Du şiklên asîmîlasyonê hene

Bi dîtina min meriv kane bibêje du şiklên asîmîlasyonê hene
Yek, asîmîlasyona zimên e.
Û ya din jî asîmîlasyona îdeolojî û fikrî ye. Yanî asîmîlasyona meju ye.
Kurdê di warê zimên da asîmîle bûne bi kurdî nizanin. Yanî zimanê xwe wenda kirine. Tirkî bûye zimanê wan yê malê û dayikê.
Lema jî niknin bi kurdî bixwînin, binivîsin û bipeyivin.
Lê kurdên di warê îdeolojîk û fikirî da asîmîle bûne bi kurdî baş zanin, lê dîsa jî dev ji tirkî bernadin û xwe nakin malê kurdî.
Çimkî bi îdeolojî, fikir û hizrên xwe, bi hestên xwe asîmîle bûne.
Û ev yek jî nahêle ew bibin kadir, edbîb, şair û nivîskerên kurd, nahlêle ew bibin siyasetmedar û ronakbîrên kurd.
Destê wan ne ji dêrê dibe û ne ji mizgeftê.
Dixwazin him Îsa û him jî Mihemed îdare bikin.
Esas dildarên tirkî ne, lê naxwazin kurdî jî ji xwe bixeyidînin, carnan gava mecbûr dibin bi kurdî ra jî çavekî qurc dikin.
Bi vî rengî herdu aliyan jî baş îdare dikin.
Kesên bi mejuyê xwe, bi îdeolojî û fikrê xwe asîmîle bûne bi kurdan ra bi tirkî didin û distînin.
Ji bo ku dev ji tirkî bernedin hezar û yek qal û qîlan dibînin û gelek sebeban nîşan didin.
Wek teşbîh, meriv kane wan bişibîne gayê zexel, kurdî baş zanin, lê belê destê wan ji tirkî nabe, yanî zexeliyê dikin.
Îqnakirina kesên bi fikir û îdeolojiya xwe asîmîle bûne ji îqnakirina kesên di warê zimên da asîmîle bûne zortir e.
Helbet ev ne mesela
Helbet ev ne mesela çend kesan e, ev gelşeke me ya civakî ye, bi milyona kurd bi vî hawî ya jî bi hawakî din ketine ber pêl û mengeneya asîmîlasyonê û nikanin xwe jê xelas bikin.
Min xwest viya bibêjim.

XXX

Zimanê kurdî wek karikeke ji colê xwe(keriyê bizinan) qetyayî ye û li dewsa waran maye.
Bêmak û bêxwedî ye, tik û tenê ye, bênabên dikale.
Lê ne mak xuya dike û ne jî şivan…