30 juni 2011

Hin kes nikanin rindiyê bikin

Hin însan hene mexlûqatên pir ecêb in, tu dibêjî belkî tenê ji bo rexne û dijaytiya însanên din hatine dinyayê.


Tu carî ne dibin ”tez” û ne jî ”sentez”, tim ”antîtez” in.


Siyasetmedar, serok û partiyên kurdan çi dikin, li gorî van kesan ne baş û xerab dikin...


Miheqeq jê ra qusîrekê, kêmasiyekê, nêteke xerab û qulpekê dibînin.


Li gorî wan di nava kurdan da tenê  ew “hamîhama û xwediyê aqil û fahman” in, ew kûpê aqil in, bêyî wan hemû siyasetmedar û serokên kurdan kesên beradayî ne û tiştên tiroviro dikin û dibêjin.


Aqil tenê li ba wan heye, berî her karî dibê meriv here bi wan bişiwêre...


Dema kurd tifaqê nakin şaş dikin, tifaqê dikin dîsa şaş dikin.


Bi hev ra napeyivin, ji hev ra xebera didin şaş dikin.


Li hev tên, dibin dostên hev, dev ji berberî û djminatiyên hev berdidin û bi hev ra berê xwe didin dijmin, dîsa şaş dikin.


Welhasil tu dew tîr jî dikî qusûrekê lê dibînin, tu rohn jî dikî qusûrekê lê dibînin.


Tu xwê nakê, dibêjin bêxwê ye, tu xwê dikê, dibêjin şor e.


Tu carî ne mimkûn e ku ji tifaqekê, ji xebatekê, ji fikrekê, ji siyasetekê ra bibêjin baş û rast e, miheqeq kêmasiyekê, qusûrekê dibînin.


Ji ked, xebat û fedekariya bi milyonan însanî ra çavên wan kor û guhên wan kerr e, çavên wan tu carî xebateke baş nabînin, tim kêmasî û xerabiyê dibînin.


Ne tenê siyaset û xebatên dibin, însanan jî naecibînin, li gorî wan hema hema hemû siyasetmedar û serokên kurdan nezan, durû, keysparêz, menfeetparêz, sextekar, bêpirensîp yanî ji bin da ne tu tişt in û weselam.


Di nava kurdan da yên herî zana, biaqil, siyasetzan, dûrbîn û xwediyê hin meziyet û keramtên îlahî tenê ew in.


Lê çi hîkmetî îlahîye nayê zanîn, axirê ev celeb însan tu carî nikanin bibin destiyê çaqoyeke ko jî, her roj li vir û li wir xwe diçirînin, dikin nakin kes guh nade nade wan.


Weke sazbendê ji xwe ra lêxe û ji xwe ra bilîze, ew jî ji xwe ra dibêjin û ji xwe ra dinivîsînin.


Siyasetmedarên xelkê mezin dibin biaqil dibin, bi kamilî, tehamul û bînfireyiya xwe ji xortan ra dibin nimûne, yên me mezin dibin bi xwe da dikin, dibin weke zarokên şerûd, fêsadî û nerindî dibe karê wan….


Tu carî gotineke xêrê ji devê wan dernakeve, rojê hinekan di ber xwe ra dikin û dikin hedefên tîrên xwe yên jahrî…


Kesên ku tim dibêjin "ez û ez" û tu carî bi kesî qayil nabin kesên bêkir in, weke dara bêber in, dibê meriv zêde guh nede wan, hema heta ji wan tê bira pesnê xwe bidin...


Û her tişt û xebata ku ew li dij bin dibê kurd bizanibin ku ew tişt û ew xebat baş  û rarast e.



Gurê Kone

Hebû tunebû, gurekî pir kone hebû. Rojekê ji xwe re got:

- Ev halê min ne tu hal e, ez rojekê têr im, deh rojan birçî me. Lê heger min postê mîhakê li xwe kira wê gavê kesî ez nas nedikirim, ezê bi rehetî têketama nav kerî û minê têra dilê xwe ji xwe ra bixwara, bêyî ku şivan û kûçik jî bi min bihesiyana.

Wiha fikirî û dûra çû ji xwe ra postê mîhakê peyda kir, postê xwe li xwe kir û çû ket nav keriyek pez.

Post hewqasî baş li xwe kiribû meriv ew ji mîhakê nedigerand, meriv digot belkî bi rastî jî ew mîhî ye.

Ji ber vê yekê jî şivên ew nas nekir, ew jî bi şev bi kerî ra bir xist gomê. Dûra jî deriyê gomê baş lêkir û çû.

Lê demeke kin di ser ra derbas nebû şivan bi paş da hat, mîvanên wî hebûn, dibê mîhak bibira ji wan ra şerjê bikira.

Ji qeza qudretê ra mîha ku şivên bi serî girt, gur bû. Kêra kalanî di destê wî da û da hustuyê gur.

Dema gur dît ku mirin e, hema got çirp û ji nava post baz da, xwe di ser dîwarê gomê ra hol kir, ruhê xwe  bi zor ji destê şivên xelas kir.

Dibêjin ji wê rojê û vir da ye gur hew dikevin postê mîhan…

29 juni 2011

Çîroka sonda meclîsa Tirkiyê

Di rojnameya Hurrîyetê da li ser çîrok û dîroka ”sonda meclîsê” Yilmaz Ozdîl do nivîseke pir xweş nivîsîye.
Berî nuha bi çend rojan di nivîseke xwe da min gotibû ku nîjadperst û kemalîstên tirk ”di esasê xwe da ev sond ji bo kurdan çêkirine. Ji bo ku kurd bibêjin em tirk in.”


Min ev yek ne piştî lêkolînekê, li gorî refleksa xwe ya netewî texmîn kiribû û gotibû. Ji ber ku ez dizanim li Tirkiyê her tişt, hemû qanûn ji bo înkar û wendakirina kurdan çêkirin…


Loma jî ev sonda meclîsa Tirkiyê jî li dijî kurdan, ji bo bi darê zorê wan gotina bi siyasetmedarên kurd bidin gotin.


Bi şiyarbûn û liberxwedana kurdan ra naveroka sondê jî hatiye guhertin û bêtir bûye sondeke nîjadperest û li dijî hemû nirxên medenî û însanî.


Ozdîl dibêje, di dema Osmaniyan da endamên ”Meclîsa Mebûsan” bi navê ”padîşah û sedeqata bi welêt ra” sond dixwazrin.


Lê piştî ku dewleta Osmanî belav bû û komara Tirk ava bû, Mistefa Kemal di destpêkê da guh nedaye tiştên wiha û loma jî di roja vekirana meclîsa yekem da (23-ê nîsana 1920) sond nehatiye xwarin.


Ji ber ku di meclîsa yekê da kurd hene û Mistefa Kemal hîn baş cî nedaye nigê xwe.


Loma jî sond dikane jê ra bibe gelş.


Di Qanûna Esasî(Teşîlati Esasiye)ya pêşî ku di sala 1921-ê da jî sond tunebûye. Çimkî hîn kurd nehatine tasfiyekirin û ji kurdan ra dibêjin ev dewlet û ev meclîs ya kurdan û tirkan e.


Lê dû ra, nêzî serîhildana Şêx Seîd rewş tê guhertin, êdî kurd û hemû mixalif tên tasfiyekirin û dema dîktatoriya Mistefa Kemal dest pê dike.


Di sala 1924-an da li ser pêşniyara mebûsê Bîlecikê Fîkret Beg sond tê qebûlkirin.


Yanî cara pêşî di sala 1924 an da sond dikeve Qanûna Esasî.


Sonda 1924-an wiha ye:


“Ezê li dijî seadet û selametiya welêt û milet û hakimiyeta milet ya bêqeyd û şert armanceke muxalif nemeşînim û bi esasên cumhûriyetê ve girêdayî bimînim weleh.”


Di 1928-an da gotina ”weleh” derdixin û ”soza namûsê” dixin dewsa gotina ”weleh”.


Ev son heta sala 1960-î dimîne.


Piştî darbeya 1960-î sondê duguherin. Di Qanûna Esasî ya 1961-ê da  îcar “serxwebûnê, yekîtiyê û laîsîzmê” jî  lê zêde dikin.


Di virda êdî meriv dibîne ku naveroka sondê bêtir dibe siyasî û li dijî hin hêz û gelan.


Bi gotina ”yekîtiyê” qest yekîtiya Tirkiyê ye yanî kurd in û  bi ”laîsîzmê” jî qest hêzên dîndar in. ifgz9k


Heta darbeya 1980-î sond wiha dimîne.


Di vê sondê da ne navê ”miletê tirk yê mezin” û ne jî ”girêdayîbûna bi şoreş û înqîlabên Ataturk” heye.


Di Qanûna Esasî ya ku di sala 1982-an da ji alî cûntaya leşkerî ve hat çêkirin sond îcar him dirêjtir dibe û him jî naveroka wê bêtir dibe nîjadperest û li dijî kurdan.


Di vê Qanûna Esasî ya cûnta leşkerî da gotinên ”huqûq, şoreş û înqilabên Ataturk, sedeqeta bi qanûna esasî û li hemberî miletê tirk yê mezin ez li ser namûs û şerefa xwe sond dixwim” lê tê zêdekirin.


A ev sonda ku îro li meclîsê her kes sond dixwe, ev sonda ku di 12-ê îlonê da ji bal Kenan Evren û cûnta leşkerî ve bi darê zorê bi milet dan qebûlkirin e.


Erdogan û hemû parlamenterên AKP-yî li gel ku dibêjin ew ne kemalîst in, lê dîsa jî weke Denîz Baykal li ser şeref  û namûsa xwe sondxwin, dibêjin ewê bi ”înqîlab û şoreşên Ataturk ra” girêdayî bimînin û tu carî jê veneqetin.


Di esasê xwe da ev sond, sonda CHP-ê û kemalîstan e, sondeke nîjadperest û li dijî miletê kurd e, li dijî demokrasiyê û însaniyetê ye û loma jî dibê were rakirin. Dibê di meclîsê da tu sond mond tunebe, civatên medenî tiştên wiha nakin…


Loma jî dibê karê mebûsên kurd yê pêşî(heger herin meclîsê)daxwaza rakirina vê sonda nîjadperest be…

Edaleta rûvî

Rojekê şêr, rûvî û gur bi hev ra çûn nêçîrê. Hetanî êvarî bi hev ra nêçîrek baş kirin. Êdî dor hatibû ser parkirinê. Biryar dan nêçîra xwe bi hawakî adil û wek bira li hev par bikin.

Şêr wek serdar emir da gur û got:

- Gurê boz, ez bawer dikim tu ji heqê vî karî baş derdikevî, lema jî ez dixwazim tu li me par bikî.

Gur rabû bi dîqeteke mezin û bi şiklekî pir adil nêçîra wê rojê kiribûn giş kir sê par û dûra jî got:

- Fermo, ez xulam, bira her kes para xwe bigire.

Şêr bi parkirina gur pir aciz bû, bi hêrseke mezin xwe çindî ser gur kir û li hustiyê wî siwar hat. Çend lep avêtin ji belka guhên gur da, ew kir term û li erdê dirêj kir. Dûra jî bi xurrîneke mezin, vegeriya ser rûvî û îcar ji rûvî ra got:

- Law rûviyê şekalan, gurê boz ji heqê parkirinê derneket, hela îcar tu par bike...

Rûvî got, ser serê min ez xulam û rabû laş yek bi yek kişandin ber şêr. Ji xwe û gur ra jî tenê hûr û bûmbar û çend hestî hîştin. Dûra jî ji şêr ra got:

- Kerem ke ez xulam!

Kêfa şêr gelkî ji vê parkirina rûvî ra hat. Çimkî rûvî tam li gor dilê wî par kiribû. Bi pozbilindî ji rûvî ra got:

-Law rûvî, tu vê edaletê ji ku fêr bûyî?

Rûvî mizicî û got:

- Ez xulam, ez vê edaletê ji termê gur yê li erdê û ji dêla wî ya rep fêr bûm...



28 juni 2011

Erdogan zalim û zulimkarekî mezin e

Naskirina însanên durû û zaliman hertim ne hêsa ye, şert û mercên naskirina wan peyda nebe, mriv nikane wan baş bas bike.

Însanek zalim e ya na, ancax dema dibe xwedî desthilat, dema hukum û îktîdar dikeve destê wî diyar dibe.


Serokê AKP-ê û serokwezîr Erdogan, di dema muxalefetê da weke merivekî demokrat, weke ewliya û milyaketan dipeyivî, ji bo çareseriya mesela kurd digot, ”belkî meriv bi sîstema osmanî ya eyaletan çareser bike”, lê dema hukum ket destê wî,  bû serokwezîr, ji dêlî ku mafê kurdan bide û meselê hel bike, bû zalim û dîktatorekî mezin û xedar, dixwaze kurdan di tasek av da bifetisîne, nahêle kurd bîna xwe bigrin.


Êdî qet qala çareseriya mesela kurd ya bi ”sîstema osmanî ya eyaletan” neke, dibêje mesela kurd ji xwe tuneye, mesela ”terorê” heye.


Yanî wî jî weke yên berî xwe dest bi plana îmhayê û wendakirina kurdan kiriye, ji me ra dibêje, bi qasî ku ez dixwazim, weke ez dixwazim hûnê bi kurd bin, zêdeyî wê ez qebûl nakim.


Û gava em dibêjin, em viya qebûl nakin, ev ne edalet e, ev zulm e xwe dixeyidîne, pûlis û panzêrên xwe dişîne ser me.


Dixwaze bi zorê, bi şîdet û terorê tevgera kurd ya netewî bişkîne û kurdan bindest bihîle….


Lê dîrokê nîşan daye ku her zalim zû dereng miheqeq têk diçe.


Erdogan û saltanata wî jî ewê têk biçe, dîrokê bibe şahidê vê yekê jî.


Lê ev yek ewê hêsan nebe, dibê em kurd li ber xwe bidin û serî li hemberî zulma Erdogan netewînin.


Kesên îro li hemberî zulma ku dewlet û hukûmeta AKP-ê li kurdan dike bêdeng bibmînin ne tenê dibin hevalên zaliman û zulmê, ew zarokên xwe jî mahkûmî zulmê dihêlin…

Bêdengiya li hemberî neheqiyê û zulmê, zulmê kêm nake, zêdetir dike, cesaretê dide zalim û zulumkarên weke Erdogan.



BDP-ê pişta xwe bi Anqerê da kir û berê xwe da Diyarbekrê
Parlemenerên Eniya Ked, Demokrasî û Azadiyê ji dêlî Anqerê li îro li Diyarbekrê civiyan.


Piştî civînê, Gulten Kişanakê li ser navê gurûba BDP-ê li ber Bînaya Navenda Kulturî û Ciwanan ya Cegerxwîn daxuyaniyeke da capemeniyê..


Kişanakê got, heger Dîcle û hevalên wan yên din yên ji Doza KCK-ê hatin girtin neyên azadkirin, ewê boykotkirina parlamentoyê bidomînin.


Û dû ra jî axaftina xwe wiha domand:


“Me îro li Diyarbekirê civîna yekê ya gurûba xwe pêk anî. Ji îro pê de emê civînên gurûba xwe her hefte li Diyarbekirê pêk bînin.”


Ez vê biryara BDP-ê rast dibînim û pîroz dikim. Dibê gavê pasda navêjin. Serkeftina ya me ye, ya gelê kurd e...



Tûtî û pisik

Dibêjin yekî ji xwe ra tûtîyekî(papaxanekî) pir xweşik kirî û bir mal. Ji dêlî ku tûtî têxe qefesê, ew di hundur malê da serbest berda û lêxist û çû ser karê xwe.

Bi vê serbestiya di hundur da tûtî gelkî kêfxweş bû, ji odeyekê firiya odeyeke din, ji derekê û çû li ser dereke din venîşt.

Ji kêfa nizanîbû çi bikira, geh difiriya, geh vedinişt. Û wer jî dikir qîjewîj û qerepere.

Dawiya dawî çû li ser refekê danî û dest bi xwendinê kir.

Pisika malê heta wê gavê bi hawakî bêdeng û matmayî li tûtî temaşe dikir, êdî hew xwe ragirt, awirekî tûj da tûtî û bi hêrs pê da qîriya, jê ra got:

- Kurro tu kî yî û tu li vir çi digerî? Ji vêsê da ye bi wê qîjewîja xwe te ez ji guhan kirim. Dengê xwe bibire, ji qîje wîja te ez nikanim rakevim...

Tûtî jî awirekî tûj da pisikê û got:

-Ez tûtî me û nuh hatime vê malê û heta dilê min bixwaze jî ezê bikim qîjewîj. Çimkî karê min ev e. Heqê te tuneye tu emir bidî min, ji min ra bibêjî "devê xwe bigre !"

Li hemberî vê bersîva tûtî, pisik hinekî şeqizî, got:

- Tu tûtî yî, çi yî, baş guh bide min! Ez pisika vê malê me û jiyana min hemû li vê malê bihuriye. Diya min her tim şîret li min dikir, digot, li vê malê dibê meriv tim bêdeng be û rehet bisekine.

Tûtî mizicî û got:

- Ê wê gavê ji kerema xwe ra şîreta diya xwe bi cî bîne û nepeyive û emir nede xelkê. Lê belê herçî ez im, yê min wezîfa min cihê ye. Dibê ez tim bixwînim û bikim qîjewîj. Ne ku wek te tim rakevim û bikim pixe pixxx. Çimkî malxuyê malê ne ji bo raketinê, ji bo vî dengê min ê xweş ez kirî me. Lema jî dibê ew têr li dengê min guhdarî bike û pê dilşa bibe.Te fêm kir?

Pisikê bi hêrs û bi awirekî tûj, di bin çavan ra li tûtî nêrî, lê dengê xwe nekir, dîsa serê xwe da ser pepikên xwe û bû pixîna wê, raket…

27 juni 2011

Oya Eronat maşeya destê Erdogan e

Li gorî ku malpera ANF-ê dinivîsîne, Oya Eronat a ji AKP-ê ku piştî YSK-ê parlamenteriya Hatîp Dîcle îptal kir û di dewsa wî da ew kir parlamenter, îro çûye meclîsê û qeyda xwe çêkiriye.


Dema min ev xeber xwend ji hêrsa bedena min tevizî, fena ku yek destê xwe têke gewriya min û bixwaze min bexeniqîne û herdu destên min jî girêdayî bin, ez nikanibim tiştekî bikim.


Fena ku yek heqareteke pir mezin li min bike, lê devê min girêdayî be lê ez nikanibim bersîva wî bidim û tufî ruyê wî bikim.


Ev zulm û neheqiya li hemberî Hatîp Dîcle tê kirin bi min hewqasî zor û giran tê ku ez nikanim bi gotinan bînim zimên.


Heger nuha min kanîbûya xwe bigîhanda wê mexlûqata rezîl, bêheya û namerd minê destê xwe têkira gewriya wê û bixwesta wê bixeniqînim…


Ji bo ku meriv bi 80 hezar rayên diziyê, rayên yekî girtî parlamenteriyê qebûl bike, dibê meriv neînsan û pir bêexlaq be, ji bo kursiyekê dibê meriv ruhê xwe firotibe.


Gava meriv neînsan û bêexlaq be, meriv nikane heqnas û adil be jî.


Li cîhanê tu tişt bi qasî însên nikane bilind û nizm bibe, yanî ezîz û rezîl bibe.


Lê ji bo Oya Eronatê, gotina ”rezîl” jî weke pesindanekê ye, ji ber ku wê bi piştgiriya hukûmeteke zorba û bêedalet 80 hezar rayên kurdan şewitan û li bajarekî ku xelkê ew hilnebijartiye parlamaneteriya wî bajarî qebûl kir.


Ev bêedaletiyeke mezin û bêexlaqiyeke nedîtîye…


Herçiqas tê gotin ku Oya Eronat ji Diyarbekrê ye jî lê ez bawer nakim ku ew kurd be. Ruyê wê ji dûrva ban dike ku ew ne kurd e, ew bêesil û xerîbeke neyara miletê kurd e. Ruyê wê ruyê qetlê ye, ruyekî bêyom û qebîh e, mriv jê ditirse...


Lê esas Oya Eronat ne tu tişt e, ew rebeneke basît e, piyon e, maşeyeke di destê Erdogan da ye.


Organîzator û serkêşê vê zulmê Erdogan e.


Yê Eronat da pêş jî Erdogan e û yê pê da israrkirin jî Erdogan e.


Heger Erdogan jê ra bigota qebûl neke, Eronatê qebûl nekira û ewê îro neçûya qeyda xwe nekira.


Lê ji her kesî bêtir bîzatîhî Erdogan di vê meselê da israr dike û naxwaze Hatîp Dîcle bibe parlamenter.


Erdogan naxwaze ji ber ku ew merivekî neyarê miletê kurd e, ji kurdan nefret dike, tiştê osmaniyan û kemalîstan nikanîbû bikirana ew dixwaze bike, yanî dixwwaze tevgera kurd ya netewî bişkîne û kurdan jî bi riya terorê û asîmîlasyonê bike tirk.


Heger Erdogan bi qasî misqalê zereq jî dilê wî ji kurdan ra bixwesta û ne neyarê kurdan bûye ewê bi vê çavsoriyê 80 hezar rayên kurdan neşewitanda.


Deh donzde  sal hefzrazana Dîcle dilê Erdogan rehet nekirye, dixwaze Dîcle di hefsê da birize.


Loma jî dibê kurd vî neyarê qewmê xwe baş binas in…


Bêyî Eronatê AKP-ê 6 parlamenterên din jî ji Diyarbekrê derxistin. Van 6 parlamenterên xwedêgiravî kurd, li hember vê zulma li gelê wan, li bajarê wan dibe heta nuha qet dengê xwe dernexistine.


Bifirkirin, meriv parlamenterê bajarekî be û li bajarê meriv bûyereke hewqas mezin biqewime lê meriv qet dengê xwe neke.


Meriv parlamenterê bajarekî be û li bajarê meriv bi sedhezaran însan her roj vê neheqiyê protesto bikin û pûlis jî gelê meriv, xwişk, bira, dost  û merivên meriv tim bidin ber çopan, bi xaza jahrî însanan jahrdadayî û nîvkuştî bikin, lê meriv dîsa jî qet dengê xwe dernexe...


Hema parlamenteriyeke wiha bira têkeve binê erdê…


Ez meraq dikim, van kesana sibe ewê çawa herin Diyarbekrê û ewê bi çi rûyî derkevin nava gelê xwe?


Parlamenterê ku di rojeke wiha da nikanibe fikrê xwe bibêje, newêribe dengê xwe bike, nikanibe li gelê xwe xwedî derkeve hebe çi ye, tunebe çi ye?


Wan(parlamenterên AKP-ê yê Diyarbekrê), ûjdan û şexsiyeta xwe bi parlamenteriyê firotine, teslämä Erdogan kirine.


Heger ne wiha bûya dibê heta nuha wan jî bikanîbûya li hemberî vê neheqî û zulma li gelê wan dibe du gotin bigotana.

Kurdên di nava rêxistin û partiyên tirkan da kursî û meqamên wan çi dibin bira bibin ew êsîr û pepûkê ber destê tirkan e, ne mimkûn e ku bikanibin bibin xwedî fikir û şexsiyeteke serbixwe..

Serpêhatiya şêr, gur û rûvî

Dibêjin hebû tunebû, şêrek hebû. Rojekê şêr ji nişka ve nexweş ket. Çend rojan wer li erdê ma û naliya. Lawirên daristanê giş çûn serdana wî, li halê wî pirsîn, xwestin jê ra bibin alîkar.

Lê kesî nikanîbû tiştek bikira, jê ra dermanek bidîta. Serdarê daristanê di qulika xwe da(lanê xwe da) roj bi roj xerabtir dibû û diheliya.

Rojekê gur jê ra got:

- Serdarê mezin, ez nizanim bala te kişandiye ya na, lê tu dibînî heta nuha rûvî yek carê jî nehatiye serdana te û li halê te nepirsiye. Diyar e ew qet guh nade siheta te. Esas dema tu sax bû jî hurmeta wî qet ji te ra tunebû. Ew tu carî te weke serdarê xwe qebûl nake. Ji ber vê yekêye nayê li halê te napirse.

Tam di wê bîstikê da rûvî ji wir dibihurî. Dengê gur çû ket guhê rûvî. Rûvî riya xwe dagerand û çû ket qulika şêr. Dema gur rûvî li hember xwe dît matmayî ma, hinekî şeqizî.

Rûvî got:

- Serdarê mezin, dengê gur hat min, ez bawer dikim haya wî baş ji meselê tuneye. Dema dibêje ez li ber nexweşiya te nakevim, qet ne xema min e, rast nabêje, buhtana li min dike. Ya rast ez ji her lawirî bêtir bi nexweşiya te diêşim û gelkî jî xemgîn dibim. Gur hatiye li kêleka te rûniştiye, tenê dipeyive, paşgotiniyê û fêsadiyê dike. Naçe li dermanekî, li hekîmekî nagere.
Lê ez?
Ji roja ku cenabê te nexweş ketiye û heta îro, min nig di bin xwe va nekiriye, ez bi şev û roj wer li hekîmekî baş û li dermanan geriyame. Ez bi şev û roj hewqasî gerîyame, gerîyame êdî nikanim li ser xwe biedilim.

Şêr gotina rûvî birrî, got:

- Ê te tu derman dît?

Rûvî got:

- Erê, min dît. Ez nuha ji ba hekîmekî pir baş têm. Ji min ra got, here ji serdêr ra bibêje, bira postê gurekî nuhkuştî li xwe bipêçe û du rojan tê da îsrehet bike. Got bêyî postê gur tu derman û tiştekî din nikane wî ji mirinê xelas bike. Dermanê vê nexweşiyê tenê postê gur e.

Berî ku gur firsendê bibîne û li hember van gotinên rûvî tiştekî bibêje, şêr yek nekir dudu û xwe avêt ji ser da û dev kir gewriya gur. Çavên gur li hewa zoq bûn.

Rûvî keniya, di guhê gur da got:

- Bira ev ji te ra bibe ders, ji bo ku careke din tu fesadiyên weha nekî...



26 juni 2011

Kêla mahneyan tu carî tije nabe

Tê gotin, ji ber ku Hatîp Dîcle xwedêgiravî pesnê “terorê” daye loma jî mahkimeyeke Tirkiyê ji ber van gotinên wî 18 meh ceza dayê û ev yek jî bûye sebebê ketina parlamenteriya wî.
Lê gelo her kes dizane ku Hatîbp Dîcle çi gotiye û çawa pesnê “terorê” daye?


Ji ber ku tirk di minaqeşeyan da qet li ser vê yekê nasekinin, tenê dibêjin efendim 18 meh cezayê wî heye û ev yek jî li gorî qanûnan rê li ber parlamenteriya wî digre.


Lê çi sûc e, çi gotiye?, kes naxwaze qalê bike


Hatip Dicle, di sala 2007-an da li ser pirsekê gotiye:


“Dema operasyonên artêşê ranewestin, ewê jî(yanî gerîlla)mafê xweparastinê bikarbînin.”


Yanî dema leşker êrîşê bibin ser gerêîlla û wan bikujin ewê jî xwe biparêzin.


Ma ji vê bersîvê normaltir bersîv heye?


