Di merasima li ser gorra Ataturk da hemû general û leşker saxî kirine
29ê cotmehê, roja ”Cejna Cumhûriyeta” Tirkiyê, wek her tim
Erdogan li pêş û hemû erkan û giregirên dewlet û hukûmetê li pey wî, bi
helahopeke mezin çûne ser gorra Ataturk, ji bo ku spasî wî bikin, jê ra sujde
bibin…
Helbet ne siwîl tenê, bi serokkomar, serokwezîr û wezîr û svîlan ra, hemû qumandarên ordiya tirk jî beşdarî vê merasimê bûne.
Lê gava zabit û general dikin derbasî hundur salona merasimê bibin, çend başçawîşan pêşiya wan birrîne û hemû general, hemû zabit saxî kirine.
Û him jî bi dedaktoran, gava dedaktorê sînyal daye, başçawîşan herdu destên generalan bilind kirin û îcar bi destan ew baş saxî kirine.
Ev ibret û sosireteke giran e.
Serokkomarek, berpirsên hukûmetekê çawa kanin di vê derecê da ji artêşa xwe bitirsin?
Û gava sivîl hewqasî ji leşkeran bitirsin netîceya vê tirsê ewê çi be û here bigihîje ku?
Artêşa, serokkomar û sivîl hewqasî jê bitirse ewê xwe çawa his bike?
Di dîroka Tirkiyê da tiştekî wiha ev cara pêşî ye dibe.
Meriv dibîne ku Erdogan pir ditirse.Hîn jî baweriya wî bi artêşê, bi leşkeran nayê.
Lema jî hukûmet sivîlan, endamên AKPê çekdar dike, sîlehan li zilamên xwe belav dike.
Mêrik ditirse bi hin zabit û generalan ra sîleh hebe û li ser gorra Ataturk, di wê merasimê da wî bikujin.
Ev panîk e.
Sendroma mirinê ew girtiye.
Di rewşeke wiha da dibê here ser psîkologekî.
Yanî motajî tedawiyê ye.
Însanên di vê rewşa panîkê da pir tahlûke ne, kanin her dînîtiyê bikin. Lema jî meriv kani bibêje Erdogan nexweş e, motajî tedawiyê ye.
Lê kesê biwêribe viya jê ra bibêje tuneye. Lema jî ewê tiştê pir xerab bike û bide kirin.
Rojên pir nexweş û pir tarî li pêş kurd û tirkan e.
Meriv ji vê bûyerê jî fêm dike pir qutufî ye û xofa ewê wî bikujin ketiye dilê wî. Ketiye panîkê, ji her kesî şikê dike û ditirse.
Lê bi qasî xuya ye herî bêtir jî ji leşkeran ditirse, lema jî di merasimekê da jî genaralan dide saxîkirin.
Tirsa ewê wî bikujin 24 saetan di dilê wî da ye.
Nizane mirin kînga, li ku û bi çi hawî ewê bi gewriya wî bigre.
Lê ya xerîb generalan çawa ev heqareta mezin qebûl kirine, ew jî pir seyr e…
Lê pêşeroja Erdogan xerab e, ew çi bike jî ewê xerab biqede…
Helbet ne siwîl tenê, bi serokkomar, serokwezîr û wezîr û svîlan ra, hemû qumandarên ordiya tirk jî beşdarî vê merasimê bûne.
Lê gava zabit û general dikin derbasî hundur salona merasimê bibin, çend başçawîşan pêşiya wan birrîne û hemû general, hemû zabit saxî kirine.
Û him jî bi dedaktoran, gava dedaktorê sînyal daye, başçawîşan herdu destên generalan bilind kirin û îcar bi destan ew baş saxî kirine.
Ev ibret û sosireteke giran e.
Serokkomarek, berpirsên hukûmetekê çawa kanin di vê derecê da ji artêşa xwe bitirsin?
Û gava sivîl hewqasî ji leşkeran bitirsin netîceya vê tirsê ewê çi be û here bigihîje ku?
Artêşa, serokkomar û sivîl hewqasî jê bitirse ewê xwe çawa his bike?
Di dîroka Tirkiyê da tiştekî wiha ev cara pêşî ye dibe.
Meriv dibîne ku Erdogan pir ditirse.Hîn jî baweriya wî bi artêşê, bi leşkeran nayê.
Lema jî hukûmet sivîlan, endamên AKPê çekdar dike, sîlehan li zilamên xwe belav dike.
Mêrik ditirse bi hin zabit û generalan ra sîleh hebe û li ser gorra Ataturk, di wê merasimê da wî bikujin.
Ev panîk e.
Sendroma mirinê ew girtiye.
Di rewşeke wiha da dibê here ser psîkologekî.
Yanî motajî tedawiyê ye.
Însanên di vê rewşa panîkê da pir tahlûke ne, kanin her dînîtiyê bikin. Lema jî meriv kani bibêje Erdogan nexweş e, motajî tedawiyê ye.
Lê kesê biwêribe viya jê ra bibêje tuneye. Lema jî ewê tiştê pir xerab bike û bide kirin.
Rojên pir nexweş û pir tarî li pêş kurd û tirkan e.
Meriv ji vê bûyerê jî fêm dike pir qutufî ye û xofa ewê wî bikujin ketiye dilê wî. Ketiye panîkê, ji her kesî şikê dike û ditirse.
Lê bi qasî xuya ye herî bêtir jî ji leşkeran ditirse, lema jî di merasimekê da jî genaralan dide saxîkirin.
Tirsa ewê wî bikujin 24 saetan di dilê wî da ye.
Nizane mirin kînga, li ku û bi çi hawî ewê bi gewriya wî bigre.
Lê ya xerîb generalan çawa ev heqareta mezin qebûl kirine, ew jî pir seyr e…
Lê pêşeroja Erdogan xerab e, ew çi bike jî ewê xerab biqede…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar