamên AKP-ê.
Gudiyên Başpinarê gotine ne ew tenê, 500 gundiyên wan yên li dervayî welêt, wan jî telefon kiriye û xwestiye ku ew îstîfa bikin.
Ev xebereke xêrê û pêşketineke pir baş e.
Heger ne xêra ehemeqiyên dijmin be em neyarên xwe zû bi zû nas nakin, xêra çewtiyên wan, em carnan bi xwe dihesin.
Bêguman îstîfa 700 kesî baş e lê têr nake, pir û pir hindik e, dibê heta nuha bi hezaran kesî îstifa kiribûna.
Bi taybetî jî dibê li Dêrsimê û hin bajarên weke Meraşê, Sêwasê, Erzinganê, Meletyê û li Stenbolê bi hezaran însan jê veqetiyana.
Li van bajaran dibê kurdên elewî bi girseyî îstîfa bikin û tabeleyên partiyê daxînin xwar.
Li 3-4 ciyan partî were girtin weke sembolîk gelkî girîng e.
Dibê kurd vê fersendê ji dest xwe bernedin, vê atmosfera germ bûye sar nekin û bûyerê nedin ji bîrkirin.
Dibêjin Kemal Kiliçdaroglu efendî û serokê CHP-ê yê Stenbolê Gursel Tekîn jî şêla xwe guherandine û xwestine ku Oymen tavilê ji partiyê îstîfa bike.
Esas îstifakirin pir negirîng e, dibê kurd tiştekî wiha nexwazin.
Îstîfa Oymen, dîtin û siyaseta CHP-ê naguhere. Ev dîtin ne ya Oymen tenê ye, Baykal jî û hemû birêvebirên CHP-ê jî wisa difikirin.
Lê vê dîtina xwe li her derê nadin der.
Yanî îstifa Oymen tu feydeyê nade kurdan, ji dêlî wê, dibê kurd îstifa bikin, dibê ji kurdên endam ev were xwestin.
Ma Kiliçdaroglu nizane ku CHP partiyeke kemalîst e û kemalîzim jî înkar, îmha û tunekirina miletê kurd e.
Li ser banga Kiliçdaroglu ya li Dêrsimê, Oymen gotiye:
”Piştî axaftina min ya meclîsê yê herî bêtir ji min ra li çepikan xist Kiliçdaroglu bû. Vêga çima tiştekî wisa dixwaze min fêm nekir.”
Esas tiştekî neyê fêmkirin li ortê tuneye.
Dema li çepikan xist jî ne samîmî û ne ji dil bû û nuha dema îstifayê dixwaze jî ne samîmî û ne ji dil e.
Çimkî şelaf(dalkavuk)e, karê wî ev e.
Piştî beyana Kiliçdaroglu û Gursel Tekîn, peyivdarê CHP-ê Mustafa Ozyurek îro beyanek nivîskî da û li gotinên Oymen xwedî derket, rexne li beyana Kiliçdaroglu û Gursel Tekîn girt û Oymen parast,
Yanî mêrikan kemalîst in û ne mimkûn e ku kemalîzmê û qetlîamên Mustefa Kemal yên li hember kurdan kiriye neparêzin.
Heger serokên CHP-ê li dijî qetlîamên dema serêhildana Şêx Seîd û Dêrsimê derkevin wê demê divê dev ji kemalîzmê berdin.
Ji xwe yê kurd xistine vî halî Mustafa Kemal bi xwe ye. Wî, îdeolojî, siyaset û teoriya bindestiya kurdan çêkiriye, Oymen mirîdê wî ye.

PARVE BIKE