Û ji xwe di praktîkê da jî wiha dibe.

Di dema agirbestê da artêş êrîşê dibe ser gerîlla û gerîlla jî xwe diparêze.

Dîcle jî ev yek gotiye, gotiye bira artêş operasyonan rawestîne.


Lê ”qanûnên” Tirkiyê dibêjin ev bersîv sûcekî pir giran e û kesê ku van gotinan bibêje nikane bibe wekîlê gel.


Li gorî wan, dibê Dîcle bigota, ”dibê di operasyonan da gerîlla ebeden xwe neparêze, bira leşker wan bikuje.”


Mahkime vî cezayî li gorî ”qanûna li dijî terorê” dide kurdan. Qanûnek bi navê ”qanûna li dijî terorê” li hemberî kurdan çêkirine û kînga dilê wan bixwaze pê kurdan dixin hefsê.


Heta ku ev  ”qanûn” hebe tu kurd nikane dîtin û fikrên xwe bi rengekî azad bibêje.


Dema bibêje weke Dîcle digrin û ceza dikin.


Lê her kes dizane ku ji sala 2007-an û heta nuha bi hezaran kesî gotinên sed qatî ji van gotinên Dîcle girantir gotine, lê dîsa jî 18 meh ceza nedan kesî.


Lê çar salan piştî vê axaftina Dîcle, tam di dema hilbijartina da ev ”sûcê” Dîcle hat bîra mahkemeyeke tirk û rabû ev ceza da wî.


Herkes dizane ku gotinên wiha û yên gelkî ji van girantir jî êdî her roj bi sedan car di telewîzyonan da tên gotin.


Di praktîkê da gotinên wiha êdî tu mahkime guh nadê.


Lê ya Dîcle mahne(bahne)ye û kêla mahneyan jî tu carî tije nabe.

Berê biryar girtibûn ku Hatîp Dîcle nekin parlamenter. Loma jî berî hilbijartinan bi sê rojan cezayek jê ra îcad kirin.


Berê namzediya wî qebûl kirin, li ser vê qebûlkirina wan bi 80 hezar rayî ji alî gel ve aht hilbijartin û çû mazbata xwe jî girt.


Lê nuha jî dibêjin nabe tu herî meclîsê, ji ber ku ji destpêkê heqê te tunebû.


Ê heger heqê wî tunebû we di serî da nehîşta.

We nehîşta bibe namzet.

We mazbata wî nedayê.


Di serî da hîştin bibe namzet ji ber ku ew ji destpêkê da xwediyê vê planê bûn, wan dizanîbû ku Dîcleyê qezenc bike û namzeda wan qezanc nake.


Loma jî di serî da çavê xwe bera vê hîleyê dabûn, hesabê wan ew bû ku bi vê riyê ewê parlamenterekî din ji BDP-ê bistînin.


Çawa ku gelek caran gelê kurd hesabê tirkan şaş derxistiye, bêşik îcar jî ewê şaş derxe, hesabê wan yê şaş ewê ji Diyarbekrê vegere.



Hz. Muhammed gotiye:


-Kesê ku li hemberî neheqiyê bêdeng bimîne îblîsê bêdeng e!


Îcar Erdogan û hevalên wî ne tenê li hemberî neheqiyê bêdeng dimînin, ew bi xwe neheqiyeke nedîtî û zulmeke pir mezin li kurdan dikin.


Loma jî Erdogan û hevalên wî ji "îblîs" jî xerabtir in.



Gotineke Voltaire ya meşhûr heye, camêr gotiye:

-Ez ne bi dîtinên te ra me, lê belê dawiya wê mirin be jî ezê mafê te yê axaftinê biparêzim.
Gelo çend ronakbîr û bawermendên tirk li gorî vê gotina Voltaire hereket dikin?
Ew ji me kurdan ra dibêjin hûn bi heq in, lê alîkariya me nakin.
Û ev jî ne bes e, dixwazin ku li hemberî zulmê em jî dengê xwe nekin û hustuyê xwe xwar bikin.




Rûvî û mirîşk

Dibêjin rojekê rûvî bi dizîka çû ket hewşekê, bi hêviya ku ji xwe ra qûtekî bibîne û pê zikê xwe têr bike.

Hewş xalî bû. Rûvî çavê xwe gerand, bala xwe da der û dora xwe, dît wa ye mirîşkek bi tena serê xwe li ser dîwarê hewşê lûsiyaye.

Dema çavên rûvî li mirîşkê ket gelkî kêfxweş bû, tahma devê xwe xweş kir, bi hêviya ku ewê mirîşkê bixwe.

Lê dîwarê mirêşk li ser lûsiya bû pir bilind bû, rûvî nikanîbû xwe bigîhanda mirîşkê. Lema jî xwest fenekê li mirîşkê bike û ji ser dîwêr daxîne jêr. Bi zimanekî nermik û şîrîn ji mirîşkê ra got:

- Êvar baş mirîşka delal!

Mirîşkê got :

- Êvar baş, mamê rûvî.

Rûvî peyva xwe domand û got:

-Wele min got ez seriyekî bidim te, li halê te bipirsim, hela ka tu çawa yî, halê te çi ye? Hêvî dikim siheta te li cî ye...

Mirîşkê got:

-Mala te ava mamê rûvî, ez baş im, îdare dibe...

Rûvî got:

-Bi qasî ku min bihîstiye tu hinekî nesax î. Loma jî min got ez werim saxtiya te bikim. Tu zanî em rûvî ji bav û kalan da bijîşk (tuxtor) in û ji hemû nexweşîyan baş fêm dikin. Îcar ka ji kerema xwe were jêr ji bo ku ez te baş miayene bikim. Hela ka nexweşîya te çi ye? Û dûra jî ezê dermanekî bidim te. Tiştê ji vir ji min ve xuya ye tu pir nexweş î û halê te tuneye. Dibê ez dermanekî bidim te, hîngî nexweşî li te girantir nebûye.

Mirîşkê xwe ji ciyê xwe nelivand, bi rûkenî got:

-Mala te ava mamê rûvî. Ez zanim bijîşkiya we rûviyan pir nav û deng e. Ez hewqasî nexweş im ku ez nikanim xwe ji ciyê xwe jî bilivînim.
Ez baş zanim dema ez dakevim jêr, tu yê di cî da min bixwî. Bijîşkiya te ev e, xwarina mirîşka ye. Ji ber vê yekê jî bi riya xwe da here. Ez bi van derewên te naxapim…

Piştî vê bersîva mirîşkê, rûvî fêm kir ew nikane mirîşkê bixapîne. Ji hêrsan diranên xwe qîç kirin û di ser xwe ra nexel nexel(xayin xayin) li mirîşkê nêrî.

Lê tiştekî bikira tunebû. Lema jî lêxist çû. Û mirîşk jî êdî ji xwe ra rehet lûsiya.

25 juni 2011

Tirsa şêr û fîl

Dibêjin rojekê şêr rabû çû ba fîl û jê ra qala derd û kukên xwe kir. Ji fîl ra got:
- Bira, jiyana min ne tu jiyan e, ez ji ber xwe û ji ber nav û dengê xwe fedî dikim. Herçiqas navê min wek serdarê hemû lawiran (heywanan) derketibe jî, lê ya rast ez ne layiqî vî navê xwe me. Wek tu jî zanî, ez heywanekî mezin im, gelkî bi hêz im û pirr jî xurt im. Heywanên daristanê hemû ji min ditirsin. Diranên min wek şûran in, bi wan ez kanim te ji hev zîfêl zîfêlî bikim. Lê li gel vê hêz û xurtiya min jî ez ji dîkekî ditirsim. Bi bihîstina azana dîk ra hinavê min diqete, çongên min dikevin ber min û ez qudûmşikestî dibim. 

Dema şêr, ji fîl ra qala vê tirsa xwe ya ji dengê dîk dikir, fîl ji alîkî da him bi baldarî lê guhdarî dikir û him jî herdu guhên xwe yên şekalî bi hawakî bênabên tim dilivandin û ew serê xwe yê mezin jî tim bi vî alî û wî alî da li ba dikir. Fena ku bênabên tiştek ji xwe diqewitand.

Vê yekê bala şêr kişand, bi meraqdariyeke mezin ji fîl pirsî, got:

- Birakê fîl, li qusûrê mêze neke, lê min meraq kir, lema jî ezê bipirsim. Ji vêsê da ye çima tu wer guhên xwe dilivînî û serê xwe li ba dikî?

Fîl mizicî, got:
-Ma qey tu nabînî? Ji serê sibê da ye li dora guhên min vingevinga kelmêşeke pîsik e, rehetiyê nade min. Heger ew têkeve guhê min mala min şewitî. Ji ber vê yekê jî ez guhên xwe tim dilivînim ji bo ku ku ew nekeve guhên min.

Şêr keniya, got:
- Birayê delal, ji bo ku ez ji dîkekî ditirsim, min gazinên xwe bi te kir, min derdê xwe ji te ra got. Lê qet nebe dîk ji kelmêşê mezintir e. Dîyar e tirsa her kesî ji tiştekî heye, tu kesê netirse, bêtirs tuneye.
Lê li qusûra min nenêre, tirsa te ya ji kelmêşekê jî hinekî zêde ye. Ya baş ew e ez gazinan zêde ji tirsa xwe nekim û şikiriya xwe bi halê xwe bînim. Tiştê min nuha fêm kir, tu kesê bêderd tuneye.


"Problem ne ji Apo ye, ji me ye, em hîn nebûne yek dewlet"

Rojnamevan Cengîz Çandar rapora xwe ya li ser çareserkirina mesela Kurd do di konferansa TESEV-ê da(Weqfa Aborî û Etudên Sosyal ya Tirkiyê) eşkere kir.


Rapor li ser daxwaza TESEV-ê ji alî Cengîz Çandar ve piştî xebat û lêkolîna nêzî salekê û hevdîtinên bi gelek berpirsiyarên dewletê, hukûmetê, serok û birêvebirên PKK-ê, BDP-ê, KCK-ê û bi riya abûqatan bi Ocalan ra hatiye amedekirin.


Cengîz Çandar di rapora xwe ya 100 rûpelî da ji bo çareseriya mesela kurd bi kurtî 7 xalan pêşniyar dike.


Hasan Cemal di nivîsa xwe ya îro da pir pesnê vê xebata Cengîz Çandar dide û ji raporê gotina berpirsiyarekî dewletê neqil dike, dibêje ”mesele ne ji APO ye, ji me ye.”


Cengîz Çandar ji Hasan Cemal ra gotiye, gava ew li ser raporê bi berpirsiyarekî dewletê yê bilind ra dipeyivî, yê berpirsiyar jê ra gotiye ku:


“Dewlet ji sala 1999-an da ye bi Ocalan ra hevdîtina pêk tîne. Ocalan merivekî pir jîr, pir bi tecrûbeye…Problem ne ji Apo ye, ji me ye. Em hîn nebûne dewlet, hîn nebûne yek dewlet.”


Ji van gotinên berpirsiyarê dewletê yê mezin jî em careke din fêr dibin ku dewlet di çareserkirina mesela kurd da hîn ne hazir e.


Di nava dewletê da di vî warî da hîn lihevkirineke mişterek tuneye.


Yanî dewletê hîn biryara xwe nedaye ku ewê mafê kurdan bidin ya na. Di vî warî da hîn ne xwediyê biryar û fikreke zelal in.


Heta ne ev tenê, meriv dikane bibêje ku di nava dewlet û hukûmetê da dîtin û şêla xurt û serdet hîn jî tasfiyekirina PKK û BDP-ê ye.


Loma jî hukûmet di vî warî da gaveke pozîtîv navêje û tim û tim riya şer, girtin û terorê bikar tîne.


Ji ber vê yekê ye ku her roj êrîşê dibin ser endam, berpirsiyar û serokên BDP-ê û bi îthamên vala û pelapûçî wan digrin û dixin zindanan.


Van êrîşên dewletê, îptalkirina parlamenteriya Hatîp Dîcle û bernedana 5 parlamenterên girtî hemû bi vê şêla dewletê ya li hemberî mesela kurd ve girêdayî ye, dewlet û hukûmetê hîn dev ji siyaseta xwe ya tasfiyekirina PKK-ê, BDP û helandina kurdan bernedaye.


Hîn jî hêviya wan ew e ku ewê PKK-ê biqedînin.


Û hemû ev “hevdîtinên” bi salan yên bi Ocalan ra, gotin û sozên gulover, TRT6 û hin gavên din giş ji bo xapandin, serîlêgerandin û qezenckirina wextê ye.


Heger dewletê bi rastî jî bixwesta mesela kurd çareser bike bi hezaran siyasetmedarên kurd di zindanan da nedigirtin, parlamenteriya Hatîp Dîcle îptal nedikirin û nedidan jineke bêesil, rezîl û provakator.


Dibê PKK û BDP vê nêta dewlet û hukûmetê ya xerab bibînin û li gorî wê gava bavêjin.


Di mesela Hatîp dîcle û 5 parlamenterên girtî da bi boykotkirina meclîsê BDP-ê  biryareke di cî da û rast girt û heta ku parlamenteriya hemû havalên wan lê neyên vegerandin dibê dev ji vê biyara xwe bernede.


Hukûmeta AKP-ê ketiye tengasiyeke pir mezin, heger kurd dev ji biryara xwe bernedin hukûmeta AKP-ê mecbûrî ewê daxwazên kurdan qebûl bike.


Dibê kurd bi sozên devkî û bêprotokol nexapin û parlamenteriya Dîcle neşewitînin.


Serkeftin ya BDP-ê û ya gelê kurd e û ew dem jî nêzîk e.


Hemû kurdên welatparêz dibê li pişt vê berxwedana BDP-ê raswestin û bi hemû îmkanên xwe piştgiriyê bidinê.

24 juni 2011

Kemîna ji kurdan ra kola bûn ew bi xwe ketinê

Tirk ketine rewşa nêçîrvanê di kemîna xwe wer be, kemîna ku ji bo kurdan kola bûn, bi kurdan ra ew jî tê werbûn û nikanin jê derkevin.


Van qanûnên xwe ji bo kurdan wiha çêkiribûn. Ji bo ku dema dilê wan bixwaze rê li ber kurdan bigrin, nehêlin kurd bipeyivin.

Lema jî hemû tevlihevî, dijayetî û gelşên di qanûnên wan da ji ber mesela kurd e, çimkî hemû qanûnên xwe li gorî kurdan ava kirine.

Lê îro bêhemdî ev qanûnên li dijî kurdan hinekî zirarê dide wan jî û hinekên wan jî di agirê kurdan da dişewitîne.

Ev tevliheviya piştî hilbijartinan jî careke din nîşan dide, heta ku kurd negihîjin azadiya xwe li Tirkiyê ne demokrasî bicî dibe û ne jî dawî li gelşên qanûnî û siyasî tên.

Ji ber ku hemû qanûn li ser esasê înkar û wendekirina kurdan hatine çêkirin. Heta ku di qanûna esasî û yên di da hebûna kurdan û mafên wan yê netewî neyê qebûlkirin li Tirkiyê ne îstîkrar çêdibe û aramî.

Kurd êdî weke milet, bi milyonan rabûne ser xwe û ji dewletê doza serbestî û azadiya xwe dikin, êdî ne çend telebe û ronakbîr û siyasetmedara tenê ne...

Dewlet û siyasetmearên tirk dibê vê rastiyê bibînin.

BDP-ê di demeke pir bi îsabet û di meseleyeke pir bi heq da biryareke pir rast û dîrokî girt, got em naçin meclîsê.

Çimkî kurd bi heq in û bi biryara YSK-ê zulmeke pir mezin li kurdan hatiye kirin. Kesên li dijî kurdan jî nikanin vê biryara YSK-ê biparêzin.

Yanî kurd li ser zemînekî pir bi heq in.

Ev gelkî girîng e.

Loma jî biryara neçûna meclîsê li Tirkiyê û li cîhanê olaneke pir mezin da. Kes nabêje kurd neheq in.

Ji ber vê yekê jî dibê BDP ji daxwaza xwe ya betalkirina parlamenteriya Oya Eronatê, qebûlkirina 6 parlamenterên girtî û sozdana guherandina qanûna esasî gavê paşda navêje.

Hukûmet û partiyên din îro ji her demê bêtir mecbûrî qebûlkirina van daxwazên kurda ne.

Dibê BDP vê îmkanê û fersendê ji destê xwe bernede û di van daxwazên xwe yên bi heq da israrkar be.

PARVE BIKE